Γιατί δεν έβγαλε ανακοίνωση ο πρωθυπουργός για την 19η Νοεμβρίου; Είναι η Παγκόσμια Ημέρα Δημόσιας Τουαλέτας.

Τον ίδιο μήνα εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Ξινόμαυρου επειδή ολοκληρώνεται ο τρύγος και η Ημέρα Αλληλεγγύης Μεσοφυλικών (λέξη που αντικατέστησε τον αδόκιμο όρο «ερμαφρόδιτος»). Αφορμές που προσφέρονται για ανακοινώσεις πολιτικών προσώπων. Ευκαιρία να δείξουν το ευαίσθητο πρόσωπό τους ή πόσο μέσα στα πράγματα είναι.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχασε την ευκαιρία να πει κατιτίς για την Ημέρα Εξάλειψης Βίας κατά των Γυναικών. Βρήκε ευκαιρία και απαρίθμησε τις κρατικές δομές που λειτουργούν ως ανάχωμα στην ενδοοικογενειακή βία κι ασφαλώς καλώς κάνουν και υπάρχουν. Αρκούν όμως οι ανακοινώσεις και οι δομές που σώζουν μετά τις σφαλιάρες και τα ράμματα; Όχι δεν αρκούν κυρίως επειδή το πάνω χέρι, αυτό το χέρι που δέρνει, είναι σηκωμένο πολύ πριν τη σωματική επίθεση.

Η πιο διαδεδομένη βία είναι η σιωπηλή, εκείνη που δεν χρειάζεται ούτε χτυπήματα ούτε απειλές. Είναι η βία της ανισότητας. Τη βλέπουμε στην πολιτική εκπροσώπηση. Για παράδειγμα η κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας έχει μόλις 29 γυναίκες σε σύνολο 158 βουλευτών. Δεκαοκτώ τοις εκατό δεν το λες και θρίαμβο της ισότητας. Στην κυβέρνηση δεν είναι καλύτερα. Από τα 60 μέλη (υπουργούς, αναπληρωτές και υφυπουργούς) μόνο 15 είναι γυναίκες, δηλαδή ένα 25%. Μοιάζει περισσότερο με διακοσμητική συμμετοχή παρά με καθοριστική παρουσία στα κέντρα αποφάσεων. Όταν οι αποφάσεις λαμβάνονται κυρίως από άνδρες, οι γυναίκες καταλήγουν να συζητούν πολιτικές για τις γυναίκες χωρίς να συμμετέχουν πραγματικά.

Το ίδιο μοτίβο βλέπουμε και στην αγορά εργασίας όπου το περίφημο μισθολογικό χάσμα παραμένει πεισματικά ανοιχτό. Η ανισότητα στις αμοιβές κυμαίνεται από 8,6% έως και 40,5% ανάλογα με τον κλάδο. Στα χρηματοοικονομικά, στις ασφάλειες και στα ανώτερα διοικητικά στελέχη οι διαφοροποιήσεις αγγίζουν το 40%, σαν να πρόκειται για δύο διαφορετικές αγορές εργασίας που δεν συναντιούνται ποτέ. Οι άνδρες συνεχίζουν να καταλαμβάνουν τις υψηλότερα αμειβόμενες θέσεις ενώ οι γυναίκες μένουν συστηματικά σε χαμηλότερες βαθμίδες. Κι όλο αυτό χωρίς κυρώσεις για τους εργοδότες. Πρόκειται για «σιωπηλή βία» που δεν καταγράφεται σε δελτία αστυνομίας αλλά καθορίζει τη ζωή των γυναικών.

Με αυτά τα δεδομένα η αναφορά σε Γραφεία Αντιμετώπισης Ενδοοικογενειακής Βίας, σε Συμβουλευτικά Κέντρα, σε Ξενώνες Φιλοξενίας και στο panic button μοιάζει περισσότερο με διαχείριση συνεπειών παρά με πολιτική πρόληψης. Οι δομές είναι απαραίτητες και συχνά σωτήριες όμως εμφανίζονται στο τέλος μιας διαδρομής όπου το ήμισυ του πληθυσμού έχει το πάνω χέρι.

Η ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών δεν χρειάζεται άλλη επίδειξη ευαισθησίας ούτε ακόμη μια πολιτική δήλωση που θα χαθεί στο επόμενο κύμα ειδήσεων. Χρειάζεται μια καθαρή παραδοχή ότι η βία δεν είναι μόνο αυτό που καταγγέλλεται αλλά κι αυτό που φαίνεται ως «κανονικό». Ότι η ανισότητα δεν είναι παράπλευρη απώλεια αλλά ο κεντρικός μηχανισμός που τροφοδοτεί τη βία. Και κυρίως ότι η ισότητα δεν θα έρθει με φωτογραφίες και hashtags αλλά με πολιτική βούληση που μετριέται σε πράξεις και ποσοστά.

Διαβάστε επίσης

Τσίπρας σαν Ντοστογιέφσκι – Η «Ιθάκη» ως καταφύγιο και ως μονόλογος χωρίς ανταπόκριση