Ταπί και σε παράκρουση, ο Πολάκης στους αιθέρες, ο Τσίπρας σε αναμονή κι η Ζωή σε όλα

Πρόσεχε τι εύχεσαι, λέει ο λαός -ή δεν ξέρω ποιος άλλος- πολύτιμη συμβουλή προς απερίσκεπτους αλλά και μικρονοϊκούς ενδεχομένως, που δεν αντιλαμβάνονται το βαθύτερο νόημα της φράσης.

Καθ΄ όσον και ύπουλο και εκδικητικό είναι, κάτι σαν μπούμερανγκ μεταφυσικής προέλευσης, από αυτά που κάνουν καριέρα θρίλερ στον κινηματογράφο. Ως εκ τούτου πολύ ξαφνιάστηκα με την ευχή «άντε και στα δικά μας» του αγαπητού Παύλου Πολάκη -ναι, κάπου υπάρχει ακόμη. Και ομοίως πολύ στενοχωρήθηκα, που ζήλωσε την δόξα και το αεροπλανικό ταλέντο των υπουργών του Νεπάλ, που κρεμασμένοι από ελικόπτερα υπερίπταντο στους αιθέρες ως κασκαντέρ, όπως τους εξέλαβα αρχικώς ενώ αυτοί προσπαθούσαν να σώσουν το τομάρι τους εγκαταλείποντας τη χώρα. Μπορεί να μην συμφωνούμε πολιτικά αλλά ειλικρινώς προσωπικά δεν θα ήθελα να τον δω κι αυτόν, σε παρόμοια θέση αιωρούμενο πάνω από τον Σαρωνικό, με τις βαρκούλες και τα ψάρια από κάτω, καθ΄ όσον ενεργοποιείται και η υψοφοβία μου.

Διότι εμείς είμαστε πολιτισμένοι – τον κουβαλάμε τον πολιτισμό κάτι χιλιάδες χρόνια, όσο να πεις – είμαστε και πολύ Ευρωπαίοι, ανώτεροι άνθρωποι δηλαδή, εξ ου και φάγαμε τη δικτατορία των τσιπροκαμμένων και των μνημονίων αμάσητη. Δεν κάνουμε τέτοια λοιπόν, αν και μεταξύ μας μερικοί μερικοί νύχτα έπρεπε να έχουν φύγει κι όχι να μας μοστράρονται ξανά τώρα ως ανανήψαντες προφήτες.

Ο καλύτερος τρόπος για να πετύχεις στην πολιτική, είναι να βρεις ένα πλήθος που πηγαίνει κάπου και να μπεις μπροστά του, λέει μια ρήση, την οποία ως γνωστόν υλοποίησε τα μέγιστα ο Τσίπρας το πάλαι, παραμένοντας επί μακρόν σε ατιμωρισία. Και εμείς σε τιμωρία. Ποιους μπορεί να εμπνεύσει πλέον όμως, ο επανεμφανισθείς, ελλείψει όχλου, πλην κάποιων συμφερόντων, που ποντάρουν σε κουτσό άλογο, λίγο μου κάνει.( Ποντάρισα σε άλογο που ήταν μιλημένο / κι αυτό μ’ αφήνει απλήρωτο ταπί και χρεωμένο… όπως λέει κι ο τραγουδιστής της πιάτσας.) Ταπί και σε παράκρουση έχει αφήσει ως γνωστόν και το κόμμα του ο πρώην πρωθυπουργός –αν ανήκει ακόμη σ΄αυτό βέβαια- ιδεολογικώς και πρακτικώς, ετοιμάζοντάς του τώρα και το τελικό χτύπημα.

Αλλά, τι άλλο να τους βρει όμως, όλα τα έχουν δει εκεί στην Κουμουνδούρου. Ακόμη και τον Κασσελάκη πρόεδρο, «δώρο» του απερχομένου, έτσι για να τον νοσταλγούν και να τον σκέφτονται με προσμονή… Κι έμεινε ο Φάμελλος να μαζεύει τα αποκαΐδια και ν΄ αποκαλεί τον Τσίπρα «πολιτικό κεφάλαιο». Αξιοθαύμαστος, τολμώ να πω εν τη απελπισία του ο άνθρωπος για την μακροθυμία και την αντοχή που επιδεικνύει κι ας τον έχει κάνει ο άχαστος ρεζίλι των σκυλιών.

Και νάχει απέναντί του τη Ζωή, παρ΄ότι της τέλειωσαν τα Τέμπη –κάτι άλλο θα βρει αυτή, δεν την φοβάμαι- εσχάτως και τον Βαρουφάκη, που πόσο μου έχει λείψει, δεν λέγεται. Εκείνο το φουσκωμένο παγωνάτο ύφος, ο στόμφος κι μεγαλοπρέπεια του ατόμου, άλλος αέρας αγαπητοί μου. Κι εκείνη η δημιουργική ασάφεια, αξία ανεκτίμητη! Τέτοιες επιθυμίες μου εκπληρώνει η τύχη, δεν έχω παράπονο. Χώρια το μεγαλοφυές σχέδιο για τη δραχμή, που μου έχουν ξεμείνει ένα σωρό σε κάτι κιούπια και τον περιμένω πώς και πώς για να τις ξαναβγάλω στο δρόμο.

Είναι και η αποφυλάκιση του Μιχαλολιάκου, που με ταράζει πάντως -είναι ο πολιτισμός που λέγαμε, για λόγους υγείας-, κι ας έλεγε ο εθνάρχης, πως «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια» για τους δικτάτορες της χούντας. Συγκοινωνούντα δοχεία, για όσους θυμούνται την ιστορία, όταν ο Παπαδόπουλος διόριζε μέσα από τη φυλακή τον νεαρό τότε ιδεολογικό συνεχιστή του στην ηγεσία της νεολαίας της ΕΠΕΝ… Θριάμβευσε ως εκ τούτου το άξιο τέκνο του φασισταριού στην εποχή μας, ένας εγκληματίας, χωρίς ελαφρυντικά, να μας θυμίζει, ότι το αυγό του φιδιού καιροφυλακτεί στις αδυναμίες μας. Μακραί τυράννων χείρες, όπως έλεγαν οι αρχαίοι. Εξ ου και πρέπει να κόβονται νωρίς.