Σε Κυριακάτικη συνάντηση άκουσα συνδαιτημόνα να μιλά για την «λαϊκή οργή» που έχει ξεσηκωθεί κατά του Μητσοτάκη. Το γεγονός και μόνο ότι δεν αναφερόταν στην κυβέρνηση αλλά προσωπικά στον πρωθυπουργό, μερικώς τουλάχιστον αποδυνάμωνε το επιχείρημα του. Όταν ρωτήθηκε γιατί δεν εκδηλώνεται αυτή η οργή με στροφή στα κόμματα της αντιπολίτευσης, πέταξε την μπάλα εκτός γηπέδου.

Δεν θα κουράσω τους αναγνώστες της στήλης πρωί – πρωί  Δευτέρας με άλλες κλασσικές μεταξύ τυριού και αχλαδιού αναφορές. Η αδυναμία, όμως, να ερμηνευτεί η αποτυχία της αντιπολίτευσης σε συνδυασμό με την τεράστια επιρροή που ασκούν τρία ανύπαρκτα κόμματα (Τσίπρα, Σαμαρά Καρυστινού)  και μαζί η κληρονομιά Καραμανλή οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η χώρα δεν διέρχεται πολιτική κρίση, οι πολιτικοί της είναι σε κρίση. Αυτό βροντοφωνάζουν οι πολίτες.

Δεν μπορώ παρά να εμπιστευτώ το αισθητήριου του πολίτη – ακόμη και το 2015 υπέκυψε στο θέλγητρο της εύκολης λύσης διότι ήταν το μόνο που του είχαν αφήσει όλοι οι άλλοι πολιτικοί: από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή που ήταν πρωταρχικά υπεύθυνη για την χρεοκοπία, στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου που δεν τόλμησε να την διαχειριστεί, καταλήγοντας  στην κυβέρνηση Σαμαρά που αρνήθηκε να την αντιμετωπίσει και εξαιρώντας την σύντομη τεχνοκρατική κυβέρνηση Παπαδήμου που ήταν από την αρχή  απαξιωμένη ακριβώς επειδή στα μάτια του πολίτη ήταν …τεχνοκρατική, κι ας πρόσφερε πολύτιμες, ανεκτίμητες θα έλεγα ανάσες στην οικονομία εκείνη την εποχή.

Σήμερα, ο πολίτης στρέφεται κατά του Μητσοτάκη, βάναυσα περιφρονεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης και αφιερώνει τον χρόνο του συζητώντας για κόμματα-φαντάσματα και πρώην πολιτικούς – σκιάχτρα. Μάταια, ο πολιτικός κόσμος αναζητά σκαλί να πατήσει. Το πρόβλημα είναι ότι η καθημερινότητα δεν αντιμετωπίζεται ιδεολογικά, αλλά πρακτικά. Λίγο ενδιαφέρεται ο πολίτης αν η λύση στο πρόβλημα του είναι αριστερή, κεντρώα ή δεξιά.

Ο Μητσοτάκης κυριάρχησε διότι έπεισε πως μπορεί να διαχειριστεί κρίσεις και ταυτόχρονα να  ενσκήψει στα προβλήματα που διαχρονικά ταλαιπωρούν τον πολίτη. Η «οργή» είναι αποτέλεσμα της δικής του αρχικής επιτυχίας, της δημιουργίας μεγάλων προσδοκιών και της απογοήτευσης για την μη εκπλήρωση τους. Στον λόγο ότι τα προβλήματα ήταν πολλά και τεράστια, έρχεται ο αντίλογος ΟΠΕΚΕΠΕ: ναι, ήταν πολλά αλλά γιατί δεν αντιμετώπισες τα γνωστά και καραμπινάτα;

Με αυτά τα δεδομένα και με προηγούμενο την ηθική κατάρρευση της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η κοινωνία δεν συγχωρεί. Δεν γνωρίζω αν στην δημοκρατία υπάρχουν ή δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά μπορώ να δω ότι το πρόβλημα δεν είναι η δημοκρατία αλλά ο πολιτικός κόσμος που εδώ και καιρό έπαψε να αφουγκράζεται την κοινωνία. Η σημερινή κυβέρνηση τώρα τρέχει να προλάβει σε αγώνα μετ’ εμποδίων. Ακόμη κι αν μερικά μέλη της έχουν συναίσθηση για το που βρισκόμαστε και τι κινδύνους αντιμετωπίζουμε, η δική της συνοχή έχει αδυνατίσει και ο λοιπός πολιτικός κόσμος ενδιαφέρεται για ανύπαρκτα κόμματα και παλιούς αγωνιστές.

Αν αυτό δεν είναι κρίση του πολιτικού κόσμου, τότε δεν ξέρω τι είναι. Οι πολιτικοί παίζουν θέατρο αγανάκτησης, οι πολιτικοί ευτελίζουν τους θεσμούς, οι πολιτικοί ενθαρρύνουν δίνοντας προσωπικό παράδειγμα την ακρότητα στην έκφραση και στην πράξη.