Το θράσος της Δούρου, οι «παρθενώνες» του Ελληνικού και η Επανάσταση της Γιάννας

Η κυρία του κιτς

Με την απηρχαιωμένη αντίληψη πολιτικού της δεκαετίας του ΄60 -αν και νέα γυναίκα η ίδια, αλλά όπου μαθητεύσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις- η Ρένα Δούρου θεωρεί ότι οι Έλληνες είναι κουτοί. Ότι μπορείς να τους αλλάξεις γνώμη εύκολα, να τους παραπλανείς και να τους κοροϊδεύεις ασύστολα, χωρίς να αντιλαμβάνονται τίποτε.

Της έχω όμως νέα: Μάλλον εκείνη δεν καταλαβαίνει, ότι οι εποχές που ο πολιτικός έδινε υποσχέσεις τις οποίες ουδέποτε κρατούσε, έλεγε ψέματα που κανείς δεν του τα έτριβε στη μούρη κι έκανε παραπτώματα που ουδέποτε τιμωρούνταν, έχουν περάσει.

Θυμόμαστε πολύ καλά. Το δικό της κόμμα και ο δικός της αρχηγός παραμύθιαζε τον ελληνικό λαό για κάτι νταούλια και ζουρνάδες, που θα τ΄ άκουγαν οι αγορές και θα χόρευαν δήθεν … Για να έρθει πολύ σύντομα όμως, η πικρή πραγματικότητα και να μας βυθίσει στο σκοτάδι της καταστροφής.

Βρίσκω, λοιπόν, τεράστιο το θράσος και την απονιά της να κοροϊδεύει τους Κρητικούς για την αισθητική τους, επειδή υποδέχθηκαν τους πρώτους τουρίστες με «αψίδες νερού, νταούλια και μαντινάδες, σε μια αποθέωση του κιτς», όπως γράφει η ίδια.

Σοβαρά; Σνομπισμός και επιχειρήματα περί αισθητικής απέναντι σε ανθρώπους που αγωνιούν για την επιβίωσή τους μέσα σ΄αυτήν την λαίλαπα; Ντροπή. Κανονικά, με τέτοια επίδειξη αναλγησίας θα έπρεπε να της απαγορεύσουν να ξαναπατήσει στο νησί…

Και κάτι ακόμη όμως: Κάθε φορά που πηγαίνω στην Κρήτη, έτσι με υποδέχονται κι εμένα, χωρίς να είμαι ούτε πολιτικός, ούτε φραγκάτος τουρίστας. Γιατί οι μαντινάδες και τα κεράσματα εκεί είναι καθεστώς.

Δεν είναι μύθος η κρητική φιλοξενία. Είναι πραγματικότητα.

Οι «παρθενώνες» του Ελληνικού

Πού είναι τα αρχαία; Δεν μπορεί, για να γίνεται τόση φασαρία, κάποια, κάπου θα βρίσκονται… Από το 2016 που άρχισε η συζήτηση για τα αρχαία του Ελληνικού και κυκλοφόρησαν ευρέως οι χάρτες με σημειωμένες τις υποτιθέμενες θέσεις τους, η …αναζήτησή τους υπήρξε ένα μυστήριο.

Στις ανακοινώσεις διαμαρτυρίας διαφόρων συλλόγων, σχετικών και μη, αυτό που αντιλαμβανόταν κανείς ήταν ότι πρόκειται για σπουδαία ευρήματα, τα οποία επιβάλλεται να σωθούν και να μην εκλείψουν στο όνομα της όποιας ανάπτυξης.

Θέση την οποία θα ασπαζόμουν ασμένως, εφ’ όσον όμως ήταν αλήθεια. Γιατί εδώ η αλήθεια, όχι μόνον αποσιωπήθηκε, αλλά και διαστρεβλώθηκε, για την ακρίβεια την …τράβηξαν από τα μαλλιά, κατά το κοινώς λεγόμενο, προκειμένου να ηρωποιηθεί το τότε υπουργείο Πολιτισμού για την αντίστασή του στην καταστροφή βωμών και εστιών και να δικαιωθεί η κυβέρνηση, η οποία ένιπτε τας χείρας της, αφού, υποτίθεται, η πολιτιστική κληρονομιά είναι υπεράνω όλων.

