Αν θέλουμε να συνοψίσουμε με μία λέξη την παρουσία της Καλλιόπης Σεμερτζίδου στην εξεταστική επιτροπή, αυτή θα ήταν «τρελίτσα».

Η πρώην πολιτευτής της Νέας Δημοκρατίας εμφανίστηκε ως αθώα αγρότισσα που βρέθηκε τυχαία στο επίκεντρο ενός σκανδάλου που αφορά εκατομμύρια ευρώ επιδοτήσεων του αμαρτωλού οργανισμού. Παρουσίασε μια ζωή γεμάτη αντιφάσεις. Έχει στην κατοχή της μόνο ένα μηχανάκι 125cc αλλά οδηγεί Ferrari και Porsche που ανήκουν στον σύντροφό της.

Κάπου έχουμε μπερδευτεί μεταξύ ταπεινής οικογένειας, εσόδων, εξαγωγών, κληρονομιών και εκατομμυρίων. Εκείνη μπορεί και τα εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο, παριστάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει. Σε κάθε ερώτηση για τα υπέρογκα ποσά επιδοτήσεων, για τις δεσμεύσεις της περιουσίας ή για τα πλαστά τιμολόγια, η απάντηση είναι μια μίξη αφέλειας, δυσφορίας και προσωπικής αγωνίας. Όσο πιο παράδοξη και ασυνάρτητη είναι η απάντηση, τόσο πιο δύσκολο γίνεται για την επιτροπή να αποδώσει ευθύνες.

Η δικαιολογία για τα πολυτελή οχήματα είναι χαρακτηριστική: «Το αυτοκίνητο ανήκει στον σύντροφό μου, δεν ήξερα ότι χρειάζεται άδεια για να το οδηγήσω». Η συγκεκριμένη φράση συνοψίζει όλη τη στρατηγική της καθώς ανατρέπει κάθε λογική σύνδεση μεταξύ περιουσιακών στοιχείων και ενδεχόμενης εμπλοκής της στις επιδοτήσεις. Ταυτόχρονα, η επίκληση στην αγνοία λειτουργεί ως ασπίδα, εφόσον ό,τι δεν γνώριζε δεν την ενοχοποιεί.

Ο διαχωρισμός ευθυνών ανάμεσα στη δική της δραστηριότητα και του συντρόφου της είναι άλλο ένα κλασικό εργαλείο. Παρά το γεγονός ότι συμμετέχει σε οικογενειακές επιχειρήσεις και διαχειρίζεται ενοικιάσεις αυτοκινήτων, η θέση της είναι σαφής: «Τα μεγάλα χρήματα είναι του συντρόφου μου, εγώ δεν ασχολούμαι». Έτσι δημιουργεί απόσταση και προκαλεί σύγχυση στους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Η δημόσια εικόνα ως επιτυχημένης, δυναμικής γυναίκας στον αγροτικό τομέα, βραβευμένης στις Βρυξέλλες ως «καλύτερη Νέα Αγρότισσα», χρησιμοποιείται για να ενισχύσει την αφήγηση της αθωότητας. Τα προσωπικά επιδόματα εμφανίζονται μικρά και συμβολικά μπροστά στα εκατομμύρια που σχετίζονται με την οικογενειακή περιουσία. Κάθε αναφορά σε πολυτελή αγαθά ή σημαντικά ποσά συνοδεύεται από επιδέξιες δικαιολογίες, από το «ήταν δώρο, ήταν του συντρόφου μου» μέχρι το «δεν ήμουν εγώ που κέρδισα το τζόκερ». Αν είχε κερδίσει ένα μεγάλο ποσό, θα το θυμόταν. Αν είχε κερδίσει πολλές φορές μικρά ποσά, θα το θυμόταν. Εφόσον όμως μιλάμε για τον περίγυρο, δεν θυμάται.

Η τέχνη της «τρελίτσας» γίνεται εργαλείο υπεράσπισης. Το προχωράει και παραπέρα. Λέει ότι την απειλούν, ότι καταρρέει ψυχολογικά και περιγράφει εαυτόν ως θύμα. Δηλαδή αποσυνδέει τα γεγονότα από το πρόσωπο δημιουργώντας ένα σκηνικό όπου η ίδια φαίνεται αθώα και αβοήθητη. Έτσι αποπροσανατολίζει τον δημόσιο διάλογο από την ουσία των επιδοτήσεων και των πλαστών τιμολογίων.

Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι απλό. Κι όμως, η Καλλιόπη Σεμερτζίδου φαίνεται να έχει βρει τις απαντησεις που την αφορούν. Η αφέλεια, η μίξη αμηχανίας και ανικανότητας κατανόησης γίνονται εργαλείο επιβίωσης. Η τρελίτσα της, που παρουσιάζει με τόση φυσικότητα, είναι η ασπίδα της απέναντι σε οποιαδήποτε σοβαρή ερώτηση. Έτσι η περίπτωσή της λειτουργεί ως εγχειρίδιο στην τέχνη επιβίωσης. Η τρελίτσα είναι στρατηγική.