Η παντόφλα του αγίου, τα θαύματα του Λυκαβηττού και η επιστροφή στην ειδωλολατρία

Άνθρωποι! Άνθρωποι! Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Τι σας έφταιξε η αθώα παντόφλα του αγίου; Κι εκείνο το ιερό κάστανο του οσίου, γιατί να δεχθεί τόση χλεύη; Δεν θα μπορούσε δηλαδή, να έχει βράσει κάστανα ο όσιος; Και πειράζει που φορούσε γυαλιά; Αφού δεν έβλεπε καλά, τι να κάνει; Προς τι τέτοια απαξίωση λοιπόν;

Κι αν δεν έχετε ανεβεί στους Αγίους Ισιδώρους στο Λυκαβηττό, αν δεν έχει δει τα θαύματα που γίνονται καθημερινά, δεν έχετε το δικαίωμα δια να ομιλείτε…

Πού τελειώνει όμως η πίστη και πού αρχίζει η ειδωλολατρία, μπορεί να μας το πει κανείς; Πού υπάρχει το θαύμα και πού επικρατεί η αγυρτεία είναι ένα ερώτημα. Και ποιος προστατεύει τους πιστούς απ΄ τους ψευδοπροφήτες αν η ίδια η Εκκλησία δεν μπορεί να το πράξει; Η αλήθεια είναι πως αυτά τα γεγονότα προκαλούν δύο ειδών αντιδράσεις. Η πρώτη κυμαίνεται από την αδιαφορία ως το χιούμορ. Ενίοτε και πολύ καυστικό.

Η δεύτερη δυστυχώς, χαρακτηρίζεται από την αποδοχή. Στοχεύοντας στην ευπιστία κάποιων ανθρώπων, απατεώνες κάθε είδους, ασφαλώς και κληρικοί, εμφανίζονται ως σωτήρες, οραματιστές του μέλλοντος, θαυματουργοί διαμεσολαβητές με το θείον, ικανοί να γιατρέψουν πάσαν νόσον και να δώσουν λύση σε κάθε πρόβλημα.

Στην απελπισία και την οδύνη, που μπορεί να περνά ένας άνθρωπος, πιάνεται από οπουδήποτε, γίνεται ευάλωτος και εύκολο θύμα. Με ό,τι σημαίνει αυτό, που συνήθως έχει να κάνει με το χρήμα. Πριν λίγο καιρό ο «εξορκιστής» της Θεσσαλονίκης παρ΄ότι προσέφερε κανονικό θεατρικό σόου στις πλατείες, είχε πραγματικούς πιστούς, που έσπευδαν να ανταποκριθούν στην υποχρέωσή τους να καταθέσουν τον οβολό τους, επειδή τους γλύτωσε από τα δαιμόνια… Αλλά το πραγματικό ζήτημα είναι πολύ πιο σοβαρό.

Είναι ότι οι άνθρωποι μπορεί να πιστέψουν σε ψεύτικες υποσχέσεις για ζητήματα ζωής και θανάτου και σε μαγικά αντικείμενα που παίρνουν διαστάσεις θεϊκές. Και μπορεί να δοκιμάζουν τον εαυτό τους και τη λογική τους ώσπου να καταρρεύσουν από μια αναπότρεπτη εξέλιξη. Όμως οι κληρικοί που συνομιλούν με τους αγίους στα καλά καθούμενα, όπως έγινε με τους Αγίους Ισιδώρους του Λυκαβηττού και τον παπά της εκκλησίας, θα έλεγα ότι μια σταλιά καχυποψίας θα έπρεπε να δημιουργούν στους πιστούς.

Αντ΄αυτού συνωστίζονταν ώρες ατελείωτες μέσα στον ήλιο, προφανώς γιατί είχαν ανάγκη να πιστέψουν σ΄ένα θαύμα, που τους υποσχέθηκαν, ότι θα συμβεί.

Η ιστορία ή μύθος, όπως θέλετε πάρτε το, λέει ότι σε νεαρή ηλικία ο συγκεκριμένος ιερέας είχε θεραπευθεί από λευχαιμία από μια γυναίκα που τον σταύρωσε μ΄ένα σταυρό. Με τον ίδιο σταυρό λοιπόν κι αυτός ευλογεί τους πιστούς! Όλα αγιασμένα και θαυματουργά!

Αλλά αν ο κόσμος πιστεύει ότι οι εικόνες δακρύζουν, ότι από το ακάνθινο στεφάνι του Χριστού στάζει αίμα, ότι οι παντόφλες –μία εν προκειμένω– του Άγιου Σπυρίδωνα είναι ιερή κι έτσι τρέχει να την προσκυνήσει, ομοίως και την μαγκούρα ή το κάστανο του Όσιου Παΐσιου που βγαίνουν σε περιφορά, για να αναφέρω μόνο τα τελευταία φαινόμενα, ποιος φταίει; Κι αν οι υποψήφιοι για τις πανελλήνιες μιας επαρχιακής πόλης είχαν αποδεχθεί τον αγιασμό των …στυλό τους για να γράψουν καλά και δεν πέρασαν όλοι, ποιος τους έφταιγε;

Πριν από μερικά χρόνια οι δακρυρροούσες εικόνες της Παναγίας είχαν εξαπλωθεί σε μεγάλο αριθμό μονών και εκκλησιών όλου του ορθόδοξου κόσμου ξυπνώντας δεισιδαιμονίες, που είχαν σαν επόμενο παρακλήσεις και ολονυχτίες στους ναούς επί μακρόν. Δεν έφταιγε φυσικά η… Παναγία για την απάτη των επιτήδειων ιερωμένων και μοναχών, προκειμένου να γεμίσουν τα παγκάρια…

Δεν φταίει αυτός που τον εγέλασε αλλά αυτός που εγελάσθη, έλεγαν παλιά. Με την ίδια λογική, ας πάθει για να μάθει. Βίαιη μέθοδος αλλά αποτελεσματική.