Εισφορές σε είδος και διαφθορά

Έχει σημασία για την υγεία των επιχειρήσεων και των επενδυτικών σχεδίων τους που σχετίζονται με το Ταμείο Ανάκαμψης, να μην υπάρξουν εκπτώσεις στην αυστηρότητα των κριτηρίων για την διάρθρωση των κεφαλαίων που θα απαιτηθούν.

Κι αυτό, διότι, οι εκπτώσεις ήδη ξεκίνησαν. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά στον ορισμό της «πάγιας» δαπάνης δεν εντάσσεται ούτε η φορολογική ούτε η ασφαλιστική υποχρέωση.

Παρά ταύτα, με την ανοχή της κυβέρνησης, οι επιχειρήσεις που εντάχθηκαν σ’ αυτό το μέτρο στήριξης σκοπεύουν να δαπανήσουν το μεγαλύτερο μέρος — αν όχι το σύνολο — του ποσού πουν έλαβαν ακριβώς γ’ αυτές τις δαπάνες.

Το κράτος δάνεισε για να τα ξαναπάρει πίσω!

Μάλλον, υπάρχει έλλειψη σοβαρότητας.

Τώρα φαίνεται ότι πάμε ένα βήμα πιο κάτω. Με τις εν μέρει θεμιτές δικαιολογίες ότι οι διαδοχικές κρίσεις έχουν αδειάσει τις τσέπες των επιχειρήσεων, ότι οι επενδύσεις απαιτούν υψηλά κεφάλαια που δεν υπάρχουν, ότι τα κεφάλαια κίνησης απορροφούν την ρευστότητα, συζητείται να χαλαρώσει η απαίτηση για συμμετοχή σε μετρητά.

Και, βέβαια, επανήλθε εκείνο το φάντασμα από το παρελθόν, της συνεισφοράς σε είδος. Μία πρακτική που φέρει μεγάλη ευθύνη για πολλά κουφάρια επιχειρήσεων — άλλων ολοκληρωμένων και άλλων στα…μπετά — που στολίζουν την ελληνική ύπαιθρο.

Εισφορά σε είδος σημαίνει αλισβερίσι για την αξία του οικοπέδου ή του κτιρίου, για την εμπορική αξία της μετοχής, για την προοπτική του ομολόγου, της συμμετοχής σε άλλες επιχειρήσεις. Όλα αυτά είναι αξίες που δύσκολα προσδιορίζονται με ακρίβεια και εύκολα ανατρέπονται από εξελίξεις.

Θα θυμίσω απλά τα δάνεια που δόθηκαν την εποχή της αστακομακαρονάδας στο χρηματιστήριο, με εγγύηση μετοχές, η αξία των οποίων κατακρημνίστηκε λίγο μετά. Μερικές από αυτές τις δικαστικές υποθέσεις ακόμη ταλαιπωρούν τις δανειζόμενους, τους δανειστές και το δημόσιο.

Να θυμίσω ότι πολλές εκτιμήσεις ακινήτων βασίστηκαν σε υπεραξίες που στην συνέχεια εξαφανίστηκαν. Μαζί τους εξαφανίστηκαν και οι εκτιμητές – μερικοί ακόμη απολαμβάνουν τα οφέλη από τους κόπους τους σε ωραίους τουριστικούς προορισμούς.

Να θυμίσω, τέλος, τα πλαστά και τα υπερτιμημένα τιμολόγιο, τους αγρούς που έγιναν οικόπεδα, τα εξ αδιαιρέτου δυάρια διαμερίσματα που απέκτησαν σε εκτίμηση αξία πολυκατοικίας κοκ.
Οι τράπεζες, φυσικά, θέλουν την χαλαρότητα—δουλειά να κάνουν και εμπράγματες εγγυήσεις να έχουν.

Η κυβέρνηση θέλει να δείξει ότι συμπαραστέκεται στις δύσκολες στιγμές.

Και οι επιτήδειοι καραδοκούν.

Ίσως, η εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας για την Αναδιάρθρωση και την Ανάπτυξη να σημαίνει ότι τα χειρότερα μπορεί να αποφευχθούν.

Η ευρηματικότητα του Έλληνα, όμως, δεν έχει όρια.

Ας προσέξει η κυβέρνηση μήπως ανοίγει πόρτες που αύριο θα εύχεται να μην είχε αγγίξει.

Διαβάστε επίσης:

Η άλλη πλευρά της συμφωνίας με την Γαλλία

Σε μία δεκαετία η «ραχοκοκαλιά» δεν θα υπάρχει