Γιατί βιάστηκε ο Αντώνης Σαμαράς να τοποθετηθεί, και μάλιστα με σκληρούς τόνους, πάνω σε φήμες; Η κλασσική απάντηση είναι πως «κάτι ήξερε.»

Θεωρητικά δεν το αποκλείω. Αποκλείεται, όμως, να ήταν πληροφορίες για ουσιαστικές λύσεις – απλά διότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές λύσεις. Ακόμη. Ίσως και ποτέ.  Επομένως, μήπως ο Μεσσήνιος αρπάχτηκε από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα για την άνοδο της λαϊκής δεξιάς, επιδιώκοντας επιστροφή στην πολιτική, ιδεολογικά  ηγούμενος μίας «μεγάλης» δεξιάς παράταξης; Κρατάει χρόνια αυτή κολόνια με τους Μητσοτάκη, εξάλλου.

Η Τουρκία δείχνει να εμμένει στην ανακήρυξη Τουρκοκυπριακού κράτους. Αν το πράξει ουδείς μπορεί να την σταματήσει. Όσο για τις διεθνείς αντιδράσεις ας μην είμαστε αφελείς. Eurofighter αγοράζει η Τουρκία—πάντα φίλη της ήταν η Γερμανία (και η Αγγλία ως εγκλωβισμένη στην πολιτική του 19ου αιώνα) δεν θα της κόψει την καλημέρα αν το πράξει. Ούτε αυτή ούτε πολλοί άλλοι. Απόκτησε η Ελλάδα στρατηγικής σημασίας θέση – δεν σημαίνει ότι την απώλεσε οριστικά και καθολικά η Τουρκία. Παρά δεν τις λεκτικές ακρότητες της ηγεσίας της, η Τουρκία παίζει κρίσιμο ρόλο στην Μέση Ανατολή – γεγονός που διαρκώς υποτιμούμε από την πλευρά μας.

Αλλά, ας δούμε τα θέματα και από την άλλη όψη του νομίσματος. Διεξάγεται διάλογος με την Τουρκία. Για ποιο λόγο; Η τυπική απάντηση είναι «για να διατηρηθεί η ηρεμία στο Αιγαίο.» Πως ακριβώς επιτυγχάνεται αυτό δεν είναι σαφές. Ίσως, διότι ο διάλογος έχει πάντα κάποιο αντικείμενο. Ποιο μπορεί να είναι αυτό— κι ας μην αναφέρεται;  Η η πάντα (και πάλι) κλασσική απάντηση  είναι ότι μία συνεννόηση με την Τουρκία θα ενέχει συμβιβασμό. Και λοιπόν; Γιατί να μην υπάρξει ένας έντιμος συμβιβασμός με την Τουρκία που δεν θα θίγει την εθνική ακεραιότητα της χώρας μας;

Ένας συμβιβασμός που ακούστηκε είναι να μην ανακηρυχτεί Τουρκικό κράτος στην Κύπρο, να υπάρξει συμφωνία για τα χωρικά ύδατα στο Αιγαίο και να δεχτούμε ότι δεν μπορούμε να στερήσουμε από την Τουρκία το δικαίωμα της σε ΑΟΖ. Στο κάτω-κάτω πιστεύει κανείς ότι το επιχείρημα μας για το Καστελόριζο θα μπορούσε ποτέ να γίνει δεκτό από οποιοδήποτε διεθνές δικαστήριο;

Η ιδεολογική προέκταση του μη συμβιβασμού είναι κάτι σαν «ελευθερία ή θάνατος». Πιστεύει κανείς σοβαρά ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών θα ήθελε να πολεμήσει είτε για Τουρκοκυπριακό Κράτος είτε για την ΑΟΖ του Καστελόριζου; Ιστορικά, εξάλλου, κάθε λύση που έχει απορριφθεί στο Κυπριακό έχει ξεκάθαρα οδηγήσει σε άλλη που είναι πάντα μα πάντα χειρότερη από την απορριφθείσα. Όσο για την ΑΟΖ ποιο το νόημα να την έχεις και να μην μπορείς να την εκμεταλλευτείς;

