Οι φιλέλληνες του Πατούλη και το ποδαράτο του Μπακογιάννη

Ο πόνος του Πατούλη  

Τι ξέρει ο κ. Πατούλης από μουσεία; Γιατί ως ορθοπεδικός σίγουρα θα ξέρει, φερ’ ειπείν από γύψους, ως δήμαρχος και περιφερειάρχης τώρα, από δρόμους, πεζοδρόμια, απορρίμματα κλπ. Αλλά από μουσεία;

Ας πούμε, πόσα υπάρχουν στην Ελλάδα, από πότε υπάρχουν, γιατί υπάρχουν, ποιος τα συντηρεί, αν τα επισκέπτονται οι Έλληνες… Επίσης, τι έχουν μέσα -άλλο σημαντικό ερώτημα αυτό… Ας μην το πολυκουράζω όμως, ο κ. Πατούλης είναι καλός σε τόσα άλλα. Δεν είναι ανάγκη να ξέρει και από πολιτισμό…

Από την άλλη όμως, ίσως ένα μουσείο να του έλειπε του ανθρώπου από το προφίλ του ώστε να συμπληρωθεί και η συλλογή του από επιτυχίες. Πώς αλλιώς εξηγείται, που τον έπιασε ξαφνικά πόνος με τον φιλελληνισμό και θέλει να τον στεγάσει και σε μουσείο…

Τη στιγμή μάλιστα, που στην Αθήνα υπάρχει ήδη το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο που έχει μέσα όλη την Επανάσταση – Ελληνες και Φιλέλληνες – και βέβαια το Μουσείο Μπενάκη με τις εκπληκτικές συλλογές του, που καλύπτουν τα πάντα. Αλλά τι σημασία έχει αυτό;

Ο κ. Πατούλης θέλει και το δικό του μουσείο προσφέροντας τη στήριξη της Περιφέρειας στην «Εταιρεία για τον Ελληνισμό και Φιλελληνισμό», που μετρά, πάνω κάτω, ένα χρόνο ύπαρξης, ώστε ομού να προχωρήσουν στο κοινό όραμα.

Πού θα γίνει αυτό το μουσείο, άγνωστο. Πότε; Επίσης άγνωστο (Μην ακούσω φυσικά για το για το 2021, γιατί ως τότε ούτε πόρτα δεν προλαβαίνεις να φτιάξεις). Μόνο στο ποιος θα βάλει τα λεφτά μπορεί να υπάρχει απάντηση, αφού η Περιφέρεια δηλώνει παρούσα.

Και μετά; Πόσο εξασφαλισμένη μπορεί να είναι η πορεία και η βιωσιμότητά του; Γιατί κάθε συλλέκτης οραματίζεται το δικό του μουσείο. Κάποιοι το φτιάχνουν κιόλας, με όποιον τρόπο  (δηλαδή ο θεός να το κάνει μουσείο) κι ύστερα αρχίζουν εκκλήσεις και διαμαρτυρίες προς το κράτος για τη συντήρησή του, λες και είναι υποχρεωμένο να πριμοδοτεί το ψώνιο καθενός.

Ένα σωρό μουσεία σε τέτοια κατάσταση υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Δεν θέλουμε άλλα. Γιατί δεν αξίζουν. Και δεν μπορούμε να τα συντηρήσουμε. Αυτό.

Τα πάνω – κάτω του Μπακογιάννη

Μάθαμε να δίνουμε εντολές και να μας υπακούουν; Μάθαμε να παίρνουμε ξαφνικά μέτρα, εν μια νυκτί κυριολεκτικά κι ο κόσμος να μην αντιδρά; Τι γίνεται εδώ;

Αν λόγω της πανδημίας μπορεί και πρέπει να επιβάλλονται συγκεκριμένοι και αυστηροί κανόνες για την προστασία του κοινωνικού συνόλου, αυτό είναι κατανοητό. Δεν είναι όμως επικίνδυνο, όταν επεκτείνεται και αλλού; 

Γιατί …τι είναι αυτή η ιστορία με την ξαφνική απαγόρευση της κίνησης των αυτοκινήτων στο κέντρο της Αθήνας; Και με την επιβολή προστίμου μάλιστα, διότι …έτσι καταλαβαίνουν οι Έλληνες…

«Είχα πει ότι θα φέρω τα πάνω – κάτω στην Αθήνα και θα το κάνω», είπε ο δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης αλλά μάλλον οι Αθηναίοι δεν είχαν καταλάβει καλά.

Γιατί «τα πάνω – κάτω» θα ήταν να ξανακάνεις τα Εξάρχεια γειτονιά ή να καθαρίσεις το Πεδίον του Άρεως ή να τολμήσεις να περπατήσεις πενήντα μέτρα από την Ομόνοια, εκεί που μετά τις 7- 8 το βράδυ φοβούνται κι οι γάτες να περάσουν. Αυτό σημαίνει αλλάζω την πόλη. Όλα τ΄άλλα είναι ευκολάκι.

