Πριν από μερικές εβδομάδες, κι ενώ το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα δεν είχε κυκλοφορήσει, είχα γράψει ένα άρθρο με ομολογουμένως σκληρό τίτλο, για όσα συνέβησαν το 2015.

Ο τίτλος ήταν: «Αλέξης Τσίπρας: Ενοχος ή βλαξ» και είχα αναφέρει: «Για να θυμηθώ τον αείμνηστο Κίτσο Τεγόπουλο που είχε πει για τον Ανδρέα Παπανδρέου και την κυβέρνησή του σε σχέση με το σκάνδαλο Κοσκωτά, την περίφημη φράση «ένοχος ή βλαξ», οφείλω να στηρίξω την άποψη ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι καθόλου βλαξ.

Αρα είναι ένοχος. Κι αν θέλει πράγματι να γράψει τη δική του ιστορία για τα γεγονότα του 2015, ας τη γράψει.

Αλλά την Ιστορία δεν μπορεί να την ξαναγράψει».

Τώρα που η «Ιθάκη» του κυκλοφόρησε και μαθαίνουν τις «αλήθειες Τσίπρα» στις 700 και πλέον σελίδες του –ακριβούτσικου είναι η αλήθεια- βιβλίου του, μπορώ να γίνω ακόμη πιο σκληρός.

Να ζητήσω συγγνώμη προκαταβολικά από τον πρώην πρωθυπουργό, και κρίνοντάς τον πάντα πολιτικά κι όχι ανθρώπινα, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι είναι και ένοχος και βλάξ. Και τα δύο μαζί, ισότιμα και ισόποσα.

Να τονίσω το εξής: Θεωρώ τον Αλέξη Τσίπρα πανέξυπνο, ταλαντούχο και ταυτόχρονα δολοπλόκο, αριβίστα, διαδρομιστή της εξουσίας.

Όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι μπορεί να είναι και ένοχος για όσα έπραξε στη θητεία του στο Μέγαρο Μαξίμου, αλλά και βλαξ για τα όσα μας παρέδωσε παρακαταθήκη με το βιβλίο του.

Και πιστεύω ότι θα κάνει εκδοτική επιτυχία, θα το διαβάσουν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Αλλά ταυτόχρονα θα είναι το «Βατερλό» του rebranding που επιχειρεί επιμελώς τους τελευταίους μήνες.

Απορώ δε και με τους όψιμους χορηγούς του, τα πρόθυμα yes men και τα πλυντήρια του Αλέξη πώς δεν βλέπουν όλο αυτό που βλέπει η συντριπτική πλειονότητα.

Δηλαδή ότι η εγωπάθειά του, η εχθροπάθειά του, τον φουσκωμένο εγώ του και η ανεπάρκειά του σε πολλά επίπεδα τον οδηγήσαν στο τρομερό λάθος του βιβλίου.

Κι επειδή είμαι σίγουρος ότι οι όψιμοι «Τσιπρικοί» θα γράψουν: «Αφού προκάλεσε τέτοιο θόρυβο, είναι επιτυχημένο και αφού ανακάτεψε την πολιτική κουζίνα και μιλούν όλοι γι’ αυτόν, έρχεται καβάλα στ’ άλογο σαν τον Αγιο Γεώργιο» να τους πω να κάνουν υπομονή.

Και θα δουν πόσα λάθη έχει κάνει στο βιβλίο του.

Δεν θα σταθώ στο όνειδος της αναφοράς στο έγκλημα στο Μάτι με όρους μυθιστορήματος κάκιστου είδους.

Δεν θα σταθώ στα τεράστια ψέματα και στην οργιώδη φαντασία του σε κρίσιμα γεγονότα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, όπως το 2015.

Θα σταθώ όμως σε δύο βασικά σημεία:

Το πρώτο είναι ότι έκοψε κάθε γέφυρα που θα μπορούσε να τον ενώσει με τα υπόλοιπα κομμάτια της Κεντροαριστεράς. Δε λέω π.χ. με τη Ζωή, η οποία τον μισεί και τον χαρακτήρισε προδότη. Ούτε με τον Λαφαζάνη ή τον Πολάκη ή τον Βαρουφάκη που τους απαξιώνει τόσο απροκάλυπτα.

Μιλώ για όλους εκείνους που πιστεύουν, καλώς ή κακώς στην Αριστερά όπως εκφράζεται με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό. Χιλιάδες άνθρωποι που συστρατεύονται για χρόνια στον προοδευτικό χώρο, βλέποντας τον Τσίπρα να… καίει τα σπαρτά και να μεταλλάσσεται σε κάτι «μη Αριστερό» (όχι ότι ήταν και ποτέ), θα του γυρίσουν την πλάτη. Η περιβόητη συνένωση των δημοκρατικών δυνάμεων (και του ΠΑΣΟΚ βεβαίως) δεν μπορεί να γίνει με αρχηγό τον Τσίπρα.

Δεν γίνεται μετά τον εξευτελισμό όλων όσοι ήταν κοντά στον Τσίπρα και αυτός τώρα τους πέταξε σαν την τρίχα στο ζυμάρι.

Και τους πετάει τώρα, όχι όταν έπρεπε. Όχι όταν τον είχαν θέσει (όπως ο ίδιος λέει) σε ομηρία.

Και δείχνει την αβουλία του και την έλλειψη αποφασιστικότητας από την πλευρά του.

Εκτός κι αν… Εκτός κι αν όλα όσα λέει ο Αλέξης Τσίπρας είναι ψέματα, διαστρέβλωση της αλήθειας ή… παπατζηλίκια για να βγει αυτός από το κάδρο και να φταίνε όλοι οι άλλοι.

Μα τότε ποιος κυβερνούσε αυτή τη χώρα, αν όχι ο Τσίπρας. Μήπως τελικά ισχύει και το ένοχος και το βλάξ;

Και το δεύτερο σημείο που θέλω να σταθώ είναι η συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου. Οι αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα, όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης ή άνθρωποι κοντά στη Φώφη Γεννηματά, επιβεβαιώνουν ότι ο Τσίπρας τα είχε βρει σε όλα με τον Πάνο Καμμένο. Και ότι «δούλευε» κανονικά όλους τους αρχηγούς κομμάτων της προοδευτικής παράταξης με τους οποίους θα μπορούσε να συγκυβερνήσει.

Αυτό δείχνει πόσο δολοπλόκος είναι, αλλά και κάτι άλλο: Την αποφασιστικότητά του να συγκυβερνήσει με ένα ακραίο, ακροδεξιό, ομοφοβικό κόμμα που δεν είχε καμιά σχέση με τις αξίες και τις αρχές της Αριστεράς.

Κι αυτό είναι η πιο μεγάλη κηλίδα του Τσίπρα, την οποία κανένα πλυντήριο δεν μπορεί να ξεπλύνει.

Πείτε μου, λοιπόν. Αυτός ο άνθρωπος άλλαξε τώρα και μπορεί να ενώσει την προοδευτική παράταξη;