Οι ανόητοι και ανιστόρητοι φετφάδες και η μάχη για τη δημοκρατία

Είναι πανεύκολο από το ζεστό και ήρεμο Χριστουγεννιάτικο σπίτι σου και την απόσταση των 6.000 μιλίων να εξαπολύεις φετφάδες γραμμένα ως ανάρτηση στο Χ (πρώην Twitter) και να πιστεύεις ότι έτσι (α) αποδεικνύεις την εξυπνάδα σου, (β) δείχνεις στο διαλυμένο κόμμα σου ότι εξακολουθείς να ηγείσαι, (γ) κάνεις πολιτική παρέμβαση, (δ) φέρνεις τον αντίπαλο σου σε δύσκολη θέση.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση η έλλειψη αυτογνωσίας (δεν αποφασίζεις έτσι εύκολα να χτυπηθείς με τον Άγγελο Συρίγο αναγνωρισμένη αυθεντία στα θέματα αυτά)  συμβαδίζει με την έλλειψη ιστορικών γνώσεων (προφανώς δεν έχει μελετήσει την Συνθήκη), υπογραμμίζει έλλειμμα στην χρήση της ελληνικής γλώσσας (άλλο παρωχημένο και άλλο αναθεώρηση όπως τόνισε ο Συρίγος)  και συμπλέει με την έλλειψη πολιτικής ωριμότητας (δεν πολεμάς τον Μητσοτάκη στο πεδίο αυτό).

Για μία ακόμη φορά ο Στέφανος Κασσελάκης απέδειξε πως παίρνει τον εαυτό του στα πολύ σοβαρά, κινδυνεύοντας έτσι να χαρακτηριστεί ως ο μόνιμος πολιτικός γελωτοποιός.

Όπως, όμως, έλεγε ένας Άγγλος καθηγητής μου στην πολιτική επιστήμη «το πρόβλημα με τα πολιτικά αστεία είναι πως μερικές φορές εκλέγονται». Πολλοί γέλασαν με την εμφάνιση Κασσελάκη και την φιλοδοξία του να πάρει την θέση του Αλέξη Τσίπρα, αλλά σήμερα το κόμμα είναι του Κασσελάκη. Εδώ, καλά-καλά, κοντεύουμε να ξεχάσουμε τον τίτλο ΣΥΡΙΖΑ.

Βέβαια, υπάρχει ο αντίλογος πως τον Κασσελάκη ψήφισαν μερικές δεκάδες χιλιάδες, που δεν θα τους έλεγες ψεκασμένους, αλλά πάντως ψυχολογικά καταρρακωμένους από την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και τόσο απελπισμένους ώστε να πιστεύουν πως ένα φρέσκο, νεανικό, υπερφίαλο πρόσωπο, εν πολλοίς ενθυμίζοντα στην εμφάνιση τον Αλέξη, είναι ικανό να ζωντανέψει στον διαλυμένο οργανισμό με αίμα, σάρκα και οστά.

Μέχρι στιγμής ο νέος αρχηγός έχει ταυτίσει το κόμμα με τις αναρτήσεις του στα κοινωνικά δίκτυα. Δεν έχει ασχοληθεί με την αναδιοργάνωση, τα πρόσωπα, τα κομματικά δίκτυα, το κυριότερο με τις πολιτικές. Κατά τα άλλα, στις επερχόμενες ευρωεκλογές προσδοκά να κερδίσει την πρώτη θέση – μπρος από τη Ν.Δ.

Η αριστερή πολυκατοικία βρίσκεται σε κρίση. Κύριο, αν και όχι μοναδικό, συστατικό της κρίσης η απόλυτη ιδεολογική σύγχυση. Αντιγράφοντας  και παραφράζοντας την Αμερικανική «Πατριωτική Δεξιά» (Patriotic Right  — Patriot Movement)  ο αρχηγός θεώρησε πως είχε εφεύρει τον τροχό με την «Πατριωτική Αριστερά». Σε σύγχρονους πολιτικούς όρους η αντίφαση είναι τεράστια, η απόσταση αγεφύρωτη, η πολιτική σύνδεση εικονική.

H Πατριωτική Δεξιά είναι ένα συνονθύλευμα ακραίων δεξιών κινημάτων, συνήθως έντονα ρατσιστικά, τυφλά εθνικιστικά, κατά κανόνα μιλιταριστικά, αντί-κρατικά, και υπέρ της κατάργησης της φορολογίας. Αν ο Στέφανος Κασσελάκης θέλει να «περάσει» την αντίστοιχη εικόνα για την αριστερά, τότε είναι καλοδεχούμενος.

