Από τα φορτωμένα γαϊδουράκια στις άδειες συνειδήσεις, ιστορίες τριτοκοσμικής γραφικότητας

Είναι μία ατραξιόν, αλλά δεν το ξέρει. Είναι ένα χρηστικό «εργαλείο» για βαριές δουλειές, αλλά τις υπομένει αγόγγυστα. Είναι είδος εμπορεύσιμο και αποφέρει κέρδος, αλλά όταν αρρωστήσει ή γεράσει, το πετάνε στα σκουπίδια όπου θα φτάσει μόνο του στο τέλος.

Γιατί το μικρό του μυαλό δεν χωράει ερωτηματικά και διαμαρτυρίες και στο DNA του είναι καταγραμμένη η υποταγή, χιλιετίες τώρα.

Δεν είμαι του μελοδράματος και δεν σκοπεύω να ανοίξω την τεράστια συζήτηση για τη σχέση του ανθρώπου με τα ζώα, άλλωστε όλοι αμαρτωλοί είμαστε επί του προκειμένου. Ας το δούμε λοιπόν, αλλιώς: Τι πάει να πει «ζώο εργασίας» στον 21ο αιώνα; Και πού σταματά η χρήση(!) του και από πού αρχίζει η εκμετάλλευσή του; (στον πολιτισμένο κόσμο τουλάχιστον).

Τα γαϊδουράκια στην Ύδρα κουβαλούν όχι μόνον ψυγεία, τηλεοράσεις και άλλη οικοσκευή, όπως αυτό που καταγράφηκε πριν δυο μέρες, ξεσηκώνοντας εύλογες διαμαρτυρίες, αλλά περνούν όλη τους τη ζωή μεταφέροντας επίσης, και όλα τα υλικά που απαιτούνται για να κτιστεί -έστω να ανακαινιστεί- ένα σπίτι από αυτά, που ξεφυτρώνουν κάθε χρόνο σκαρφαλώνοντας στο βουνό. Βαριά πράγματα δηλαδή, σίδερα, τσιμέντα, τούβλα, κουφώματα κι ό,τι άλλο.

«Δεν πρόκειται για κακοποίηση ζώου. Δεν ντρέπομαι να πω, ότι αυτό είναι η καθημερινότητα του νησιού εδώ και 200 χρόνια», απαντά όμως ο δήμαρχος, αναφερόμενος στην εικόνα του γαϊδαράκου, που φορτώθηκε τον ψυγειοκαταψύκτη για να τον πάει στους νοικοκυραίους να ‘χουν να τον χαίρονται.

Μεγάλη η δύναμη αυτής της «καθημερινότητας» ασφαλώς, που συγχωρεί τα πάντα ώστε να παραμένουν στον 18ο αιώνα. Προσκολλημένα πεισματικά σε μια παράδοση, που πουλάει στους τουρίστες γραφικότητα και παινεύεται, ότι είναι το νησί χωρίς αυτοκίνητα, χωρίς να αποκαλύπτει ωστόσο τα μυστικά, που κρύβονται πίσω από ένα τέτοιο «επίτευγμα». Στο κάτω –κάτω, σου λέει, δεν θα αγκομαχάει ο άνθρωπος ν΄ανεβεί στα καλντερίμια, αλλά το γαϊδούρι. Για τέτοια πράγματα το έκανε ο θεός. Αλήθεια;

Στο λιμάνι των Φηρών στη Σαντορίνη τα κρουαζιερόπλοια ξεφορτώνουν καθημερινά χιλιάδες τουρίστες, που στη συνέχεια θ’ ανεβούν τα 520 σκαλιά ως την κορυφή της καλντέρας, όχι φυσικά με τα πόδια τους, αλλά με τα γαϊδουράκι, διότι… αυτό έλειπε, άνθρωποι είμαστε, δεν είμαστε γαϊδούρια. Σωστό κι αυτό, η υπεροχή μας είναι αδιαμφισβήτητη.

