Τα κόκκινα, τα πράσινα, τα μπλε σου τα …βιβλία τρελάνανε τον Σύριζα και κάψανε …τ΄ αρχεία. Ποια αρχεία; Όλα. Τα δικά σας, τα δικά μου, της Μέρκελ, του Σόιμπλε, του Ντάισενμπλουμ, του Βαρουφάκη βεβαίως, του κράτους ανυπερθέτως, της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης ασφαλώς, του Νομισματικού Ταμείου προ πάντων. Διότι απαιτείται πλήρης εξαφάνιση στοιχείων, προκειμένου να οργανωθεί το νέο παραμύθι του άχαστου, πλην χαμένου κατ΄ επανάληψη Αλέξη.
Πόρτα –πόρτα έμαθα, θα πουλιέται το βιβλίο με την «αλήθεια» του, όπως παλιά πουλούσαν την Αυγή και τον Ριζοσπάστη -δεν ξέρω αν συνεχίζεται ακόμη το λαϊκό έθιμο – διότι σου λέει, ένας ο Χάρι Πότερ παγκοσμίως κι άλλος ένας μάγος –αποτυχημένος ο δικός μας- εν Ελλάδι. Και ήδη αγκομαχούν τα τυπογραφεία από την ζήτηση, όπως με πληροφορούν, λυγίζουν από την προσμονή οι φίλοι κι οι οχτροί καταπίνουν την οργή τους, αν και δεν ξέρω για πόσο πολύ… Και σε audiobook μαθαίνω, η κυκλοφορία της «Ιθάκης για όσους είστε ακουστικοί τύποι ή ας πούμε αν είσαι εγκλωβισμένος στην Κηφισίας και θέλεις κάπου να ξεσπάσεις. Να μη ρίξεις μερικά …γαλλικά στον συγγραφέα; Και θα ΄χεις και τα δίκια σου.
Επίσης όμως, εγώ προτείνω και σε επιμέρους φυλλάδες την κυκλοφορία του πονήματος, καθ΄ όσον κομματάκι ακριβό μου φαίνεται όλο μαζί –πώς θα το αγοράσουν οι λαϊκές μάζες αν στοχεύει σ΄αυτές ο πεφωτισμένος πολιτικός. Εξάλλου είναι δοκιμασμένο το είδος: Πάρτε την Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου αίφνης, αγαπημένο ανάγνωσμα του λαού επί αιώνες, παρ΄ότι απέχει παρασάγγες από την ιστορική πραγματικότητα αλλά τι σύμπτωση, μήπως το δικό του έχει σχέση με την ιστορία… Ή ακόμη με τις Φυλλάδες του Γεροδήμου από τον Εφταλιώτη (για να μαθαίνουμε και λίγο ελληνική λογοτεχνία) άκρως επιτυχημένες επίσης, λόγω παραμυθοειδούς αφήγησης…
Μα «Ο Τσίπρας είναι ο Ανδρέας του ’74», μας παραμυθιάζει και ο κ. Μαραντζίδης, εις εκ του σώματος των εκλεκτών του Αλέξη, που ανανήψας και αυτός ως γνωστόν, επιχειρηματολογεί υπέρ του προστατευομένου του. Τώρα για καλό, μας το λέει όμως αυτό; Αλλά εν πάση περιπτώσει ας κλαίνε εκεί στο ΠΑΣΟΚ, που τους κλέβουν τον αρχηγό, εμάς τι μας νοιάζει. Παραμύθια της Χαλιμάς, γενικώς.
Εν τω μεταξύ ωραία φωτογραφία στο εξώφυλλο! Με ΑΙ έγινε; Όπως έγραφε κι ο Σουρής για τον Νεοέλληνα –μα τι εύστοχος αυτός ο άνθρωπος: «Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο- να παριστάνει τον Ευρωπαίο…».
Δεν κατανοώ όμως, τι ακριβώς παριστάνει η κυρία Καρυστιανού, αν και πολύ την σύγχυσαν την γυναίκα προαναγγέλλοντας άλλοι, το κόμμα της. Με το δίκιο της, έχω να πω. Τόσο ήξεις – αφήξεις (άλλο είδος marketing αυτό, διαφορετικής σχολής από του Τσίπρα) και να πάει χαμένο από κάποιον «άγνωστο»; Τόσο καιρό να χτίζει πετραδάκι πετραδάκι την δημιουργική ασάφεια αλά Βαρουφάκη, του τύπου «Χρειαζόμαστε αλλαγή, χρειαζόμαστε να πάρουμε οξυγόνο, η λέξη κόμμα και το όνομά μου δεν είναι συμβατά» και να έρχεται κάποιος, που δεν τρώει το μουσακά της μαμάς του (!) και να της γκρεμίζει το μυθιστόρημα; Ce n’est pas possible, έχω να πω. Ή όπως θα έλεγε η Έφη Θώδη «Άι ίσια πέρ΄ / Άι ίσια πέρ΄ /δε χωράμε στο τρακτέρ !»
