Ο γιος μου, 20 ετών, φοιτητής, μου ανακοίνωσε: «Πατέρα, θα πάω με τους φίλους μου στη Θεσσαλονίκη».
«Και πώς θα πας;» τον ρώτησα. «Με τρένο, πατέρα», μου απαντά.
Κι εκεί, κάπου, πιάνω τον εαυτό μου να λέει σχεδόν αντανακλαστικά: «Πάρε με όταν φτάσεις».

Σας λέει κάτι αυτή η φράση; Σας θυμίζει κάτι;
Όποιος είναι γονιός το νιώθει μέχρι το κόκκαλο, αλλά και όποιος δεν είναι, καταλαβαίνει.

Σχεδόν τρία χρόνια μετά την τραγωδία στα Τέμπη, κάθε πολίτης που μπαίνει σε τρένο αναρωτιέται:
«Θα φτάσω; Είμαι ασφαλής; Έχουν αναπτυχθεί συστήματα που θα αποτρέπουν τέτοιες τραγωδίες όπως εκείνη του Φεβρουαρίου 2023;»
Πολλά ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις — και δεν ξέρω ποιος μπορεί πραγματικά να τις δώσει.

Και σκέφτομαι το εξής:
Μου είναι αδιάφορο αν η Μαρία Καρυστιανού θα κάνει κόμμα και θα διεκδικήσει την εξουσία.
Μου είναι αδιάφορο αν θα πέσει η κυβέρνηση και θα έρθει κάποια άλλη.
Δεν με νοιάζει αν ο Πάνος Ρούτσι πάει στα μπουζούκια, αν το εκμεταλλεύτηκαν πολιτικοί σαλτιμπάγκοι, αν ο ίδιος δεν μπορεί να το διαχειριστεί, βυθισμένος στον πόνο του.

Και πραγματικά αδιαφορώ για τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται στις πλάτες των 57 νεκρών των Τεμπών, των 104 του Ματιού, των τόσων άλλων ανθρώπων που χάθηκαν σε τραγωδίες οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί.

Πώς;
Μα φυσικά, αν είχαμε ένα πραγματικά οργανωμένο κράτος.
Αν ήμουν σίγουρος ότι τα χρήματα που γεμίζουν τον κρατικό κορβανά επενδύονται σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.
Αν πίστευα ότι κάθε κυβέρνηση των τελευταίων 60–70 χρόνων είχε κάνει τα απαραίτητα βήματα για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών.

Μαθαίνω ότι την ερχόμενη εβδομάδα θα παραδοθεί ολοκληρωμένος ο οδικός άξονας Πάτρα–Πύργος.
Σκεφτείτε το: Παραδίδεται το σωτήριον έτος 2026, όταν μόνο την περίοδο 2016–2020 καταγράφηκαν 61 νεκροί και δεκάδες τραυματίες.
Εξήντα μία οικογένειες, τουλάχιστον, καταστράφηκαν· σπίτια έκλεισαν για πάντα.

Και αναρωτιέμαι: Πότε θα ξέρουμε ότι το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας θα παραδοθεί επιτέλους ασφαλές;
Πότε θα πάψει αυτό το σφίξιμο στο στομάχι πατεράδων και μανάδων όταν ακούν ότι τα παιδιά τους θα ταξιδέψουν με τρένο;
Θα σταματήσει ποτέ αυτό το «πάρε με όταν φτάσεις»;

Και κάθε φορά που λέω στον γιο μου «πάρε με όταν φτάσεις», νιώθω πως δεν είναι απλώς μια κουβέντα. Είναι μια αγωνία που κουβαλά όλη η χώρα από τότε που χάθηκαν εκείνα τα παιδιά στα Τέμπη. Είναι ένας φόβος που δεν μας αφήνει ούτε όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού πίσω τους, ούτε όταν φεύγει το τρένο από το σταθμό.

Είναι το σφίξιμο στο στομάχι όλων μας, γονιών και μη, μια μνήμη που δεν επουλώθηκε ποτέ γιατί δεν μας δόθηκε ποτέ η βεβαιότητα ότι δεν θα ξαναζήσουμε την ίδια τραγωδία. Κι αυτό το «πάρε με όταν φτάσεις» δεν είναι πια υπενθύμιση, είναι προσευχή.

Οχι στο Θεό, όχι στο υπερφυσικό. Αυτά δεν μπορούν να σταματήσουν τις τραγωδίες. Αλλά ως μια εσωτερική διεργασία, ως μια ανανέωση της ελπίδας ότι δεν θα πεθάνουμε από τύχη.

Ναι, δυστυχήματα γίνονται παντού, πάντα, σε όλο τον κόσμο.
Μπορεί να μην ξαναγίνει ποτέ δυστύχημα με τρένο αλλά να συμβεί κάτι άλλο, που πάλι θα αφαιρέσει ζωές.

Το θέμα είναι: Πόσο το ελληνικό κράτος έχει σταθεί πραγματικά στο ύψος των περιστάσεων;
Πόσο μπορεί να μάς διαβεβαιώσει ότι έχει ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες να ξαναζήσουμε νέα Τέμπη, νέο Μάτι, νέα Μάνδρα;

Βλέπω το τελευταίο διάστημα να μοιράζονται ή να υπόσχονται δεκάδες δισεκατομμύρια. Σε αγρότες, μισθωτούς, ελεύθερους επαγγελματίες, στο Δημόσιο, στους συνταξιούχους. Αυξήσεις, επιδόματα, δωράκια, «επιταγές» κάθε είδους, συναλλαγές μεταξύ πολιτικού συστήματος και πελατών–ψηφοφόρων.

Και ναι, ορθώς δίνονται εκεί όπου υπάρχουν ανάγκες, για να ανακοπεί το κύμα φτωχοποίησης που ξεκίνησε από τα μνημόνια και συνεχίζεται.
Όμως για να γεμίσουν τα στομάχια, πρέπει πρώτα να υπάρχουν ζωές.

Ζωές που δεν θυσιάζονται σε δρόμους και σιδηροδρόμους, σε φωτιές και πλημμύρες για τις οποίες ευθύνη φέρουν οι… υπεύθυνοι.

Γιατί άραγε να μη δίναμε από τα υπερπλεονάσματα περισσότερα χρήματα για υποδομές, για τηλεδιοικήσεις, για συστήματα προειδοποίησης;
Ή ακόμη και για να φτιάχναμε μια πιο ανθρώπινη Αθήνα, που «πνίγεται» με την πρώτη βροχή;

Ίσως τότε, κάποια στιγμή, έστω για ένα δευτερόλεπτο, αυτό το σφίξιμο στο στομάχι να υποχωρούσε.
Αυτό το «πάρε με όταν φτάσεις» να ξεχνιόταν.
Αυτή η πλήρης διάρρηξη της εμπιστοσύνης των πολιτών προς το κράτος να άρχιζε να επουλώνεται.

Και ίσως τότε όλα να γίνονταν λίγο καλύτερα.
Όχι για εμάς, αλλά για τις επόμενες γενιές.