Για να περάσουμε στην εσωτερική επικαιρότητα, δεν θα έλεγα ότι το «νέο» ΠΑΣΟΚ ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς μετά το «ναι μεν αλλά» του Χάρη Δούκα. Αλλά, νοιάζεται κανείς; Το θέμα είναι αν το ΠΑΣΟΚ θα κατακτήσει την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τα όπλα του ή αν θα περιέλθει σ’ αυτήν επειδή ο ΣΥΡΖΑ θα την έχει χάσει. Όλα τα άλλα, όπως λέγανε κάποτε οι αποικιοκράτες, είναι «καλά για τους Ανατολίτες» (bon pour l’ Orien).

Ντόρος για τα γραφεία που νοίκιασε ο Στέφανος Κασσελάκης. Πολιτικά διαφωνώ απόλυτα μαζί του. Ελάτε τώρα, όμως. Μην μου πείτε ότι ο αποκλεισμός του δεν παραπέμπει σε σταλινικές μεθόδους; Τα όργανα και η ιδεολογική καθαρότητα (!) πάνω από την θέληση των ψηφοφόρων. Και ποια όργανα; Αυτά που κυβέρνησαν με τους ΑΝΕΛ και χάρις των ΑΝΕΛ. Τόσο πολύ τον φοβούνται πως χρειάζεται να τον αποκλείσουν με τόσο υποκρισία; Τόσο μένος για την σφραγίδα πιά;

Αχ αυτή η ακροδεξιά. Νομίζω ότι οι δικοί μας λεγόμενοι ακροδεξιοί καλά θα κάνουν να πάνε μία μικρή βόλτα μέχρι την Ιταλία (κοντά και φτηνά) μήπως και κατανοήσουν ποια είναι τα σύγχρονα ερείσματα της λαϊκής δεξιάς – βαθιά κοινωνικά και πολιτισμικά, δευτερευόντως οικονομικά—και να σταματήσουν οι μεν οπαδοί της τα αστεία οι δε πολέμιοι τις ασχετοσύνες ως προς την αντιμετώπιση τους. Ιδεολογικά δεν ζούμε στον Μεσοπόλεμο, οι γεωπολιτικές συγκρούσεις παραπέμπουν σ’ αυτόν.

Αν η κυβέρνηση έχει προβλήματα να αντιμετωπίσει αυτά δεν περιλαμβάνουν την υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας (καλώς ή κακώς ο Ανδρέας την ξεδόντιασε), ούτε τον εκλογικό νόμο (έτσι κι αλλιώς θα αφορά τις μεθ’ επόμενες εκλογές, οπότε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε), ούτε καν το Σύνταγμα—πιστεύουμε ότι θα υπάρξει η πλειοψηφία για αλλαγή; Στενός ο κορσές του αλλά τρόποι παράκαμψης ορισμένων ακροτήτων του (π.χ. δημόσια πανεπιστήμια) υπάρχουν. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Θα το γράψω ξανά. Ας σταματήσει η κυβέρνηση με την εμμονή της στα καλά μακροοικονομικά μεγέθη κι ας δείξει άμεσα ορατά, αποτελεσματικά (και όχι κατ’ επίφαση όπως γίνεται) μέτρα για την ακρίβεια, το συναφές θέμα της στέγασης και την απερίγραπτη γραφειοκρατία στην οποία έχει περιέλθει το ψηφιακό κράτος. Η ψηφιακή επανάσταση είναι θετική όσο δεν υπάρχουν λάθη και παρεκκλίσεις. Μία στραβή να κάτσει και ο κάθε πολίτης είναι σχεδόν παντελώς ανίσχυρος να βρει το δίκαιο του. Αν η κυβέρνηση δεν το έχει καταλάβει, καλά θα κάνει να ξαναδιαβάσει τον Κάφκα και μετά να πάνε οι υπουργοί να το ζήσουν από κοντά. Τα παραδείγματα είναι πλέον τόσα πολλά και καθημερινά…

Διαβάστε επίσης

Είμαστε στα πρόθυρα Σουμπετεριανής περιόδου δημιουργικής καταστροφής;