«Τι τα θέλουμε τα όπλα / τα κανόνια, τα σπαθιά / να τα κάνουμε εργαλεία να δουλεύει η εργατιά…», τραγουδούσαν όμως, με ενθουσιασμό οι νεολαίοι της ΚΝΕ προ ετών-όχι και τόσο πολλών. Ένα παλιό, αντιπολεμικό τραγούδι ειρήνης, που στην άλλη άκρη του Ατλαντικού είχε την νεώτερη παραλλαγή του «Κάντε έρωτα όχι πόλεμο», διότι ο καθείς και με τον πόνο του. Κι έρχεται σήμερα η περίσταση, που ερωτάται στέλεχος του ΚΚΕ: -Να «αφοπλιστούν» οι Κρητικοί; -Να φύγουν οι βάσεις από την Κρήτη, ήταν η απάντηση. Και μένεις άφωνος να κοιτάς το υπερπέραν, μήπως εμφανιστεί το φάντασμα του Στάλιν για να υπερθεματίσει… Γιατί τώρα εσείς, τι καταλαβαίνετε; Επικοινωνούν με το πνεύμα τους ή τσάμπα καίει η λάμπα;
Αλλά στο ίδιο κλίμα και ο Φάμελλος –ναι υπάρχει ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ- για να κατακεραυνώσει τη συμφωνία με την Exxon Mobil, διότι λέει εξυπηρετούμε τον Τραμπ, τον Νετανιάχου, κάτι καρτέλ και άλλα κακά πράγματα. Συμφωνώ. Αλλά αν ήταν από καμιά άλλη χώρα; Λέω εγώ, τώρα… Ας το φρόντιζαν όταν μπορούσαν. Ή ας ρωτήσουν τα ψάρια καθ΄όσον η θάλασσα τους ανήκει…
Στο μεταξύ ο απλός κόσμος άλλες έγνοιες έχει, σοβαρές και ουσιαστικές κι όχι αν θα βρεθεί πετρέλαιο στο Ιόνιο ή αν βαράνε μπαλωθιές στην Κρήτη. Σιγά το πράγμα, αμελητέα κι ανούσια όλα αυτά. Διότι εδώ υπάρχουν θέματα, φλέγοντα και τσουρουφλίζοντα, καθ΄όσον έρχεται ο αντίχριστος πάλι (για πολλοστή φορά σ΄αυτήν την χώρα, σε ησυχία δεν μας αφήνει) , μεταμφιεσμένος τώρα σε προσωπικό αριθμό. Θα μας τον εμφυτεύσουν με τσιπάκι -για τους ξεχασιάρηδες να υποθέσω;- θα μας τον γράψουν στο χέρι, μπορεί και στο κρανίο -και τα δύο παίζουν-, θα τον καλούν και θα βαράμε προσοχή ή ό,τι άλλο εξευτελιστικό προστάξει ο εξαποδώ, που ασφαλώς θα μας μαζέψει όλους, όταν έρθει η ώρα και θα μας στείλει στην Κόλαση.
Τέτοια ανατριχιαστικά είχα καιρό ν’ ακούσω αλλά πόσες φορές θα το πω, όλοι αυτοί …ζουν ανάμεσά μας, πάμε μαζί στο σούπερ μάρκετ, στο κομμωτήριο, στο γιατρό, μπαίνουμε μαζί στο ασανσέρ και στο τρένο, χώρια που οδηγούν δίπλα μας. Ο θεός να μας φυλάει, δηλαδή.
Αλλά όταν έρχονται κι άλλοι και σου λένε, ότι η γη είναι επίπεδη-διότι τέτοιες φήμες κυκλοφορούν τελευταία- από τι να μας πρωτοφυλάξει κι αυτός. Εξάλλου, άμα η γη είναι πλακέ και το φεγγάρι το ίδιο δεν θα ΄ναι; Ασφαλώς. Για τον ήλιο δεν το συζητώ, καρφωμένος με ούπατ στο στερέωμα. Άλλωστε μας το είπε κι εκείνη η μπροστάρισσα ινφλουένσερ η Καρντάσιαν, που είναι βέβαιη η γυναίκα, ότι στο φεγγάρι δεν πατήσαμε. Φυσικά. Αλλιώς δεν θα φαίνονταν οι πατημασιάς από τα δωδεκάποντα;