Τα ζώα λοιπόν, μπορούν να βρίσκονται ώρες στον ήλιο με 35 βαθμούς υπό σκιάν, κάνοντας κι εδώ, γραφική την ανηφόρα για τους επισκέπτες, παρά την ύπαρξη τελεφερίκ. Τα κουδουνάκια τους, που χτυπούν ασταμάτητα σκεπάζουν τις βιτσιές των ιδιοκτητών τους, όταν αποκαμωμένα καθυστερούν στα σκαλοπάτια και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να σκεφτεί, τι υποφέρουν, ώσπου κάποια στιγμή να πέσουν νεκρά, (προς μεγάλη ατυχία του ιδιοκτήτη, αν αυτό συμβεί παρουσία κόσμου).

Την ίδια «γραφικότητα» εξυπηρετώντας, τα γαϊδουράκια και οι άμαξες σε άλλα νησιά του Αργοσαρωνικού, των Κυκλάδων, του Ιονίου ή σε παραθαλάσσιες πόλεις με τουρισμό, χρησιμοποιούνται προς τέρψιν των επισκεπτών και προς βιοπορισμό των ιδιοκτητών τους. Ώσπου να πέσουν κι εκεί εν ώρα υπηρεσίας, για να θυμηθώ το περιστατικό της Κέρκυρας, πριν λίγο καιρό με το άλογο της άμαξας, που πέθανε στη μέση του δρόμου μεταφέροντας τουρίστες.

Συχνά μεγάλης ηλικίας ή άρρωστα, αφυδατωμένα και εξαντλημένα από την διαρκή καταπόνηση, κουβαλώντας ανθρώπους, αποσκευές και κάθε είδους πράγματα, με υπερβολικό πάντα –και το λέω με πεποίθηση αυτό- βάρος, τα ιπποειδή (άλογα, τα μουλάρια και γαϊδούρια) βρίσκονται ωστόσο σε… κενό των νόμων.

Νομοθετικό πλαίσιο για την προστασία τους δεν υπάρχει, συστάσεις μόνον για τις ώρες εργασίας τους, την περίπτωση καύσωνα, τη διατήρησή τους σε καλή κατάσταση, τέτοια πράγματα, χωρίς ελέγχους και χωρίς αξιόλογες επιπτώσεις για παραβάσεις.

Όταν λοιπόν ο δήμαρχος της Ύδρας λέει, ότι δεν συντρέχουν νομικοί λόγοι για κακοποίηση ζώου, έχει δίκιο. Έχει… φροντίσει η πολιτεία γι’ αυτό, με την πλήρη αδιαφορία της, συντηρώντας τριτοκοσμικές καταστάσεις και αφήνοντας απροστάτευτα αυτά τα πλάσματα, που πραγματικά βοήθησαν τον άνθρωπο επί αιώνες, όταν το είχε ανάγκη.

Σήμερα, ανάγκες τέτοιες δεν υπάρχουν. Ούτε «ζώα εργασίας» με την παλιά έννοια υπάρχουν, αλλά άνθρωποι που εκμεταλλεύονται τα ζώα.

Και στο κάτω – κάτω τα πρόστιμα δεν είναι μόνον για τα ζώα συντροφιάς, όπως γι’ αυτόν που άφησε το σκυλάκι του στο αυτοκίνητο και πέθανε από τη ζέστη. Είναι και για τους υπόλοιπους, που φόρτωσαν το γαϊδουράκι με το πλήρες ηχοσύστημα και την 65άρα τηλεόραση για να τ’ ανεβάσουν στην κορυφή του βουνού, απ’ όπου μπορούν αμέριμνοι να απολαμβάνουν το ηλιοβασίλεμα…

Διαβάστε επίσης:

Απ΄ τις φωτιές στις ζεϊμπεκιές ένα τσιγάρο δρόμος – Οδηγίες για υποψηφίους

Ανάγκης ξεκίνημα νέοι αγώνες: Ο άχαστος Αλέξης, το αμερικάνικο όνειρο και μια καλή μαθήτρια

Άννα Πατάκη: Οι εκδόσεις και τα βιβλία σας για το καλοκαίρι