Πώς μια ομιλία στο Κογκρέσο έκανε μια κυριακάτικη εφημερίδα να μοιάζει με βορεοκορεατική

Την προηγούμενη Κυριακή οι αρθρογράφοι ιστορικής και σοβαρής εφημερίδας συντονίστηκαν σχεδόν όλοι μαζί στο ίδιο θέμα. Στην ομιλία του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο.

Ήταν τέτοιοι οι διθύραμβοι, τα θετικά συναισθήματα, οι θριαμβολογίες που κάποιος θα νόμιζε πως διάβαζε εφημερίδα της Βόρειας Κορέας και πιο συγκεκριμένα το φύλλο που βγαίνει ανήμερα των γενεθλίων του Κιμ Τζονγκ-ουν.

Ούτε μετά την εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας δεν είχαν γραφτεί τόσα πολλά για τον αρχηγό της.

Φαντάζομαι πως ακόμη και ο εκδότης της εφημερίδας όταν είδε όλα τα άρθρα γνώμης να ταυτίζονται θα τρομοκρατήθηκε.

Μα καλά όλοι γράψατε για τον Κυριάκο;

Ίσως μάλιστα κάποιους να τους έπεισε να αλλάξουν τελευταία στιγμή αντικείμενο για να μην γίνει μονοθεματική η εφημερίδα.

Ήταν τόσο  επιδραστική και εμπνευσμένη αυτή η ομιλία που της άξιζαν όλες οι θριαμβευτικές αναφορές.

Ο πρωθυπουργός δεν μίλησε σαν αδικημένος γείτονας ενός επιθετικού και αντιδημοκρατικού κράτους.

Δεν μίλησε σαν αδύναμος κρίκος που συνεχώς ζητά, απαιτεί, παρακαλεί.

Μίλησε σαν ίσος προς ίσο απέναντι στους εκπροσώπους του πιο ισχυρού κράτους στον κόσμο.

Και συνδέθηκε μαζί τους. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό.

Να συνδεθείς με το ακροατήριό σου.

Να σε νιώσουν και να σε κατανοήσουν.

Να έχεις κάτι να τους πεις.

Και ο πρωθυπουργός είχε περιεχόμενο, είχε οραματικό και ουσιαστικό λόγο.

Ήταν χαρούμενος για την τιμή που του έγινε στο όνομα της χώρας μας και την αξιοποίησέ στο έπακρο.

Έμοιαζε σαν να ανήκει εκεί.

Η Ελλάδα μας τιμήθηκε στο πρόσωπό του, και τα χειροκροτήματα ήταν για όλους μας.

Δεν μπορώ όμως να αντισταθώ στο ερώτημα που μου δημιουργείται…

Εάν ο Κυριάκος δεν ταίριαζε αισθητικά, εμφανισιακά με το περιβάλλον, εάν δεν μιλούσε τα τέλεια Αγγλικά με την άψογη προφορά, εάν δεν φορούσε γραβάτα και δεν είχε άψογο παράστημα το αποτέλεσμα θα ήταν άραγε το ίδιο;

Εάν κάποιος άλλος εκφωνούσε την ίδια ακριβώς ομιλία, θα ξεσήκωνε τις ίδιες αντιδράσεις;

Θα τους σήκωνε όρθιους 11 φορές;

Θα τον χειροκροτούσαν επίμονα και θριαμβευτικά;

Θα έκανε τους Αμερικανούς βουλευτές να ανεβάζουν video στο TikTok πως ήταν η καλύτερη ομιλία που έχουν ακούσει;

Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση, ούτε εύκολα εκφράζονται οι μύχιες σκέψεις του καθενός.

Οι διαφορές είναι ανθρώπινες, μας δίνουν κίνητρο για να παλέψουμε να καλύψουμε τις αποστάσεις με τα έργα μας , τις πράξεις μας και την εργατικότητα μας.

Όμως όταν βγαίνεις μπροστά, όταν ηγείσαι όλα μετράνε.

Είναι η αύρα που απορρέει από τις εμπειρίες που έχεις συλλέξει, τον ιδρώτα που έχεις χύσει και την πατίνα του χρόνου πάνω στα οικογενειακά σου γονίδια.

Είναι αυτό που προσελκύει το βλέμμα, που ανοίγει τις διόδους επικοινωνίας, που ξεκλειδώνει αυτόματα της πύλες μας χωρίς να προηγηθούν σκέψεις και αναλύσεις.

Το πακέτο του ηγέτη είναι απαιτητικό, και τις περισσότερες φορές είναι για λίγους.

Εντούτοις  σημαντικότερο  πάντοτε του περιτυλίγματος είναι το περιεχόμενο.

Αυτή είναι και η ελπίδα όλων ημών που υπολείπονται σε παράστημα, σε στυλ και σε αγγλική προφορά.

Ο λόγος, η ουσία. Η πνευματική ιδιοσυγκρασία που χρειάζεται για να συγκροτήσεις, να συνθέσεις μια ομιλία που να εμπνεύσει, να ενθουσιάσει και στο τέλος να λειτουργήσει προς όφελος της Ελλάδας και των συμφερόντων της.

Γιατί όλοι οι αυτήκοες της ομιλίας του πρωθυπουργού, θα έρθει κάποια στιγμή που θα χρειαστεί να ψηφίσουν, να αποφασίσουν και να κρίνουν θέματα που άπτονται της χώρας μας.

Και τότε θα ξέρουν και πια είναι η Ελλάδα μας , τι αντιπροσωπεύει, και ποιες δημοκρατικές και ηθικές αξίες μοιραζόμαστε μαζί τους.

Αυτή η γνώση να είστε αναμφίβολοι πως θα μετρήσει.

Αυτό είναι το απτό αποτέλεσμα που επέφερε η ομιλία του πρωθυπουργού, και είναι πιο απτό από οποιαδήποτε λεκτική καταδίκη  ή αποδοκιμασία  της Τουρκίας.

Γιατί έτσι φέρονται και σκέφτονται και οι Αμερικανοί γερουσιαστές.

Σαν κανονικοί άνθρωποι.

Διαβάστε επίσης

Κάποια στιγμή οι επόμενοι θα είμαστε εμείς