Όμως δεν είναι αλσούπολη το κέντρο για να φτιάχνεις περιπάτους και ποδηλατόδρομους. Για ποιους; Πόσο χρόνο έχει ένας κανονικός άνθρωπος τη μέρα για να κάνει …βόλτες. Πόσοι είναι σε θέση και λόγω ηλικίας έστω, να περπατούν χιλιόμετρα μέσα στον καύσωνα το καλοκαίρι ή τη βροχή το χειμώνα για να πάνε στις δουλειές τους.

Ή πόσοι μπορούν να χρησιμοποιούν ποδήλατα; Και να σας πω ένα μυστικό; Που ο κ. Χρυσοχοΐδης ειδικά, ο οποίος και συνυπέγραψε την ΚΥΑ θα έπρεπε να το ξέρει: Όσο μικρότερη η κυκλοφορία γενικώς, τόσο μεγαλύτερη η παραβατικότητα.

Χαρά μεγάλη είναι για βαποράκια και χρήστες, αντιδραστικά και παραβατικά κάθε είδους στοιχεία, οι πεζόδρομοι. Ακόμη και σ΄αυτόν της Διονυσίου Αρεοπαγίτου οι κλέφτες κάνουν πάρτι. Δεν ξέρω λοιπόν, αν «αυτό το έργο ενώνει την πόλη» όπως λέει ο δήμαρχος, σίγουρα όμως χωρίζει τους Αθηναίους.

Και η γενική τρικυμία

Και συνεχίζω. Αν θυμάμαι καλά, μέχρι πριν από πολύ λίγο καιρό, μας προέτρεπαν να χρησιμοποιούμε τα ιδιωτικά μας αυτοκίνητα και να αποφεύγουμε πάσει θυσία τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Και δεν χρειαζόταν καμία εξήγηση γι΄αυτό. Τώρα όμως μια εξήγηση την χρειαζόμαστε, όταν ο δήμαρχος μας λέει, ότι μόνο με λεωφορείο και τρένο θα πηγαίνουμε στο κέντρο. Τα ΙΧ απαγορεύονται.

Δηλαδή τώρα δεν είναι επικίνδυνο; Τσιόδρα δεν έχω ακούσει εσχάτως αλλά αν μου πει, ότι καλύτερα να πηγαίνω με το λεωφορείο παρά με το αυτοκίνητό μου, θα χάσω κάθε ιδέα.  Ή μήπως, επειδή πρέπει να μπουν σε εφαρμογή τα σχέδια της πεζοδρόμησης,  ε, ας αρρωστήσει και κανένας παραπάνω… 

«Είναι ένα ζωντανό-ανοικτό έργο, όπου μπορούν να συμμετέχουν όλοι. Κάθε παρέμβαση θα είναι ένας ζωντανός πυρήνας διαβούλευσης. Όλοι μαζί θα το κρίνουμε και θα το επαναπροσδιορίζουμε μαζί», είχε πε πριν λίγες μέρες ο Κώστας Μπακογιάννης. Έγινε τίποτε από αυτά και δεν το αντιληφθήκαμε; 

Θυμήθηκα όμως και μια διδακτική ιστορία. Πριν χρόνια σ΄ένα μεγάλο δήμο των Βορείων Προαστίων υπήρχε μία δήμαρχος, φανατική ΠΑΣΟΚ και φανατική ωσαύτως θαυμάστρια του Γιωργάκη Παπανδρέου. Τι έκανε λοιπόν για να τον ευχαριστήσει; Ποδηλατόδρομους. Διότι ανέκαθεν ο αρχηγός ήταν fit.

Ξεκινώντας λοιπόν από το σπίτι του Γιωργάκη, στο Καστρί τότε, χώρεσε  μεσ΄ τις  ανηφοριές και στα σχεδόν ανύπαρκτα πεζοδρόμια και ποδηλατόδρομο. Μέγα το κατόρθωμα, το οποίο συνεχίστηκε και σε άλλες όμορες γειτονιές.

Πόσα λεφτά φαγώθηκαν έτσι, δεν είμαι σε θέση να ξέρω, όμως κατασκευαστικά, δεν μπορώ να πω, το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Απόδειξη, ότι  δέκα χρόνια μετά η κατάσταση παραμένει άριστη. Ίσως γιατί δεν τους πατάει κανένας. Ούτε άνθρωπος, ούτε ρόδες ποδηλάτου.

Το πείραμα απέτυχε αλλά τουλάχιστον δεν δημιούργησε προβλήματα. Τώρα τέτοια πειράματα μπορεί να μας κοστίσουν ακριβά.