Ευθύνη και δικαίωμα η προβολή της δημιουργίας

Το παράξενο θα ήταν να μην είχαν υπάρξει αντιδράσεις. Αλλά, ως αναμενόταν, το σποτάκι του Άδωνι Γεωργιάδη «πάμε Άδωνι» τις έφερε, Για προσωπική προβολή μιλούν μερικοί, για ανακρίβειες λένε άλλοι, γενικά από τις αναμενόμενες και γνωστές σκοτεινές παρασκηνιακές γωνίες το σποτάκι προκάλεσε αντιδράσεις.

Ε και!

Αυτή είναι η θέση του υπουργού από την αρχή, όταν αναφέρεται στο γνωστό θέμα της στοχοποίησης του. Και έχει δίκαιο: Ε και!

Στο ερώτημα «γιατί στοχοποιείται ο υπουργός;» η απάντηση που αναδεικνύει ως αίτιο την εριστικότητα του, τον εξομοιώνει με τον Παύλο Πολάκη και τον αδικεί –γιατί αδικεί την κυβέρνηση.

Η ομοιότητα περιορίζεται στο σθένος με το οποίο και οι δύο υποστηρίζουν τις θέσεις τους. Ο Άδωνις, όμως, ελέγχει την φρασεολογία του, ντύνοντας την με πλατιά τεχνοκρατική πινελιά. Ο Πολάκης μιλά για «βοθροκάναλα».  Αν και, έμμεσα πλέον, κατηγορείται για το δεξιό παρελθόν του, ο Γεωργιάδης στηρίζει την δημοκρατία που ο Πολάκης θέλει να καταστήσει κομματικό υποχείριο—κι αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά τους.

Το παρελθόν, εξάλλου, ειδικά στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται κυρίως από διακομματικές δρασκελιές-πηδήματα, ενίοτε και από κολοτούμπες. Στον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πολύ καλά από αυτές – πρωταθλητισμό έχουν γράψει στον τομέα. Και τα νέα ψηφοδέλτια του το αναδεικνύουν.

Το σποτάκι «πάμε Άδωνι» παρουσιάζει το σημαντικό έργο που έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση στον τομέα της ανάπτυξης. Μαζί με μία μικρή ομάδα άλλων υπουργών, το υπουργείο ανάπτυξης, έχει σύρει το κάρο της ελληνικής οικονομίας εν μέσω κρίσεων με σημαντικές επιτυχίες στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων, στην δημιουργία θέσεων εργασίας, στην στήριξη των επιχειρήσεων και της απασχόλησης, στην μείωση της ανεργίας, στην αντιμετώπιση του πληθωρισμού.

Ομολογουμένως ήταν μία ομαδική δουλειά – πολλά που πέτυχε το υπουργείο ανάπτυξης δεν θα ήταν εφικτά, π.χ., χωρίς την δουλειά που έκανε το υπουργείο ψηφιακής διακυβέρνησης του Πιερακκάκη.  Ή, χωρίς το σταθερό οικονομικό περιβάλλον που διαφύλαξαν οι Σταϊκούρας και Σκυλακάκης. Μαζί με την εξαιρετική δουλειά του Χατζηδάκη στο υπουργείο εργασίας και κοινωνικών υποθέσεων, η πεντάδα πρώτης γραμμής ήταν αυτή που «έβγαλε» έργο.

Όλοι τους, και οπωσδήποτε ο Γεωργιάδης ,έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται ότι έκαναν το καθήκον τους με επιτυχία. Οι πολίτες οφείλουν να το γνωρίζουν, να το αναγνωρίζουν και ανάλογα να το επιβραβεύουν. Όχι να εξακολουθούν να σπαταλούν την ψήφο τους σε γνωστά ονόματα, π.χ. από τον αθλητισμό, το θέατρο κλπ.  που έχουν αφαιρέσει αντί να προσθέσουν στο έργο της Ν.Δ.

Η χώρα έζησε δύο μεγάλες κρίσεις – την πανδημία και τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας – και τώρα ζει μία τρίτη, γεωπολιτική (λόγω Ρωσίας και Κίνας) και οικονομική (λόγω της ιδεοληψίας μεγάλου μέρους των οικονομολόγων). Σ’ αυτό το «γκαντέμικο» περιβάλλον, η χώρα αναπτύχθηκε: έλυσε μερικά από τα χρονίζοντα προβλήματα, έφτιαξε δουλειές, κέρδισε λεφτά, μείωσε την ανεργία, πολέμησε τον πληθωρισμό, μπήκε στον μονόδρομο ενίσχυσης της αποτρεπτικής ισχύος της, αποσαφήνισε την απόλυτη προσήλωση της στις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Λάθη έγιναν – όπως γίνονται πάντα. Δείξτε μου μία κυβέρνηση, στην Ελλάδα ή ανά τον κόσμο που δεν έχει κάνει. Σημασία έχει η συνειδητοποίηση των λαθών και η θέληση αντιμετώπισης τους. Αυτή η κυβέρνηση έχει περίσσευμα αυτοκριτικής. Δυστυχώς είναι η μόνη. Η αυτοκριτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν φρόντισαν να ελέγχουν τους αρμούς της εξουσίας!

Πολύ θα ήθελα να δω τι θετικό έχει να προβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς, η πραγματογνωμοσύνη του περιορίζεται στην καταστροφολογία. Αντίθετα, οι πρώτης γραμμής συντελεστές της επιτυχίας έχουν κάθε λόγο και κάθε δικαίωμα να προβάλουν το έργο τους.

Διαβάστε επίσης

Ο Αλέξης Τσίπρας ως επικίνδυνος Μεσσίας