E. Αγαπηδάκη: Θυμάσαι πώς ήταν η ζωή σου πριν την κρίση; Ένα άρθρο με αφορμή την νέα διαφήμιση της ΑΛΦΑ

Με αφορμή μια παρεξήγηση, βρίσκει το θάρρος να εγκαταλείψει τον πατέρα και να αναζητήσει την τύχη του – ο θυμός βοηθά πάντα να κάνεις το επόμενο βήμα. Τον βρίσκουμε πάλι σε ένα γραφείο που δε μου μοιάζει να βρίσκεται στην Ελλάδα της κρίσης όπου αυτές οι δουλειές, σπανίζουν πια. Μάλλον είναι σε κάποια άλλη χώρα, όπου η πραγμάτωση των ονείρων και η διεκδίκηση μιας κανονικής ζωής, είναι ακόμα εφικτά.

Δεν ξέρω αν πείθει όλο αυτό στο τέλος, που πατέρας και γιος ξανασυναντιούνται, επανασυνδέονται και όλα καλά. Πιο πολύ με ευχή μου μοιάζει, αλλά μου αρέσει που κλείνει όμορφα.

Φοβάμαι ότι στην πραγματική ζωή η σύγκρουση μεταξύ των γενεών δε θα είναι τόσο απαλή και εύκολη. Βλέπω γονείς να γίνονται φτωχότεροι, να δουλεύουν ως τα γεράματα για ακόμη λιγότερα, βλέπω παιδιά να φεύγουν και να μη θέλουν να επιστρέψουν ποτέ, βλέπω παιδιά να ρίχνουν ανάθεμα στη χώρα που τα μόρφωσε, βλέπω γονείς να απαξιώνουν όσα τους έδωσαν, να σκύβουν το κεφάλι από την ενοχή, βλέπω άλλους να θεωρούν την καλή σύνταξη των ΔΕΚΟ «κεκτημένο δικαίωμα», βλέπω νέους να θεωρούν την καλή μόρφωση, τα αυτοκίνητα, την καλή ζωή «κεκτημένο δικαίωμα», βλέπω ανθρώπους που έμαθαν ότι τα πράγματα στη ζωή ΟΦΕΙΛΟΥΝ να έρχονται βολικά και εξαγριώνονται στη σκέψη πως αυτό τελείωσε.

Βλέπω ανθρώπους να ξεχνάνε ότι όλα αυτά δεν ήταν ποτέ «δικαίωμα», ήταν απλά μια κατάκτηση η οποία μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις δε θα έπρεπε να υπάρχει ποτέ.

Θυμάμαι ακόμη πως ήταν η ζωή μου πριν την κρίση: δεν είχε πολλά περισσότερα σε υλικό επίπεδο, αλλά κοιμόμουν καλύτερα και περισσότερο, ξυπνούσα με περισσότερη αισιοδοξία, κατάφερνα περισσότερα πράγματα, μπορούσα να προγραμματίζω και να επιτυγχάνω τους στόχους μου. Που;

Στην Ελλάδα του ρουσφετιού και της αναξιοκρατίας, στην Ελλάδα με το αιώνιο καλοκαίρι που βασανίζει τα βλέφαρά μου, στην Ελλάδα που με όλες τις στρεβλώσεις και τα προβλήματα, είχε ακόμη ευκαιρίες για όποιον εργαζόταν σκληρά.

Θυμάμαι τη ζωή μου πριν την κρίση: ήταν περίπου όπως τώρα, αλλά με μια σημαντική διαφορά: τότε αγχωνόμουν για το πότε θα πληρώσω ενοίκιο και λογαριασμούς, τώρα για το αν θα τα πληρώσω.

Δεν ήταν ποτέ, τίποτε δεδομένο, ήταν απλά μια κατάκτηση: αυτό είναι που με γεμίζει αισιοδοξία. Μπορούμε να τα καταφέρουμε ξανά.

Όταν κάτι κερδίζεται εξαρτάται από μας, είναι στο χέρι μας.  Ας ανασκουμπωθούμε.