Νίκη Κεραμέως: Γιατί “πιάστηκε” για μια ακόμα φορά αδιάβαστη

Είναι εύκολη η απόδοση ευθυνών. Όταν, όμως, κάθεσαι στην καρέκλα των αποφάσεων, τα πράγματα δεν φαίνονται και τόσο εύκολα. 

Τα ανεπάντεχα συμβαίνουν, η ταχύτητα των εξελίξεων σταματά το μυαλό, η πίεση θολώνει την κρίση. 

Επειδή αυτά είναι γνωστά οι διορατικοί φροντίζουν να προετοιμάζονται. Το παρελθόν δεν είναι, βέβαια, τυφλοσούρτης για το μέλλον, αλλά συχνά-πυκνά χρησιμεύει για να κατασκευάζονται ρεαλιστικά σενάρια εξελίξεων, προβλημάτων, κρίσεων και να εξετάζονται οι αντιδράσεις –έμψυχου και άψυχου υλικού, λειτουργιών και διαδικασιών. 

Πετυχημένοι πολιτικοί και επιχειρηματίες ακολουθούν αυτήν την στρατηγική κατά κόρον. Το εφάρμοσε και ο Πρωθυπουργός, έχοντας ένα οργανωμένο και ώριμο επιτελείο που καμία κυβέρνηση δεν είχε μέχρι τώρα. 

Δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο για όλους τους υπουργούς του. 

Δεν γνωρίζω αν η Κα Νίκη Κεραμέως εξεπλάγη ή όχι με τις καταλήψεις, αλλά ένα γεγονός είναι σαφές: δεν ήταν προετοιμασμένη. 

Τα φιλικά ΜΜΕ φρόντισαν να προσφέρουν μερική κάλυψη υποστηρίζοντας ότι το θέμα παρακολουθείται και το υπουργείο είναι σε αναμονή.

Πρόκειται για μία μάλλον αμήχανη δήλωση, η οποία μάλιστα συνοδεύτηκε με την προσπάθεια του υπουργείου να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα, εμπλέκοντας τις καταλήψεις με τα κλειστά λόγω κορωνοϊού σχολεία. 

Οπότε ακούστηκε και η εκπληκτική διαπίστωση πως ο αριθμός των σχολείων υπό κατάληψη είναι μικρότερος από τον αριθμό των σχολείων που έκλεισαν λόγω covid-19! 

Ακόμη πιο εκπληκτική είναι η διαρροή ότι το υπουργείο είναι έτοιμο για διάλογο αλλά όχι με κλειστά σχολεία. Μάλλον μπέρδεψαν τα πράγματα και θεώρησαν πως διαπραγματεύονται με τον Ερντογκάν.  

Αν το υπουργείο είχε κάνει τον κόπο να διαβάσει την πρόσφατη ιστορία, θα είχε μάθει πως οι καταλήψεις αποτελούν πάγια τακτική συγκεκριμένων πολιτικών κύκλων. 

Επαναλαμβάνονται κάθε  χρόνο, υποκινούνται από άτομα που συνήθως δεν ανήκουν καν στην σχολική κοινότητα, υποδαυλίζουν πάθη, καταλήγουν σε βία. 

Αν είχε διαβάσει θα ήξερε. Κι αν ήξερε θα είχε σχέδιο. Εκτός κι αν γνώριζε αλλά δεν σχεδίασε. 

Σημαντική, αν όχι πολύ μεγαλύτερη, είναι η ευθύνη των δασκάλων. Το δημόσιο σχολείο είναι δημόσια περιουσία και πρέπει να φυλάσσεται. Πάνω απ’ όλα οι δάσκαλοι οφείλουν να διαφυλάσσουν την μαθησιακή διαδικασία. 

Όταν έρθει η στιγμή των καταλήψεων, όμως, απλά απέχουν. Άτομα κατά κανόνα ξένα μπαίνουν και αλωνίζουν – και αλεστικά δεν δίνουν. 

Οι δάσκαλοι ξέρουν. Το έχουν ζήσει. Στο χέρι τους είναι να κρατάνε τα σχολεία ανοιχτά. Έχουν το νόμο και τις διαδικασίες με το μέρος τους.  Αλλά προτιμούν την σιωπή και την απραξία. 

Δεν άκουσα ποτέ, εξάλλου, τα κατά τα άλλα λαλίστατα συνδικαλιστικά όργανα τους να διαμαρτύρονται για τις καταλήψεις. 

Φαίνεται, όμως, πως διακατέχονται από την ίδια νοοτροπία με τον καθηγητή Αντώνη Λιάκο: η απόλυτη αγανάκτηση δικαιολογεί την τυραννία. 

Τώρα, γιατί οι μαθητές είναι αγανακτισμένοι για τα Rafale και τον κορωνοϊό, και  γιατί πιστεύουν πως με την κατάληψη κάτι θα αλλάξει, ομολογώ πως δεν το καταλαβαίνω. 

Στην συγκεκριμένη εποχή μας, οι καταλήψεις είναι απαράδεκτη εκδήλωση απολυταρχισμού—καταλύουν την δημοκρατία. 

Είναι πράξη έχθρας προς το κοινωνικό σύνολο—από την φύση τους δεν συνάδουν με τα μέτρα κατά της πανδημίας. Είναι γεγονός που ενισχύει την ανισότητα διότι στερεί την γνώση –και μάλιστα στα δημόσια σχολεία. 

Η λαϊκή θυμοσοφία «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν» φαίνεται πως διέλαχε της προσοχής της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου παιδείας. Κι αυτή είναι πλέον μία πάγια κατάσταση.