Ο Αλέξης Τσίπρας ως επικίνδυνος Μεσσίας

Η αναφορά στην επικινδυνότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν σχετίζεται με τις ξεκάθαρες θέσεις βασικών εκπροσώπων του κόμματος του για τον έλεγχο των «αρμών της εξουσίας» — δηλαδή την δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, τις ανεξάρτητες αρχές. Αυτές είναι γνωστές, καταγεγραμμένες, αναλυμένες. Όποιος τις παραγνωρίζει το πράττει με δικό του προσωπικό κίνδυνο ως προς τον ρόλο του για το μέλλον της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Η αναφορά γίνεται επειδή σε πρόσφατη συνέντευξη του ο κ. Τσίπρας επανήλθε, έχοντας ακονίσει τα όπλα του με ακόμη μεγαλύτερη και προσεκτικά διατυπωμένη αοριστία, στον τομέα της παραπληροφόρησης. Διότι αυτά που καταγράφηκαν στην συνέντευξη – όπου ομολογουμένως του δόθηκε άπλετος χώρος να ξεφύγει από αιχμηρές ερωτήσεις—αποκαλύπτουν στον προσεκτικό αναγνώστη και ιδιαίτερα σ’ αυτόν που έχει μνήμη, το πόσο ανώδυνα ο Αλέξης Τσίπρας διολισθαίνει από την αλήθεια στο ψέμα μέσω τέτοιας  απλοποίησης των προβλημάτων που φτάνει στο σημείο της γελοιότητας, και έτσι στην ουσιαστική συγκάλυψή τους.

Η δε επικέντρωση ειδικά στο πρόσωπο του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται επειδή χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα, το κόμμα αυτό απλά δεν υπάρχει. Χωρίς τον κ. Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ άντε να είναι τρίτο κόμμα μετά το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Η επικινδυνότητα του Αλέξη Τσίπρα έγκειται ουσιαστικά στην στρατηγική του να προσφέρει στους πολίτες επιφανειακά εύκολες και ανώδυνες λύσεις σε πολύπλοκα και πολύμορφα προβλήματα, που ο πολίτης αδυνατεί να κατανοήσει σε βάθος. Είναι με άλλα λόγια η ίδια ακριβώς στρατηγική του «με ένα άρθρο και ένα νόμο» — η απλή λύση του κ. Τσίπρα στο εξαιρετικά σύνθετο πρόβλημα της ελληνικής χρεοκοπίας, που ο απλός πολίτης δεν μπορούσε ουσιαστικά να κατανοήσει, οπότε γαντζώθηκε ψυχολογικά στον δήθεν άκοπο δρόμο που του πρόσφερε το νεαρό ανερχόμενο αστέρι, ο αλώβητος πολιτικός, ο σωτήρας Μεσσίας που αφοριστικά λύνει τα προβλήματα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσέγγιση στα Ελληνοτουρκικά. Η απλή λύση του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι με τις κόκκινες γραμμές μας αδρά χαραγμένες θα πάμε στην Χάγη για την υφαλοκρηπίδα! Πως θα γίνει αυτό όταν η Τουρκία έχει θέσει μία δεκάδα πρόσθετων ζητημάτων (εναέριος χώρος, χωρικά ύδατα, αποστρατικοποίηση των νησιών, για να αναφέρουμε μερικά) κι όταν στην Χάγη με βεβαιότητα η απόφαση θα είναι σε βάρος μας ειδικά όσον αφορά το Καστελόριζο,  μόνο ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ το γνωρίζει.

Επικίνδυνος μεσσίας είναι ο κ. Τσίπρας όταν λέει πως θα αξιολογήσει τις αμυντικές συμφωνίες, ενώ μιλά ταυτόχρονα για δυναμική διεκδίκηση της στήριξης των ΗΠΑ και της Γαλλίας (καθώς και άλλων συμμάχων) απέναντι στις απειλές στα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αν δεν με απατά η μνήμη μου αυτό ακριβώς έχει κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Επομένως, ο κ. Τσίπρας ή αγνοεί την εξωτερική πολιτική που εκφράζει και υλοποιεί ο κ. Ν. Δένδιας, ή επιλέγει να την παρερμηνεύσει ή, τέλος, έχει άλλους στόχους κατά νου και – όχι τόσο έντεχνα–τους συγκαλύπτει. Γιατί δεν μας λέει, π.χ., αν θα επαναξιολογήσει τα εξοπλιστικά προγράμματα; Ή, αν θα επιχειρήσει να επαναδιαπραγματευτεί την αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ;

Δυστυχώς, ο κ. Τσίπρας δεν έχει καμία σχέση με την έννοια της «συνέχισης του κράτους» ή της ανάγκης της χώρας να στηρίζει την διαφύλαξη της «θεσμικής μνήμης της». Σε εποχή μεγάλης αύξησης των παγκόσμιων προβλημάτων, τεράστιας γεωπολιτικής και οικονομικής αβεβαιότητας, κορύφωσης των κοινωνικών εντάσεων, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ υποβαθμίζει σε σημείο επικίνδυνης άγνοιας αυτούς τους δύο κρίσιμους παράγοντες που μπορούν να διευκολύνουν την ήδη ναρκοθετημένη από τα διεθνή γεγονότα ελληνική πορεία.

