Ο Δήμος Χαϊδαρίου στην πεπατημένη της τυφλής άρνησης

Πρέπει να ομολογήσω ότι, μετά την αρχική μου έκπληξη για την προσφυγή του Δήμου Χαϊδαρίου κατά της μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά άλλαξα γνώμη. Στο κάτω -κάτω τι το διαφορετικό θα περίμενε κανείς από την μεγάλη πλειοψηφία της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Ελλάδα;

Η προσφυγή που έγινε προσωρινά δεκτή από το Συμβούλιο της Επικρατείας μέχρι να ληφθεί οριστική απόφαση, αφορά εδώ και μισό αιώνα μία αμιγώς βιομηχανική περιοχή. Ξαφνικά, ο Δήμος Χαϊδαρίου αποφάσισε ότι ο παραθαλάσσιος χώρος πρέπει να αποδοθεί σ’ αυτόν και να χαρακτηριστεί  ως κοινόχρηστος.

Φαντάζομαι ότι με τα ερείπια των ναυπηγείων πίσω και τις άλλες βιομηχανικές και βιοτεχνικές εγκαταστάσεις στο γύρω, ο Δήμος θα ονειρεύεται κάποιο πάρκο, ακτή με ομπρέλες για λουόμενους, εστιατόρια, παιδικές χαρές, προσέλκυση τουριστών κοκ.

Φαντάζομαι, επίσης, ότι έχει φροντίσει να ετοιμάσει τα σχετικά σχέδια μετά από διαγωνισμό, ότι έχει εξασφαλίσει πρώτες υποσχέσεις για χρηματοδότηση, ότι έχει ετοιμάσει και τους όρους προκήρυξης. Σίγουρα πάντως, έχει προβλέψει τις προσλήψεις που θα κάνει.

Δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η τοπική αυτοδιοίκηση είναι μία θλιβερή ιστορία για την χώρα. Ο κομματισμός είναι ένα από τα ελάσσονα προβλήματα. Η διαφθορά, η ανικανότητα και η κακή οικονομική διαχείριση είναι τα μείζονα. Σ’ αυτά εντάσσεται και η έλλειψη επικοινωνίας των τοπικών αρχόντων με την ευρύτερη τοπική κοινωνία των πολιτών και η αδυναμία των πρώτων να ασχοληθούν με τα προβλήματα καθημερινότητας των δεύτερων.

Φίλος οικονομολόγος είχε πει ότι δεν έχει υπάρξει θεσμός πιο άχρηστος από πλευράς αποτελεσματικότητας και πιο ελλειμματικός από πλευράς διαχείρισης, από τις αναπτυξιακές εταιρείες των δήμων που ξεφύτρωναν σαν τα άγρια μανιτάρια του δάσους μετά από βροχή.

Φυσιολογικό, λοιπόν, το ερώτημα: τι ακριβώς επιδιώκει ο Δήμος Χαϊδαρίου με την προσφυγή του; Είναι προφανές ότι χωρίς τις περιοχές που διεκδικεί, η πώληση δεν θα υλοποιηθεί. Αυτό θέλει; Την διαιώνιση της μιζέριας; Την μόνιμη υποβάθμιση της περιοχής και την  ολοκληρωτική φτωχοποίηση της;

Δεν πιστεύω ότι λειτουργεί εκβιαστικά. Μπορεί να κατηγορηθεί, όμως, από κάποιον κακόπιστο ως προς τα κίνητρα του.

Ας βγει, λοιπόν, να εξηγήσει. Διότι, το ΣτΕ πρόσφερε πολύ στενή νομική βάση αποδεχόμενο την προσφυγή. Οι μεγάλες πιθανότητες είναι ότι τελικά δεν θα γίνει αποδεκτή.

Τι θα έχει να πει, τότε, ο Δήμος;

Διότι, η επαναλειτουργία των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά μπορεί να δώσει τέλος σε μία τραγική ιστορία συγκρούσεων, διαφθοράς, σκανδάλων, δικαστηρίων, επιχειρηματικών παιγνίων, ιδεολογικών διαφορών, άκρατου συνδικαλισμού και καταστροφής περιουσίας του ελληνικού λαού.

Μπορεί, ίσως, να ξαναδώσει αξία στην περιοχή, αυτοσεβασμό στους εργαζόμενους και στους κατοίκους, απομάκρυνση από την φτώχεια και συνεισφορά στην οικονομία.

Αλλά, φαντάζομαι και πάλι αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Δήμο. Βαδίζει στα γνωστά αχνάρια της τοπικής αυτοδιοίκησης που αρνείται την ανάπτυξη, κάνει μεγαλεπήβολα αλλά τελικά ανεφάρμοστα σχέδια που γρήγορα εγκαταλείπονται – συχνά αφήνουν και κουφάρια πίσω τους – διότι, στο κάτω-κάτω, το κεντρικό κράτος πληρώνει τόσα όσα για να συνεχίσουμε να ζούμε.

Ο αιγιαλός, όμως, δικός μας.

Διαβάστε επίσης

Η νίκη Ανδρουλάκη και η στιγμή αλήθειας για τον Τσίπρα