Πολλοί κατάπιαν το δόλωμα. Παλιά, εξαιρετική δημοσιογράφος, «όνομα» στην εποχή της, μου είχε τηλεφωνήσει οργισμένη: Είναι έγκλημα αυτό, που πάει να γίνει στο Ελληνικό, καταστρέφονται τόσα αρχαία κι εσείς δεν μιλάτε, μου είχε πει… Το αναφέρω ως παράδειγμα, γιατί αν εκείνη είχε πεισθεί, πόσο μάλλον ο απλός κόσμος, που ξαφνικά άκουγε ότι στο Ελληνικό θα κατεδαφίζονταν …παρθενώνες.

Φυσικά, μόνον αλήθεια δεν είναι αυτό. Κι όσοι -λίγοι- έκαναν τον κόπο να αναζητήσουν τα απειλούμενα αρχαία, το διαπίστωσαν ιδίοις όμμασι. Σήμερα, τα πραγματικά αρχαία του Ελληνικού και σώζονται και θα αναδειχθούν, όπως πρέπει.

Απλώς, κι ώσπου να φθάσουμε ως εδώ, περάσαμε μερικά χρόνια παλινωδιών, υπεκφυγών και κυρίως παρελκυστικών τακτικών, που ένα μόνο στόχο είχαν. Να μην γίνει η επένδυση.

Δεν θα πω περισσότερα επ΄αυτού, είναι γνωστά άλλωστε, εγώ θα σταθώ σε τούτο: Ότι για μια ακόμη φορά, ο πολιτισμός και συγκεκριμένα οι αρχαιότητες, ό,τι ευγενέστερο διαθέτει τούτη η χώρα, ευτελίσθηκαν στο επίπεδο κομματικών συμφερόντων και άσκησης εξουσίας. Θλιβερό.

Πήρα τη στράτα, το στρατί

Από τα Τρίκαλα, στα δύο στενά όπου σκοτώσανε τον Σακαφλιά στην Αγία Λάβρα. Από τα «άγια χώματα του Μεσολογγίου», στην Τρίπολη, διότι «κατ’αρχάς είμαι Αρκάδα». Κι από την Καλαμάτα την «Μασσαλία του Μοριά» στην Ύδρα, μπροστά στην ταριχευμένη καρδιά του Ανδρέα Μιαούλη.

Οι εκλογές αργούν ακόμη, αλλά η Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη πρόεδρος -επιτέλους- της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» έχει πάρει για τα καλά τις ρούγες. Γιατί έχει τη δική της εκστρατεία να κάνει.

Στις φωτογραφίες, κομψή όπως πάντα, την βλέπουμε να περιοδεύει στους κεντρικούς δρόμους των πόλεων, συνοδευόμενη από κουστωδία τοπικών και μη παραγόντων, περνώντας μπροστά από τα καφενεία με τους θαμώνες τους, τα μαγαζιά με τους μαγαζάτορες να βγαίνουν έξω για να παρακολουθήσουν το θέαμα και την «μαρίδα» να ακολουθεί.

Παράπονο δε μπορεί να έχουν. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα να βγαίνεις για ν΄αγοράσεις μελιτζάνες και να βλέπεις Γιάννα… Ούτε κι εκείνη όμως. Είδε προτομές αγωνιστών και πίνακες για το ΄21, σπαθιά και παραδοσιακές φορεσιές, το κελί του Παπαφλέσσα και το σπίτι του Κουντουριώτη, τη Χάρτα του Ρήγα Φεραίου και χειρόγραφα του λόρδου Βύρωνα.

Πήρε αναμνηστικά ένα σωρό και έβγαλε λόγους άλλους τόσους, λέγοντας φυσικά τα ίδια και τα ίδια, τραγούδησε κιόλας όπως προείπαμε.

Ουφ! Τέτοιο overdose από Ελληνική Επανάσταση δεν έχει ξαναγίνει. Σε λίγο θα μοιάζει μ΄εκείνους τους τουρίστες των κρουαζιερόπλοιων, που νομίζουν ότι το Κολοσσαίο είναι στη Ρόδο κι η Κνωσός στη Μασσαλία…

Πολύ ωραία λοιπόν όλα αυτά, πολύ γραφικά και επικοινωνιακά, αλλά η ουσία ακόμη αναζητείται. Τι ακριβώς θα γίνει μ΄αυτόν τον εορτασμό εξακολουθούμε να το αγνοούμε. Στο τέλος, δεν θα μας νοιάζει και καθόλου.