«Εικονίσματα θα ‘χω τ’ άχραντα κορίτσια, / ντυμένα στου πελάγους μόνο το λινό…», έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης κάποτε. Πλην προϊόντος του χρόνου, η ευγένεια του υλικού ετρώθη και υπέκυψε στις επιταγές των καιρών και σε αλλότριες επιθυμίες για πλουμιστά ενδύματα, μετάξια, τούλια και δαντέλες με τις υπογραφές μεγάλων μόδιστρων (ή ακόμη και της μοδίστρας της γειτονιάς, που ήξερε να τους κοπιάρει με επιτυχία).  Κατακριτέο; Όχι βέβαια. Μεγάλη η συζήτηση για την ματαιοδοξία του ρούχου στην οποία ελάχιστοι εξ ημών αντιστέκονται,  και γιατί άλλωστε, όταν πλην του ενδεχόμενου αρνητικού κοινωνικού σχολιασμού -ακόμη και σε επίπεδο ξεφωνήματος- ουδέν κακό παράγεται. Πλην όμως…

«Βάλε το κόκκινο φουστάνι, εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά», που τραγουδάει και η εξαίρετη αοιδός Ελευθερία προτρέποντας τα κορίτσια σε ενδυματολογική -και όχι μόνον πάντως- απελευθέρωση. Χωρίς όμως κι αυτή να δώσει κάποιες οδηγίες, έναν μπούσουλα τέλος πάντων, πότε φοράμε μακριά τουαλέτα και πότε μίνι, πότε εξώπλατο – για να μην πω κάτι παραπάνω – και πότε ράσο, χώρια τις πούλιες και τις παγιέτες, τα κρόσια και τους φραμπαλάδες… Δεν είναι δουλειά της, θα πείτε. Σωστά. Εκείνη η Προεδρία όμως, τι ακριβώς εννοεί όταν στέλνει ως dress code «ένδυμα βαθύχρωμο»; Και γιατί να την πληρώνουν μόνον οι άνδρες, οι καημένοι; Ο γυναικείος πληθυσμός στο απυρόβλητο; Που είναι και ο πιο ευεπίφορος…

1

Με τέτοιες συζητήσεις και με τον κατακλυσμό στα Μέσα Ενημέρωσης  χαρακτηριστικών ενσταντανέ «ωραίων παρουσιών» κύλησε και η φετινή επέτειος για την Μεταπολίτευση και την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, με τα μπλοκάκια έξω των σχολιαστών, μηδέ των σοβαρότερων εξαιρουμένων, να βαθμολογούν εμφανίσεις. Η τάδε έτσι, η δείνα αλλιώς… Πλην ελάχιστες να ανταποκρίνονται στην ειδική περίσταση και την σοβαρότητά της. Από ρουχαλάκια ταιριαστά για καγκέλια στα πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου ως τα θεαματικά μίνι για τις καλοκαιρινές εμφανίσεις του Αργυρού και τα εξτρίμ συνολάκια  για τα μπαρ-ρέστοραν της παραλιακής,  η πασαρέλα είχε απ΄ όλα. Αλλά τι να σου κάνει και το φόρεμα από μόνο του… «Ψάξε για τη γυναίκα μέσα στο φόρεμα. Αν δεν υπάρχει γυναίκα, δεν υπάρχει φόρεμα», έλεγε η μεγάλη Κοκό.

Στο μεταξύ τραλαλά στους κήπους, μια ψυχρασία άλλο πράγμα στις φερ-φορζέ των πολιτικών από τις οποίες πολύ μου έλειψε, ομολογώ η Ζωή με τα ωραία της, που προτίμησε να κάνει επαναστατική αντικάμαρα στο Σύνταγμα σε εκδήλωση αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό. (Κατά το αλλού βαρούν τα όργανα αλλού χορεύει η νύφη, ανεξαρτήτως της συμπαράστασής μας στους δοκιμαζόμενους ανθρώπους.)  Δεν ξέρω επίσης,  πώς το πήρε, που την ρούμπωσε ο Χαρίτσης,  φθάνοντας με τον δικό του Παλαιστίνιο στο Προεδρικό, όπου κι έφαγε πόρτα, κατά το κοινώς λεγόμενο αλλά και ως ήτο αναμενόμενο.  Διότι αυτός φυσικά ήταν ο στόχος, τον ντόρο του τον έκανε, άνευ συζητήσεως, αν και πανό δεν πρόλαβε να κρεμάσει κατά τα ειωθότα της επαναστατικής πράξης και του άκρατου λαϊκισμού. Άμα δεν εκμεταλλευτείς τον πόνο του αλλουνού πώς θα πας μπροστά…

Μανούλα στον λαϊκισμό κι ο δήμαρχος Δούκας, που θα ρίξει την θερμοκρασία στην Αθήνα φυτεύοντας «μικρά δάση». Εξαίρετη ιδέα, να δω δασωμένο Παγκράτι και Κουκάκι και τι στον κόσμο! Στ΄αλήθεια το είπε όμως το άτομο, κοροϊδία μέσα στα μούτρα μας να ονοματίζει δάση κάτι παρκάκια με ψωραλέα δεντράκια και καλλωπιστικά.  «Βουλή και μύθοισι και ηπεροπηΐδι τέχνη» (Με θέληση, με μύθους και με την τέχνη της εξαπάτησης) όπως λέγεται, ότι είπε ο Μέγας Αλέξανδρος  για την κατάκτηση του κόσμου. Μόνον που εν προκειμένω είχαμε έναν ευφυή στρατηγό κι όχι έναν δήμαρχο από σπόντα, που θα νικήσει τα θερμόμετρα και μόλις τελειώσει μαζί τους θα ξαναψύξει τους πάγους στην Ανταρκτική. Διότι τέτοια προσωπικότητα προφανώς και θα την εξάγουμε και σε άλλους τόπους… Αλλά εν μέσω τέτοιου καύσωνα γελοίες υποσχέσεις, και πολιτικάντικες λοβιτούρες  είναι τουλάχιστον πρόκληση. Μένει να δούμε αν θα μείνουν ατιμώρητες, όταν θα ΄ρθει η ώρα.

Στο μεταξύ εσείς, βλέπετε Βουλή! Όλα εκεί συμβαίνουν! Δελφινάριο και βάλε στα καλύτερά του! Και μη σοκάρεστε από τις αθυροστομίες. Όλα στη ζωή είναι.