Η πολιτική αποτυχία του θα είναι μονοτελειακή. Για την προσωπική δεν νοιάζεται κανείς.

Το ερώτημα είναι αν με τον συγκεκριμένο όρο ο Κασσελάκης παραπέμπει στην ιδέα της αριστεράς που είναι υπέρ έθνους, πατρίδας και σημαίας (οπότε απευθύνεται στην λαϊκή δεξιά) και, ταυτόχρονα, υπέρ των φτωχών, των αναξιοπαθούντων, των μη προνομιούχων (οπότε απευθύνεται στην λαϊκή αριστερά).  Να ξανά η περίφημη τριγωνοποίηση.

Αν είναι έτσι τα πράγματα, θα πρόκειται για μία πολιτική αυτοκτονία κάτω από το βάρος των αντιθέσεων.

Έτσι κι αλλιώς, στις εκλογές του 2024,  σε παγκόσμιο πλαίσιο (ΗΠΑ, Ινδία, Ινδονησία, Ν. Αφρική, Ευρωβουλή)  συγκρούεται η δημοκρατία με τον αυταρχισμό, με κύριο πεδίο αντιπαράθεσης τον εθνικισμό.

Τα μεγάλα θέματα που υποβόσκουν αφορούν τον προσδιορισμό της εθνικής ταυτότητας, την ατομική ταυτότητα συμμετοχής στο έθνος, την εκλαϊκευμένη ερμηνεία τη εθνικής ιστορίας, τη θέση μίας χώρας απέναντι στην παγκοσμιοποίηση—όπως διαπεραστικά περιγράφει ο καθηγητής P.B. Mehta σε άρθρο του στο F.A.

Για παράδειγμα, η μετανάστευση δοκιμάζει τις αντοχές τόσο της δεξιάς όσο και της αριστεράς.

Οι γρήγοροι ρυθμοί εισροής, η εμμονή στην διατήρηση της ατομικής κουλτούρας (η μη αφομοίωση), η αυξημένη παραβατικότητα, φέρνουν την φιλελεύθερη προσέγγιση σε σύγκρουση με την αριστερή, καθώς η πλειοψηφία των πολιτών απαιτεί την λήψη μέτρων που αντιμετωπίζουν αυτά τα προβλήματα. Διαπερνώντας τις πολιτικές γραμμές, το αίτημα για ασφάλεια, κυριαρχεί – αλλά ταυτόχρονα κυριαρχεί και το ιδεολογικά αντίθετο αίτημα για αύξηση του εργατικού πληθυσμού.

Η σύγκρουση της δημοκρατίας και του σύγχρονου εθνικισμού είναι γεγονός.

Το 2024, η ιστορική αριστερά, πολύ περισσότερο ο νέος επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, θα βρεθούν σε κρίσιμη καμπή αλήθειας –αν αυτοεξαιρεθούν από την παγκόσμια πάλη για την επιβίωση της φιλελεύθερης δημοκρατίας  θα καταλήξουν ως υστερόγραφο της ιστορίας—αν κι αυτό.

Το πραγματικό διακύβευμα είναι μόνο σε πρώτη φάση οικονομικό (πληθωρισμός, ανεργία, επιδόματα). Στο βάθος αφορά την αλλαγή των προσλαμβανουσών που έχουν οι ηγέτες για την μορφή και την σημασία της ανάπτυξης, για την συμβίωση των ανθρώπων με την ΤΝ και την Φύση, για την διαφύλαξη των αξιών της Διαφωτισμού.

Όπως έχω αναφέρει ξανά για περίπου 1.000 χρόνια κυρίως ο Χριστιανισμός ήταν υπεύθυνος για την κυριαρχία της πίστης πάνω στην λογική.

Ο Διαφωτισμός και η Αναγέννηση έφεραν την κυριαρχία της λογικής πάνω στην πίστη. Στα επόμενα χρόνια η μάχη αυτή θα παιχτεί από την αρχή. Προς το παρόν, η πίστη φαίνεται να έχει πάρει κεφάλι.

Διαβάστε επίσης:

Μερικές φορές, όπως είχε προβλεφθεί, οι μουσικές καρέκλες είναι αδόκιμες

Τεχνητή νοημοσύνη και καπιταλισμός: Φόβος και πανάκεια

Η Ελλάδα μπαίνει σε περίοδο διαρκών αλλά ουσιαστικών συγκρούσεων