Αδικαιολόγητη η άνοδος του 15% στα τρόφιμα

Τούτες οι ημέρες φαίνεται να έχουν γερό μερίδιο υποψίας σκανδάλου. Από πού να αρχίσει κανείς—το bullying στο Κολλέγιο που είναι παλιά ιστορία που η διοίκηση του αρνείται να αντιμετωπίσει, πιστεύοντας πως μπορεί να ξεπεράσει το θέμα κρύβοντας το κάτω από το χαλί; ‘Η την παρέμβαση της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, που ουδόλως επηρέασε την κερδοσκοπία που γινόταν; Το με άρθρα-παρεμβάσεις το mononews έχει παρουσιάσει και αναλύσει τα θέματα. Απαντήσεις δεν έχει πάρει, αλλά αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο.

Αναπόφευκτα, λοιπόν, οφείλω να σταθώ στην τεράστια αύξηση στην τιμές των τροφίμων. Πρόκειται για αδικαιολόγητη πράξη που αποτελεί μέρος του bras de fer μεταξύ των σουπερμάρκετ και της κυβέρνησης, καθώς η κρατική παρέμβαση με το καλάθι της νοικοκυράς δεν κάθισε καθόλου καλά με τις διοικήσεις των εταιρειών και προσπαθούν με διάφορους τρόπους να πάρουν το αίμα τους πίσω.

Έπαιξαν το παιγνίδι με τα καρτελάκια και έχασαν. Έριξαν στον στίβο την παραπληροφόρηση και τις έπιασαν. Παραπλάνησαν με τις ιδιωτικές ετικέτες και το βάρος ανά μονάδα και οι καταναλωτές τις έκραξαν. Οι διοικήσεις των σουπερμάρκετ, όμως, δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Απτόητες συνεχίζουν το κυνήγι του κέρδους, χωρίς φραγμό.

Η αύξηση του 15% δεν στέκει. Όλα τα αίτια που επικαλέστηκαν προηγουμένως για να εξηγήσουν τις αυξήσεις έχουν απορροφηθεί και νέα δεν προστέθηκαν: η ενέργεια δεν ακρίβυνε άλλο. Οι εφοδιαστικές αλυσίδες δεν έχουν αντιμετωπίσει νέα προβλήματα. Διεθνείς ελλείψεις δεν παρατηρήθηκαν – τουλάχιστον στις αγορές της Ευρώπης. Παγετός στην Ελλάδα δεν έπεσε. Νέες αυξήσεις στις τιμές των πρώτων υλών δεν σημειώθηκαν. Το εργατικό κόστος δεν αυξήθηκε. Η ελεύθερες ροές δεν έχουν υποφέρει διότι αυτές προέρχονται έτσι κι αλλιώς από την έμμεση χρηματοδότηση που υποχρεώνουν την βιομηχανία τροφίμων να τους παρέχει. Επενδύσεις δεν έχουν γίνει. Μόνο το κόστος χρήματος αυξήθηκε – αλλά η άνοδος του θα μπορούσε άνετα να απορροφηθεί τούτη την εποχή από τις ίδιες τις εταιρείες αν είχαν την παραμικρή κοινωνική ευαισθησία.

Δυστυχώς, για τα σουπερμάρκετ (για να είμαστε δίκαιοι δεν είναι τα μόνα) η έννοια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης εξαντλείται στην συγκέντρωση τροφίμων που είτε έχουν λήξει είτε κοντεύουν να λήξουν και στην μείωση των εκπομπών άνθρακα, που έτσι κι αλλιώς επιτυγχάνεται με επενδύσεις που αποσβένονται σε ελάχιστον χρονικό διάστημα, με μεγάλο όφελος στα κέρδη – στην λεγόμενη bottom line. Αν, δε, υπάρχει ξένη ιδιοκτησία, τότε …άστα να πάνε.

Τα σουπερμάρκετ εκμεταλλεύονται την ανελαστική ζήτηση για τα προϊόντα τους και κάνουν παιγνίδι. Οι ποινές που ορθά επιβάλλονται δεν τα πολυαπασχολούν. Εξισορροπούνται γρήγορα.

Το επιχείρημα ότι ο καταναλωτής μπορεί να διαλέξει από πολλά προϊόντα άλλα φτηνότερα και άλλα ακριβότερα, δεν ευσταθεί στην συγκεκριμένη περίπτωση, διότι οι διαφορές σ’ αυτές τις τιμές οφείλονται βασικά στην διαφορά ποιότητας και στα κόλπα της συσκευασίας.

Ναι, ζούμε σε μία ελεύθερη αγορά. Ναι είναι θεμιτό το κυνήγι του κέρδους. Πιο σημαντική, όμως, για την μακρόχρονη επιβίωση και ανάπτυξη της εταιρείας είναι η αναγνώριση του κοινωνικού ρόλου που έχει καθήκον να επωμιστεί. Ο κοινωνικός της ρόλος στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι να συμβάλλει στην συγκράτηση του πληθωρισμού – απορροφώντας το μεγαλύτερο μέρος των αυξήσεων κόστους για μία περίοδο, π.χ., ενός έτους έτσι ώστε να μην δημιουργηθούν πληθωριστικές προσδοκίες.

Διαβάστε επίσης

Για τον Έλληνα η γκρίνια δεν σταματά ποτέ