Ο Στέφανος, ο Τάιλερ, οι τραμπιστές, οι αποστάτες κι ένα κόμμα σε ψυχοθεραπεία

Ιδού αστήρ που ανέτειλε εν τω μέσω της νυκτός και της τηλεοράσεως ωσαύτως: Νέος, ευειδής και ευσχήμων, με συγκροτημένο λόγο, πολυδιπλωματούχος και με άριστες γνώσεις ψυχολογίας. Ό,τι χρειάζεται ένα κόμμα, που σύμφωνα με την ιατρική –πάντα – γνώμη του οφείλει πρωτίστως, να στραφεί στην ενδοσκόπηση, προκειμένου να κατακτήσει την αυτογνωσία!  (Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι.)

Και τι σημασία έχει, που ο Τάιλερ Μακμπέθ δεν γνωρίζει από πολιτική; Τι περισσότερο δηλαδή, ξέρει ο σύζυγός του και νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης από την Ελλάδα του 2023; Και δεν θέλω καν ν ΄ακούσω, ότι ο συγκεκριμένος νοσηλευτής –ιατρός –παθολόγος δεν είναι Έλληνας, διότι  σύντομα θα τακτοποιηθεί και αυτό. Ούτε ότι δεν μιλάει ελληνικά. Αστεία πράγματα… Μήπως ο Τσακαλώτος μιλούσε, που κάθε φορά που έβγαινε στη Βουλή χρειάζονταν υπότιτλοι;

Αποκάλυψη ως εκ τούτου ο Τάιλερ από την πρώτη κιόλας, δημόσια συνέντευξή του, όπου αν και δεύτερο βιολί, δίπλα στον Κασσελάκη διέπρεψε πολλαπλώς, καταθέτοντας τα εξής: Αφ΄ενός την θεραπευτική μέθοδο, την οποία θα πρέπει να ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ  και αφ΄ ετέρου την προσωπική του άποψη –ως μη όφειλε –  για τις εσωκομματικές διεργασίες –κοινώς μαλλιοτράβηγμα- που λαμβάνουν χώρα στο κόμμα.

Για την πρώτη περίπτωση, έχω να προσθέσω όμως, και άλλες θεραπευτικές μεθόδους, που μπορεί να του διέφυγαν αλλά που επίσης ενδείκνυται για την περίπτωση του ασθενούς:  Όπως  η γεμοθεραπεία για βαθιά αποτοξίνωση από το κεντρί του Τσακαλώτου, τα ανθοϊάματα ως εξαιρετικό αντικαταθλιπτικό στην περίπτωση που τα xanax δεν πιάνουν, όταν εμφανίζεται η Αχτσιόγλου, η βιοανάδραση δια πάσαν νόσο και μαλ@@ίαν, που προκαλούν ο Βίτσας, ο Φίλης και οι λοιποί συγγενείς ή ακόμη και το τάι τσι τσουάν, το οποίο μεταφραζόμενο ως «υπέρτατη τελική γροθιά» μπορεί να αποτελέσει όντως, το καταληκτικό, καίριο κτύπημα του προέδρου στα μούτρα των αντιφρονούντων (τραμπιστές, τους είπε για την ακρίβεια).

Αλλά ως προς το δεύτερο θέμα, ομολογώ ότι δεν θυμάμαι ποτέ την κυρία Δάφνη Σημίτη να εκφράζει δημοσίως απόψεις για τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, όσο ο σύζυγός της ήταν πρωθυπουργός. Ούτε την κυρία Γεωργία Σαμαρά ή την κυρία Άντα Παπανδρέου αντιστοίχως, ούτε βεβαίως τώρα την κυρία Μαρέβα Γκραμπόφσκι Μητσοτάκη.

Από την άλλη όμως, δεν μπορώ να ξεχάσω και την κυρία Περιστέρα Μπαζιάνα κι εκείνο το αγριευτικό για όλους εμάς τους υπόλοιπους, ότι «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε την εξουσία». (Κάτι που επαναλήφθηκε και από άλλους στη συνέχεια, αποκαλύπτοντας σχέδια απολυταρχικής διακυβέρνησης, που ευτυχώς δεν πραγματοποιήθηκαν.)

