Η έκθεση της Θεσσαλονίκης από πολιτική σκοπιά είναι ένα ετήσιο παζάρι. Καθένας απλώνει τον πάγκο του, οι πρωθυπουργοί μοιράζουν δώρα και η αντιπολίτευση μετράει τα ψιλά για να δείξει ότι το πανηγύρι δεν βγάζει κέρδος. Φέτος ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίστηκε σαν χονδρέμπορος, με πακέτο 1,6 δισεκατομμύρια σε ελαφρύνσεις φόρων και σε κοινωνικά μέτρα.
Κατέβασε τον φόρο εισοδήματος για όλους, λιγάκι, δύο μονάδες αλλά δύο μονάδες προς τα κάτω είναι καλύτερες από δύο μονάδες προς τα πάνω. Όλοι πήραν από κάτι, οι πολύτεκνοι, οι νέοι, οι κάτοικοι χωριών, όσοι ενοικιάζουν ακίνητα, οι διπλωμάτες, οι αστυνομικοί. Είναι εμφανής η πρόθεση να αναπνεύσει η μεσαία τάξη. Μαζί με τα δίφραγκα ήρθαν και οι υποσχέσεις για εκσυγχρονισμό: εθνικό απολυτήριο, μεταφορά των πολεοδομιών στο Κτηματολόγιο, αλλαγές στην Υγεία και την ενέργεια.
Η αντιπολίτευση δεν έδειξε καμία χαρά. Οι σοσιαλιστές λένε ότι η κυβέρνηση έχει χάσει την αξιοπιστία της. Οι αριστεροκεντρώοι χαρακτήρισαν τα μέτρα φιλοδωρήματα επικοινωνιακού χαρακτήρα, μικρές δόσεις χαράς που δεν αγγίζουν τα μεγάλα προβλήματα. Η κριτική επικεντρώνεται στη στεγαστική κρίση, το δημογραφικό, την ανάγκη για σοβαρή κοινωνική πολιτική. Στην ατζέντα παραμένει η τραγωδία των Τεμπών.
Η καχυποψία δεν είναι αδικαιολόγητη καθώς τα μέτρα όντως έχουν επικοινωνιακή επίγευση. Τί περίμεναν όμως τα άλλα κόμματα; Το στεγαστικό δεν λύνεται με μια ομιλία ούτε αλλάζουν οι δείκτες του δημογραφικού με ελαφρύνσεις. Δεν ωφελεί εντούτοις η διαρκής γκρίνια και εκεί το παιχνίδι χάνει η αντιπολίτευση, η εκάστοτε. Όταν η αντίδραση περιορίζεται στο «είναι λίγα» ή στο «είναι λάθος», αφήνει πολιτικό κενό. Γιατί εποικοδομητική κριτική δεν είναι εκείνη που τα απορρίπτει όλα αλλά εκείνη που προτείνει άλλα μέτρα, καλύτερα. Με βάση τους αληθινούς αριθμούς, όχι με βάση τους αριθμούς που καθένας ονειρεύεται για μια υγιή οικονομία.
Αν ο πρωθυπουργός υπόσχεται μείωση φόρων, ας πει η αντιπολίτευση ποιοι άλλοι φόροι θα έπρεπε να μειωθούν και με τι κόστος. Αν η κυβέρνηση σχεδιάζει κατάργηση του ΕΝΦΙΑ σε ορεινά χωριά, ας ακουστεί η εναλλακτική, ξέρω ’γω, η επιδότηση στέγης ή υποδομές που να κάνουν τη ζωή στην περιφέρεια ελκυστική. Αν το πακέτο των 1,6 δισεκατομμυρίων είναι ανεπαρκές, ας προτείνει η αντιπολίτευση το ποσό που θεωρεί επαρκές (με κοστολόγηση και πηγή χρηματοδότησης).
Γιατί το να λες «δεν φτάνει» χωρίς να εξηγείς τι φτάνει, χωρίς να προσδιορίζεις το καλύτερο, είναι αντίδραση χωρίς τέλος. Αν ήταν δύο τα δισεκατομμύρια, θα έλεγαν και πάλι ότι δεν επαρκούν, αν ήταν τρία τα ίδια και ούτω καθεξής.
Η χώρα χρειάζεται γόνιμη αντιπαράθεση, όχι θεατρικές παραστάσεις. Ο πρωθυπουργός θα συνεχίσει να μοιράζει μέτρα με το ύφος μεγαλεμπόρου που έχει επιβληθεί την αγορά. Η αντιπολίτευση όμως, αν θέλει να γίνει αξιόπιστη, πρέπει να φέρει τις δικές της τιμολογημένες προτάσεις. Γιατί ο πολίτης δεν περιμένει να του πουν μόνο ποιος λογαριασμός είναι λάθος αλλά ποιος μπορεί να πληρωθεί.
Διαβάστε επίσης:
Ο πολιτικός αλγόριθμος Τσίπρα: Xωρίς μνήμη, με σχέδιο
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
