Η σημασία της πρότασης μομφής έχει ήδη λήξει

Η βιαστική κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να καταθέσει πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης αναδεικνύει τα προβλήματα που προκύπτουν όταν η βιασύνη κυριαρχεί και όταν διακατέχεται κανείς από σύνδρομα ξεπερασμένα.

Εδώ και τρεις μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εντείνει την κριτική του – διαρκώς στοχεύοντας τον πρωθυπουργό, χρησιμοποιώντας ακραίες εκφράσεις και μη αφήνοντας καρφίτσα να πέσει. Αυτή η τακτική, εξάλλου, είναι στο πετσί του. Αυτό έκανε και πέτυχε στην περίοδο 2012-2015. Αυτό πιστεύει ότι θα τον αναφέρει στην εξουσία.

Επιφανειακά η πρόταση μομφής κορυφώνει την επίθεση. Γιατί, όμως, να προχωρήσει σε μία κίνηση που είναι βέβαιο πως θα αποτύχει;

Μία απάντηση είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας αντιδρά με έναυσμα τα τραγικά δημοσκοπικά αποτελέσματα και με διπλό στόχο: να συσπειρώσει την βάση, η οποία είναι και απογοητευμένη με την αναποτελεσματικότητα της αντιπολιτευτικής τακτικής και πολυδιασπασμένη με το θέμα της εξέλιξης του κόμματος.

Η πρόταση μομφής ελάχιστα απευθύνεται στην κυβέρνηση. Είναι κίνηση που απευθύνεται στο εσωκομματικό ακροατήριο και εμπεριέχει μία πρόσθετη διάσταση: την επιβεβαίωση ότι μόνο ο Αλέξης μπορεί να σταθεί απέναντι στον Κυριάκο.

Είναι ένα μήνυμα που διατυμπανίζει ότι ένας είναι ο αρχηγός και τα…σκυλιά δεμένα. Αν ήταν άλλοι καιροί και άλλες παρατάξεις ο Τσίπρας θα μπορούσε να το παίξει Αβέρωφ με τα πρόβατα έξω από το μαντρί που τα τρώει ο λύκος.

Το πρόβλημα της πρότασης είναι ότι η επίθεση σε αυτό το επίπεδο με την ένταση που σίγουρα θα έχει στην Βουλή, συσπειρώνει επίσης και το κόμμα της Ν.Δ.

Αυτή είναι μία εποχή όπου η κυβέρνηση κάνει αρκετά λάθη. Σε πρώτο πλάνο, μετά την χιονοθύελλα είναι πολλοί που αναπολούν το Νίκο Χαρδαλιά. Ευρύτερα, στην κυβέρνηση χρεώνεται η αδυναμία να δείξει με λόγια και πράξεις μεγαλύτερη ευαισθησία στα προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών. Είναι αρκετοί που υποστηρίζουν πως αν δεν ήταν τα καλά του Πιερρακάκη, η κυβέρνηση θα έτριζε. Καταλογίζεται, επίσης, προβληματική επιλογή προσώπων και δισταγμός στις καρατομήσεις όσων δεν στέκονται στο ύψος των ευθυνών τους.

Με την πρόταση μομφής, τα παράπονα θα κοπάσουν, οι αντιρρήσεις θα μετριαστούν, οι γκρίνιες θα υποβαθμιστούν. Συσπειρώνει το κόμμα και παγιώνει την αρχηγία ο Τσίπρας και ταυτόχρονα προσφέρει τα ίδια ακριβώς καλούδια – και μάλιστα αφιλοκερδώς—στον Μητσοτάκη.

Η πρόταση μομφής έχει μία ακόμη διάσταση που επίσης εξυπηρετεί τη Ν.Δ. Με το Νίκο Ανδρουλάκη να λιάζεται ευάρεστα στο φως των 200.000  οπαδών, η πρόταση μομφής θα αναδείξει τα προβλήματα της απουσίας του από την Βουλή και θα θέσει σε δοκιμασία τις θέσεις του κόμματος στην προσπάθεια του να διαφοροποιηθεί από τα δύο μεγάλα κόμματα.

Είναι, δηλαδή, και μία επίθεση κατά του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι οι διαρροές από τον ΣΥΡΙΖΑ προς το ΠΑΣΟΚ είναι μεγαλύτερες από αυτές της Ν.Δ. προς την ίδια κατεύθυνση. Επομένως, μάλλον κερδισμένος θα είναι ο Πρωθυπουργός στο θέμα αυτό.

Υπάρχει, τέλος, μία πτυχή ακόμη. Είναι σαφές ότι ο Τσίπρας θα επιδιώξει να στηρίξει την πρόταση στην ανικανότητα της κυβέρνησης. Θα είναι η προσπάθεια να αποτινάξει την θεμελιωμένη πεποίθηση των πολιτών για την δική του ανεπάρκεια διαχείρισης.

Η συζήτηση, όμως, θα διεξαχθεί εφ’ όλης της ύλης – άσχετα αν η πρόταση μομφής επικεντρώνεται σε συγκεκριμένα θέματα. Και σε συζήτηση για όλα, όλα είναι επιτρεπτά. Εκεί το πλεονέκτημα το έχει η κυβέρνηση.

Εξάλλου, σύντομα θα ξεκινήσει η δίκη για τη Novartis. Κι εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση.

Δυστυχώς ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποίησε μία ατομική βόμβα όταν ένα μπαζούκας έφτανε. Είναι η έπαρση της στιγμής, η κομματική πίεση της εποχής, η υποχώρηση στο ένστικτο της μόνιμης αντιπολίτευσης, η θολή κρίση της πίστης στην ακραία σύγκρουση.

Στην ουσία η σημασία της πρότασης μομφής έχει ήδη λήξει.

Διαβάστε επίσης

Θωμάκος – Καλαφατέλης – Μάνος: Έπαρση, άγνοια, αδιαφορία