Αλλά βέβαια η κυρία Μπαζιάνα ήταν επαναστάτρια, νόμιζε ότι είχαν καταλάβει τα θερινά ανάκτορα, σιγά μην ακολουθούσε τα «αστικά» για εκείνην, πρότυπα συμπεριφοράς των πολιτισμένων κρατών. Ξεχνώντας εντελώς  επίσης, ότι δεν ήταν αυτή, που είχε ψηφίσει ο ελληνικός λαός.

Ο Τάιλερ Μακμπέθ πάντως, παρ΄ότι δεν ανήκει σε καμία κατηγορία εκ των ανωτέρω, αφού ο Κασσελάκης δεν έχει προκύψει από εκλογές κι ούτε ξέρουμε αν θα φτάσει ποτέ σε αυτές, συνεχίζει απτόητος τις παρεμβάσεις του, ιατρο-πολιτικού χαρακτήρα:

«Αυτό το κόμμα πρέπει να κοιτάξει μέσα στο κόμμα και να πει: Τι συμβαίνει; Ποια είναι τα προβλήματα;», επισημαίνει εύστοχα πάντως,  κατά τη γνώμη μου, αναφερόμενος στα παιδικά τραύματα του ασθενούς, που ουδέποτε επουλώθηκαν. Γιατί το δικαίωμα δια να ομιλεί, μπορεί να μην το έχει, ως ειδικός όμως, κατόρθωσε γρήγορα να εμβαθύνει στα εσώψυχα του ΣΥΡΙΖΑ. Πράγμα ιδιαιτέρως πολύτιμο στις δύσκολες αυτές μέρες, που το κόμμα βουλιάζει αύτανδρο και χωρίς σωσίβιες λέμβους.

Είναι σαφές λοιπόν, πως αυτόν έπρεπε να ακούει ο Κασσελάκης. Κι όχι κάτι δήθεν μπαρουτοκαπνισμένους συντρόφους, σαν τον Πολάκη ας πούμε, κι όποιον άλλον του γράφει τους λόγους (παρεμπιπτόντως, να τους διαβάζει μερικές φορές πριν, για να καταλαβαίνει τι λένε).

Διότι, τι να σου κάνει κι ο Τσίπρας; Πώς να τον μαζέψει;  Εδώ ο διάδοχος τον έβγαλε «μνημονιακό»! (Μόνο ότι ψήφισε Μητσοτάκη δεν είπε, αλλά πού θα πάει…)  Πώς να παρηγορήσει τον Τσακαλώτο, που κατηγορήθηκε  ως …αποστάτης. Αλλά και πώς να σταματήσει την Αχτσιόγλου, που είδε να της παίρνει το κόμμα απ΄τα χέρια ένας ανίδεος, νεαρός ομορφονιός με μηδενικό πολιτικό πρόσημο.

Πολύ αργά, πάρα πολύ αργά. Όσο κι αν στενάξουν οι ταβέρνες και τα μυστικά τραπέζια, το έργο παίζεται ήδη ως ιλαροτραγωδία μέχρις τελικής πτώσεως των πρωταγωνιστών.

Υ.Γ.  Πριν λίγες μέρες η ΕΤ-2 πρόβαλε ξανά μια ταινία για το θάνατο του Στάλιν. Παρωδία βέβαια, με πολύ γέλιο… Κύριο πρόσωπο, όχι ο ίδιος ο Στάλιν –αυτός πέθανε- αλλά η Κεντρική Επιτροπή. Όσοι έμειναν ξαφνικά μόνοι, μεταξύ τους, και όλοι εναντίον όλων! Να τη δείτε. Τηρουμένων των αναλογιών, όλο και κάτι θα σας θυμίσει…

Διαβάστε επίσης

«Κάν’ το όπως ο Τσίπρας!» Ο τυφλός έρως, ο εκδικητής Κασσελάκης και το δημοψήφισμα για τους αχάριστους

Ο Αλέξης Τσίπρας σε ρόλο «παιδονόμου» του Κασσελάκη – Τα ραντεβού πριν από τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ

Ανησυχία Αλέξη Τσίπρα για την ένταση στο ΣΥΡΙΖΑ – Συνάντηση με Κασσελάκη