Έλεος – φτάνει πια το θέατρο του παραλόγου

Περιμένοντας και την ομιλία της Christine Lagarde ώστε μετά την ψυχρολουσία του Jerome Powell να έχουμε μία πλήρη εικόνα της επερχόμενης θύελλας, θα κλείσω τον σχολιασμό αυτής της εβδομάδας  στρεφόμενος και  πάλι στην δική μας καυτή θύελλα.

Το επαναλαμβανόμενο πρότυπο είναι εντυπωσιακά σταθερό και άκρως βαρετό για την κοινωνία. Δεν έχει σημασία ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση. Μόλις συμβεί η «ζημιά», σύσσωμη η αντιπολίτευση (όποια κι αν είναι) καταδικάζει συλλήβδην: ανθρώπους, γεγονότα, αντιδράσεις, μέσα, μεθόδους.

Με έπαρση η εκάστοτε αντιπολίτευση αφήνει να εννοηθεί πως αυτή θα τα κατάφερνε καλύτερα. Με αντίστοιχη υπερηφάνεια η εκάστοτε κυβέρνηση αμύνεται υπογραμμίζοντας πως σε ανάλογες «ζημιές» η αντιπολίτευση ως κυβέρνηση τα είχε κάνει θάλασσα.

Πρόκειται για ένα συνεχές θέατρο που δεν έχει πλέον καμία σημασία. Αμφιβάλλω, μάλιστα, αν υπάρχουν ακόμη θεατές που το παρακολουθούν – εκτός από τους ιδεοληπτικούς, τους ημιμαθείς και τους ψεκασμένους (αλά MAGA).

Βέβαια, και οι δύο έχουν δίκαιο – ως ένα βαθμό. Το …άδικο, όμως,  με την μορφή της κρατικής-κομματικής αναποτελεσματικότητας το φορτώνεται ο πολίτης.

Οι πυρκαγιές ανέδειξαν – για πολλοστή φορά και με ανεπανάληπτη μονοτονία το πρόβλημα. Είναι ώρα  να πέσει η κουρτίνα και να ζήσουμε επιτέλους το άδοξο τέλος μιας ιστορίας που κρατά 50 χρόνια τουλάχιστον.

Οι ανούσιες κοκορομαχίες δεν ενδιαφέρουν πλέον το Έλληνα πολίτη του 2023. Δύο εκλογικές αναμετρήσεις το έδειξαν περίτρανα. Ο πολίτης δοκιμάστηκε, δοκίμασε, απέκτησε επίγνωση των γεγονότων και των συνεπειών τους. Με απλά λόγια ωρίμασε. Ο πολιτικός κόσμος είναι που δεν βλέπει και δεν ακούει. Μόνο μιλά.

Μόνο που τώρα τα καθίσματα του θεάτρου είναι άδεια.

Η κυβέρνηση μπορεί να κάνει το πρώτο βήμα και να ζητήσει από όλα τα κόμματα να καταθέσουν τις προτάσεις τους για να αποκτήσει αυτή η χώρα πραγματική «πολιτική προστασία». Η αντιπολίτευση μπορεί να ανταποκριθεί με σοβαρότητα και υπευθυνότητα – προπαντός με ρεαλισμό. Η συντριπτική πλειοψηφία των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε δεν πρόκειται ποτέ να επιλυθούν αν το κράτος λειτουργεί αυστηρά σε κομματικές γραμμές.

Είναι καθήκον του συνόλου του πολιτικού κόσμου να συντρέξει στον σχεδιασμό και στην υλοποίηση μιας εθνικής πολιτικής για την προστασία των δασών. Δεν ενδιαφέρει τον πολίτη ποιος θα έχει την αρμοδιότητα, ποιος θα χάσει ποιο δοβλέτι, αν μία υπηρεσία καταλυθεί σε βάρος άλλης. Ο πολίτης του 2023 θέλει να δει αποτέλεσμα.

Αν η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση ομονοήσουν ίσως να έχουμε ελπίδα. Όχι μόνο για τα δάση και τις πυρκαγιές αλλά και για τα άλλα τεράστια θέματα που μονολεκτικά αναφέρονται ως η «καθημερινότητα» του  πολίτη.

Το αποτέλεσμα των διπλών εκλογών έδειξε ότι ο πολίτης έφτασε πλέον στο σημείο να είναι αδυσώπητος. Καταρράκωσε το ένα κόμμα, διατήρησε τεράστια δυσπιστία απέναντι στο άλλο. Βράβευσε το τρίτο. Σε τέσσερα χρόνια από σήμερα, η σειρά μπορεί να έχει ριζικά ανατραπεί.

Από εδώ και πέρα, με τα προβλήματα να συσσωρεύονται σε παγκόσμιο επίπεδο, ο πολίτης θα έχει ένα κριτήριο μόνο—την επίλυση των προβλημάτων. Όποιος πολιτικός, όποιο κόμμα παραμείνει προσκολλημένο στην εμπειρία και τις πρακτικές του τελευταίου μισού αιώνα θα περάσει μετά βαΐων και κλάδων στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.