Δεν μας κάνει εντύπωση ότι δημοσιογράφος απειλούσε πολιτικό για να μην γράψει άσχημα. Μας κάνει εντύπωση που πολιτικός αντέδρασε και έκανε το σωστό, έστησε παγίδα στον εκβιαστή με αποτέλεσμα τη σύλληψή του. Δεν έχουμε συνηθίσει τέτοια ανακλαστικά, συνήθως το σύστημα κλείνει το μάτι στον εκβιαστή ή απλώς σιωπά.

Η Ζέττα Μακρή, βουλευτής Μαγνησίας, πρώην υφυπουργός, δικηγόρος στο επάγγελμα, έκανε τη διαφορά. Έδρασε όπως θα έπρεπε να πράξει κάθε δημόσιο πρόσωπο που σέβεται τον εαυτό του και τη θέση του. Πριν πάμε στα γεγονότα, επιτρέψτε μου να αφηγηθώ μια ιστορία από τα παλιά. Ως αρθρογράφος είχα επαγγελματικές επαφές με όλο το πολιτικό οικοσύστημα. Προσωπικές συναντήσεις, καφέδες, γεύματα, συζητήσεις, σχέσεις που βασίζονταν στην εμπιστοσύνη. Πιο πολύ άκουγα παρά έγραφα, για να καταλαβαίνω το πλαίσιο και να μην εκτίθεμαι σε αφέλειες.

Παραξενεύτηκα μια μέρα όταν μου τηλεφώνησε υπουργός και μου είπε ότι εκβιάζεται από δημοσιογράφο των υπονόμων. Ήθελε μια γνώμη, πώς να χειριστεί το ζήτημα. Της είπα τι θα έκανα αν βρισκόμουν στη θέση της. Θα πήγαινα πρωί πρωί στο στέκι όπου σύχναζε ο εν λόγω αρουραίος, χωρίς οδηγό, χωρίς αστυνομικό, με τη γόβα και με αυτοπεποίθηση. Θα παράγγελνα έναν μεγάλο, ζεστό καφέ και θα του τον πετούσα στα μούτρα. Τόσο απλά.

Έδωσα όμως και μια εναλλακτική. Της είπα ότι άλλος υπουργός, από προηγούμενη κυβέρνηση και διαφορετικό κόμμα, μου είχε εκμυστηρευτεί πως ο ίδιος εκβιαστής είχε απειλήσει κι εκείνον. Αντί να αντιδράσει, προτίμησε να ενδώσει. Τον διόρισε σε δημόσιο οργανισμό, με αντιμισθία και σύμβαση που δεν απαιτούσε ούτε φυσική παρουσία ούτε εργασία. Μια τεμπέλικη θέση για να κλείσει το στόμα του. Τέτοιοι διορισμοί δεν ήταν μεμονωμένοι, γίνονταν κατά κόρον, με πρόσχημα την «επικοινωνία» ή συμβουλευτικές υπηρεσίες.

Πέρασαν οι μήνες. Δεν άκουσα τίποτα για πολιτικό που πέταξε καπουτσίνο σε εκβιαστή και από περιέργεια άρχισα να ψάχνω στη βρομερή ιστοσελίδα. Δεν υπήρχε καμία αναφορά στην υπουργό. Μάλιστα, είχαν διαγραφεί και τα παλιά άρθρα που είχαν γραφτεί πριν από το τηλεφώνημά της μαζί μου.

Η Ζέττα Μακρή έκανε το αντίθετο. Δεν μπήκε σε παζάρια. Πήγε στην αστυνομία. Ο εκβιαστής συνελήφθη με προσημειωμένα χαρτονομίσματα. Ζητούσε δέκα με δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ, δηλαδή όσα βγάζει ένας δάσκαλος που του βγαίνει η ψυχή μέσα στην τάξη, όσα παίρνει ένας δημόσιος υπάλληλος που δουλεύει οχτώ ώρες την ημέρα, όσα βλέπει στον λογαριασμό του ένας νέος δικηγόρος που τρέχει από το πρωί ως το βράδυ στα δικαστήρια. Μην πείτε ότι δεν έχει σημασία το ποσό, ότι ο εκβιασμός είναι το ίδιο εγκληματικός είτε πρόκειται για πενήντα ευρώ είτε για πενήντα χιλιάδες. Έχει σημασία γιατί δείχνει το μέγεθος του θράσους, την αίσθηση ασυλίας που έχουν τέτοια άτομα.

Μακάρι να παρακινηθούν κι άλλοι που έχουν πληρώσει «δημοσιογράφους» για να γλιτώσουν τη δυσφήμιση. Βουλευτές, επιχειρηματίες, άνθρωποι της δημόσιας σφαίρας, για χρόνια έπεφταν θύματα παραγοντίσκων της παραπληροφόρησης. Πολλοί υπέκυπταν από φόβο ή από βολή. Έπρεπε κάποιος να κάνει την αρχή. Η Μακρή την έκανε. Δεν είναι μόνο η σύλληψη που έχει αξία αλλά και το παράδειγμα. Γιατί αν ο εκβιαστής είχε επιτύχει και πάλι, σήμερα θα ετοίμαζε το επόμενο θύμα του.

Διαβάστε επίσης 

Πώς αμείβονται υπερωρίες και υπερεργασία: Ο εργατολόγος Γιάννης Καρούζος εξηγεί

Ο αδελφός, η κόρη και τα σόγια της Βουλής

Η Μέρκελ πίσω από τις γραμμές: Δεν φώναξε ποτέ — τα είπε όλα με υπονοούμενα