Η ανάγλυφα σκληρή πραγματικότητα πίσω από τα εντυπωσιακά (αν και χιλιοειπωμένα) λόγια του αρχηγού αποκαλύπτεται όταν μιλά για το κράτος. Στην ερώτηση τι πρέπει να αλλάξει στην απάντηση των περίπου 170 λέξεων, τα 2/3 ή οι 120 λέξεις ήταν αφιερωμένες στις παθογένειες που (δήθεν) δημιούργησε ο Μητσοτάκης και ούτε καλά-καλά το 1/3 σε θετική δράση, που εξαντλήθηκε σε απόλυτη αοριστία: «Θέλουμε ένα κράτος αποτελεσματικό και δίκαιο. Με αυστηρούς κανόνες διαφάνειας και αξιολόγησης. Με έλεγχο σε κάθε πτυχή της λειτουργίας και της δράσης του.» Ερώτημα πρώτο απλοϊκού πολίτη: «ποιος διαφωνεί με αυτό;» Ερώτημα δεύτερο: «πως θα επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι;»

Είναι βέβαιο πως οι Τσίπρας – ΣΥΡΙΖΑ δεν θα δώσουν απάντηση, καθώς το θέμα τους δεν είναι να έρθουν αντιμέτωποι με το βαθύ, αμετανόητο κράτος που διαρρηγνύει τα ιμάτια του κατά της αξιολόγησης (λέγε με π.χ. ΟΛΜΕ)  αλλά μέσω της διόγκωσης του  (όπως υποστηρίζει ο Αλέξης Τσίπρας «στα αμφιθέατρα λέμε να στείλουμε περισσότερους καθηγητές») να δημιουργήσουν νέα κομματική πελατεία, ταυτόχρονα κατακτώντας τους αρμούς της εξουσίας, καθώς θα ελέγχεται «κάθε πτυχή της λειτουργίας του και της δράσης του».

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα πολυσυλλεκτικό, διότι κάτω από τα φτερά τους συγκεντρώνονται οι εχθροί του αδυσώπητου ρεαλισμού του 21^ου αιώνα.

Αν το κόμμα και ο αρχηγός του είχαν την ελάχιστη ικμάδα ειλικρίνειας θα μας έλεγαν «πως» θα πετύχουν τους στόχους τους – δεν θα πετούσαν λεκτικούς χαρταετούς που θα καταρρεύσουν μόλις βρεθούν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της άσκησης εξουσίας στους σύγχρονους καιρού μας.

Αν το κόμμα και ο επικεφαλής του ενδιαφέρονται ουσιαστικά για το αύριο της χώρας, θα παρουσίαζαν σύγχρονες λύσεις σε σύγχρονες κρίσεις – π.χ. πως θα αντιμετωπίσουν τον ψηφιακό διχασμό.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας δεν εθελοτυφλούν και επιδιώκουν πράγματι να εκσυγχρονίσουν το ελληνικό κράτος, τότε θα ομολογούσαν πως αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς σύγκρουση με όσους επιβιώνουν διαιωνίζοντας τις παθογένειες του.

Το πρόβλημα είναι πως όταν επαίρονται για την δημοκρατία, έχουν κατά νου την  κομματοκρατία. Όταν επικαλούνται τον εκσυγχρονισμό, εννοούν οπισθοδρομική πορεία στον δογματισμό μίας ξεπερασμένης σοσιαλδημοκρατίας του 19^ου αιώνα. Όταν μιλούν για συμμαχίες και συνεργασίες επιδιώκουν σχέσεις όπως με τους ΑΝΕΛ.

Κανένας μεσσίας δεν εκπλήρωσε ποτέ τις υποσχέσεις του. Ο μεγαλύτερος των εποχών βύθισε την τότε γνωστή ανθρωπότητα σε 10 αιώνες σκοταδισμού. Ο ρόλος του αρχαγγέλου του φωτός μπορεί να ταιριάζει στους Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα, πάντως, δεν αφορά την Ελλάδα. Είναι ψεύτικος.

Διαβάστε επίσης:

Ησυχία πριν την καταιγίδα ή αλλαγή τακτικής;