«Το παλικάρι έχει καημό κι εγώ στα μάτια το κοιτώ… βδομάδα πάει χωρίς δουλειά κι έξω χιονίζει και φυσά», που τραγουδούσε ο Μπιθικώτσης, κι αν κλιματολογικώς οι στίχοι δεν ανταποκρίνονται ακριβώς στις περιστάσεις, ποιητική αδεία όμως, πολύ ταιριαστοί μου φαίνονται στην περίπτωση του Τσίπρα.

Μπορεί βέβαια ο ίδιος να μην πάσχει «χωρίς τσιγάρο και δουλειά» -αλίμονο – αλλά τι δράμα είναι κι αυτό που περνάει ο άνθρωπος. Οφείλω να το αναγνωρίσω. Διότι τι πολιτικός είσαι, άμα δεν έχεις μια στάλα εξουσία; Άμα δεν βγαίνεις στα μπαλκόνια και το πόπολο να παραληρεί, άμα δεν τρέχουν από πίσω σου για μια σου λέξη οι ψηφοφόροι, άμα δεν στριμώχνονται οι δημοσιογράφοι για μια σου δήλωση και το κυριότερο ασφαλώς, άμα δεν μπορείς να πάρεις εσύ τις αποφάσεις επί της κεφαλής των πάντων. Του τύπου, σήμερα κάνω δημοψήφισμα, αύριο Κυριακή βγάζω την Ελλάδα από τα μνημόνια, από Δευτέρα γυρίζω στην δραχμή … τη δε ημέρα τη εβδόμη σας ρίχνω και μια κωλοτούμπα να σας βρίσκεται.

1

Τέτοια πράγματα, σπουδαία. Διότι η εξουσία είναι το υπέρτατο αφροδισιακό, όπως είχε πει κι ο Κίσινγκερ, που ήξερε πολύ περισσότερα από όλους μαζί τους έλληνες -και όχι μόνο- πολιτικούς. Όλα τ΄ άλλα τα δακρύβρεχτα, όπως «μου λείπουν οι ψηφοφόροι» -«Πελάτες μου!» που έλεγε κι ο Βέγγος- και «ήταν μια δραματοποίηση για να επιτύχω παραχωρήσεις από τους πιστωτές» ανήκουν στην κατηγορία καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς… Κανείς δεν του σφύριξε ακόμη, ότι το έργο του ήταν τόσο κακό, που ακόμα κι οι ηθοποιοί έφυγαν πριν το τέλος, όπως έλεγε ένας συγγραφέας.

Πώς να μην τσιμπήσει όμως κι η καημένη -τρόπος του λέγειν – η Ζωή, που έρχεται ο άχαστος να της πάρει πίσω όσα με αίμα και δάκρια, που λέει ο λόγος, αν και στην πράξη με ακατάσχετη πολυλογία και αχαλίνωτη υστερία, έχει κερδίσει τόσους μήνες επί της σκηνής του Κοινοβουλίου. Του λείπουν τα φράγκα της εξουσίας, λέει, ζόρικη καταγγελία δηλαδή, αλλά τι ακριβώς εννοεί η καλλιτέχνις; Ας το πει και σε μας αν ξέρει κάτι παραπάνω. Διότι, όχι τίποτε άλλο, θέλουν τώρα όλοι αυτοί οι ζηλιάρηδες στη Βουλή, που την μισούν για τον οίστρο και την εξυπνάδα της να της βάλουν «κόφτη». Πολύ απλά, γιατί είναι «φασίστες», όπως …ευστόχως εντόπισε η ίδια ως οπαδός της πολιτικής ασυναρτησίας.

Αλλά έχει και τα δίκια της φυσικά, καθ΄ όσον με τα ποσοστά να πέφτουν διαρκώς, πέφτουν και τα φτερά αντιστοίχως.

Πώς κάηκε ο Στέφανος εν μία νυκτί, με την μεγαλεπήβολη ίδρυση προσωπικού κόμματος; Εκείνης μπορεί να της πάρει κάτι παραπάνω. Πώς καίγεται ο δήμαρχος Δούκας καθημερινώς και εξακολουθητικώς; Αλίμονο στους Αθηναίους που τον φορτώθηκαν είναι η απάντηση, για να τον βλέπουν τώρα, τροχονόμο στην Βασιλίσσης ΄Ολγας να κάνει αντιπολίτευση στα χαρακώματα –συγνώμη στα σκάμματα- με μια σφυρίχτρα στο στόμα διαλαλώντας «Περάστε κόσμε».

Στραβά κοιτάς, αλλού μιλάς, άντε και δεν μας παρατάς… δήμαρχε, φρονώ όμως, αλλά δεν θα ξεχάσω και τις ομορφιές του Μπακογιάννη. Κανείς τους δεν ήξερε, δεν ρώτησε, δεν ανθίστηκε, πως το «χωράφι» είναι σπαρμένο με αρχαία; Μια σταλιά δρόμος, που δεν έπρεπε καν να υπάρχει. Ή τον αφήνεις έτσι ως έχει, και δεν αρχίζεις τις καλλιέπειες, διότι κάνει τζιζ να τον πειράξεις ή τον μετατρέπεις ολόκληρο σε αρχαιολογικό χώρο. Όπερ και το ζητούμενο για να τελειώνουμε με τις κοκορομαχίες.

Δεν είναι και πραγματικός δρόμος αυτό το πράγμα, στο μεταξύ. Υπερυψωμένα κράσπεδα μέσα στη μέση, με τις ράγιες του τραμ, που πρέπει να κοιτάς αλαφιασμένος μην σου έρχεται από κάπου, διότι είναι αθόρυβο, πού και πού να εμφανίζεται και το τρόλεϊ, κάτι περάσματα -«γεφυράκια» για όσους έχουν την ατυχή έμπνευση να τον διασχίσουν κάθετα, αισθητικά ένας αχταρμάς από μοντερνιές κι όσο για τα …πλήθη των περιπατητών …μοναξιά μεγάλη έχω να σημειώσω. Εκτός κι αν καλεί ο Δούκας τους φίλους του να τον ανεβοκατεβαίνουν για συμπαράσταση.

Ας μην πούμε τώρα πόσο βλακώδης ήταν ευθύς εξ αρχής όλη αυτή η ιστορία κι ας κλείσουμε με κάτι …ευχάριστο. Με 50 χημικές τουαλέτες θα υποδέχεται το κοινό το Καλλιμάρμαρο για τις συναυλίες της Άννας Βίσση, ύστερα από αίτημα της παραγωγής στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, με 60 για την συναυλία- αφιέρωμα στον Μπιθικώτση. Δεν θα μπω στον πειρασμό να εξάγω συμπεράσματα για τα συγκεκριμένα είδη πρώτης ανάγκης, την αριθμητική διαφορά, και άλλα … «Δικό σας!», που αναφωνούν και οι λαϊκοί αοιδοί από σκηνής.

Διαβάστε επίσης

Τι θα γινόταν άραγε αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ζούσε στην Ελλάδα του Πλεύρη;

Το μαύρισμα της Δόμνας, το… σολάριουμ του Τάκη, γιατί έβαλαν τα γέλια στο υπουργικό, ο εθνικός ύμνος της Κύπρου και τα κρατικά περίπτερα στη ΔΕΘ

1002 επιστήμονες και μια κυβέρνηση σιωπηλή