Σε μία δεκαετία η «ραχοκοκαλιά» δεν θα υπάρχει

Δεν θα μπορούσε να μην επιτεθεί. Η διαφωνία και απόρριψη είναι, εξάλλου, στο DNA του ΣΥΡΙΖΑ.

Επειδή, δε, θεωρεί πως ο χώρος των μικρομεσαίων είναι μάλλον προνομιακά δικός του, έσπευσε να καταδικάσει την κυβερνητική πολιτική που ενθαρρύνει τις συγχωνεύσεις τους.

Διόλου παράδοξη βέβαια η παρέμβαση «υπέρ» των μικρομεσαίων.

Αυτή είναι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας—μην τολμάτε να την πειράξετε. Τα όνειρα για ψήφους που θα φέρει η υπεράσπιση τους θα πρέπει να είναι μεγάλα.

Η επωδός για την ραχοκοκαλιά είναι παμπάλαια.

Σχεδόν από καταβολής του κράτους – που έτσι κι αλλιώς ξεκίνησε χωρίς καν βιοτεχνία, πολύ περισσότερο χωρίς βιομηχανία.

Σταδιακά, αυτή η ραχοκοκαλιά μεγάλωσε, ξαπλώθηκε και απέκτησε κάποιες μυθικές διαστάσεις που περίπου ισοδυναμούν με το «too big to fail» — πολύ μεγάλη για να αποτύχει.

Η αναφορά δεν ήταν, προφανώς, στο μέγεθος της επιχείρησης αλλά στην συνολική μάζα τους, που αποτελούσε πλέον ένα απόλυτα κρίσιμο όγκο για την οικονομία.

Ταυτόχρονα, αναπτύχθηκε και ιδεολογική προκατάληψη κατά των μεγάλων επιχειρήσεων. Οι μεγάλες δύσκολα ελέγχονται, οι θέσεις εργασίες είναι πολλές, οι επιπτώσεις στην οικονομία εξίσου σημαντικές.

Αλλά, επειδή το κράτος είχε από την αρχή το χέρι του βαθιά μέσα στις μεγάλες επιχειρήσεις καθώς ήλεγχε απόλυτα τις πηγές χρηματοδότησης τους, τις άφησε να αναπτυχθούν κι αυτές.

Πόσο; Ας πούμε τόσο όσο ώστε οι μικρομεσαίες να καλύπτουν πάνω από το 90% του συνόλου των επιχειρήσεων.

Έρχεται τώρα η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και προσφέρει κίνητρα συγχώνευσης των μικρομεσαίων.

Εκάς οι βέβηλοι – για τον ΣΥΡΙΖΑ και, υποπτεύομαι για σημαντική μερίδια της κοινωνίας.

Αλλά, υπάρχει ένα πρόβλημα.

Όλοι όσοι κόπτονται – για λόγους ιδεολογικούς και μικροπολιτικούς – για τις ελληνικές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις δεν κατανοούν ότι το μέλλον τους είναι σκοτεινό. Αν όχι ανύπαρκτο.

Πολύ απλά, ναι είναι η ραχοκοκαλιά, αλλά αν τα πράγματα δεν αλλάξουν αυτή η ραχοκοκαλιά θα σπάσει και θα καταρρεύσει.

Αυτό το 90% έχει τις μικρότερες επιχειρήσεις με την χαμηλότερη παραγωγικότητα σε όλη την Ευρώπη.

Η επιβίωση τους είναι από καιρό προβληματική.

Η πανδημία της έφερε στο έδαφος της χρεοκοπίας – όχι στα πρόθυρα– αλλά αυτή η αρνητική εξέλιξη καλύφθηκε με τα μέτρα στήριξης.

Θα αποσυρθούν και τότε θα φανούν τα χάλια. Η δε ψηφιακή επανάσταση θα αχρηστεύσει πλέον την μεγάλη τους πλειοψηφία.

Οριστικά.

Σήμερα, οι περισσότερες δεν έχουν πρόσβαση σε κεφάλαια, δεν υιοθετούν νέες τεχνολογίες, καλά-καλά δεν βρίσκουν το εργατικό δυναμικό που χρειάζονται. Το τέλος τους είναι νομοτελειακό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προτιμά να τις δει να αργοπεθαίνουν, φτάνει να προλάβει να εξασφαλίσει μερικές ψήφους.

Η κυβέρνηση, αντίθετα, τους προσφέρει σωσίβιο σωτηρίας. Το 30% – 40% του δανεισμού που θα απαιτηθεί για μία συγχώνευση έχει ένα ελάχιστο πραγματικό τελικό επιτόκιο 0,35%.

Το κόστος των λοιπών κεφαλαίων κυμαίνεται από 2% έως 6%.

Το κόστος συγκέντρωσης κεφαλαίων (που δεν θα έπρεπε να υπάρχει) μειώνεται κατά 50% και αντίστοιχα σημαντικές μειώσεις επιφέρονται στην φορολογία κερδών.

Είναι γνωστή η τάση του Έλληνα να είναι το αφεντικό.

Αλλά, εμφανής είναι πλέον και η παγκόσμια τάση της μεγέθυνσης των επιχειρήσεων, η ανάγκη αύξησης της παραγωγικότητας, η υποχρεωτική αναδιάρθρωση της οργανωτικής δομής, η εκ των ουκ άνευ εισαγωγή νέας τεχνολογίας και η ενσωμάτωση ψηφιακών δυνατοτήτων.

Οι μικρομεσαίοι ας σκεφτούν καλά: παίζεται το μέλλον τους.

Διότι, αν δεν γίνουν οι αναγκαίες εξαγορές και συγχωνεύσεις, μέσα σε διάστημα μίας δεκαετίας, η ραχοκοκαλιά δεν θα υπάρχει.

Μετά τον θάνατο του εμποράκου θα μιλάμε για τον θάνατο τη ελληνικής μικρομεσαίας.