• Άρθρα

    Πόσο κοστίζει αλήθεια κ. Βακάκη μία (ελαττωματική) Jumbo-σακούλα;

    • Contributor
    Jumbo Βακάκης

    Απόστολος Βακάκης. Επικεφαλής Jumbo


    Αντίστροφη μέτρηση για να κλείσει το 2019. Παραμονές Χριστουγέννων. Η μουσική υπόκρουση νοσταλγική… ίσως ακόμη και λυπηρή… Και η εικόνα; Αχ, η εικόνα! Πόσα συναισθήματα καταφέρνει να ανασκαλέψει, να φέρει στην επιφάνεια!

    Παραμονή Χριστουγέννων. Ένας πατέρας ναυτικός. Ένα εμπορικό πνίγεται στα κύματα. Μια οικογένεια προσμένει. Ένα παιδί περιμένει. Και ονειρεύεται…

    Ξέρει η Ελλάδα από ναυτοσύνη. Την κουβαλά στα μύχια της. Σαρξ εκ της σαρκός της. Και ας μην είναι κάτι χειροπιαστό, άλλο από ιδέα και ανάγκη, όνειρο κάποτε και κάποτε εφιάλτη.

    Ξέρουν οι Έλληνες από απόντες συζύγους, από απόντες μπαμπάδες. Από γυναίκες που περιμένουν, από παιδιά που προσμένουν. Να ανοίξουν μια μέρα (ποια μέρα θα είναι αυτή άραγε;) το δώρο εκείνο… Εκείνου… Σημάδι ότι επέστρεψε, ότι είναι καλά, ότι τους σκεφτόταν…

    Παραμονές Χριστουγέννων του 2019 και η ναυτιλία δεν είναι πια τόσο δύσκολη. Όχι τουλάχιστον όσο ήταν κάποτε. Κι όμως, μία διαφήμιση των Jumbo, από τις τόσες και τόσες που -αλήθεια- έχουν αφήσει εποχή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έρχεται να ξυπνήσει τον νόστο και συναισθήματα τόσο δύσκολα όσο και νοσταλγικά, ξύνοντας πληγές, ξυπνώντας αναμνήσεις. Και ας είναι για τους περισσότερους από εμάς θύμησες από διηγήσεις γονιών ή ακόμη και παππούδων.

    Ναι, τα Jumbo έκαναν και πάλι το προχριστουγεννιάτικο, εμπορικό θαύμα τους. Διηγήθηκαν μια ιστορία, από εκείνες που αγγίζουν, πληγώνουν, συγκινούν, παίρνοντας την προσμονή ενός παιδιού, τον νόστο ενός πατέρα και την καρτερικότητα από την οποία είναι πλασμένες ακόμη και σήμερα οι γυναίκες αυτού του τόπου, για να υφάνουν ένα παραμύθι για όλους. Από εκείνα τα λίγο πιο βαριά, τα αλλόκοτα κάπως, που δεν είναι μόνο χαρές και χαμόγελα, αλλά και λύπες και δάκρυα. Λύπες και δάκρυα αλμυρά σαν την ίδια τη θάλασσα. Γνώριμη γεύση για τους Έλληνες. Τόσο γνώριμη που δεν θέλει προσπάθεια, ούτε περιττές επαναλήψεις, για να γίνει οικεία. Την κουβαλούν μέσα τους…

    Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2019. Παραμονές Χριστουγέννων. Ο κόσμος ετοιμάζεται για τις γιορτές. Πραγματική ζωή, χωρίς σενάριο. Ένας παππούς ψωνίζει στα Jumbo. Στην περιοχή του Κολωνού. Για εγγόνια; Ανίψια; Γειτονόπουλα; Τι σημασία έχει;

    Πληρώνει. Η Jumbo-σακούλα γεμάτη. Ο ίδιος ονειρεύεται την ώρα που θα χιμήξουν πάνω της τα παιδιά. Τα γέλια τους. Τη χαρά τους. Στο μυαλό του είναι ήδη λίγο ήρωας. Απ’ αυτούς της πραγματικής ζωής. Που μετά από τόσα χρόνια κρίσης, που μαζί με τα κέρματα και τα χαρτονομίσματα μετρούν και την περηφάνια που τους απέμεινε… Και, αίφνης, μπορούν να αισθανθούν -για λίγο έστω- ξανά ζωντανοί, δυνατοί, ακμαίοι. Ήρωες στα μάτια των παιδιών που αγαπούν. Καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν αληθινά χαμόγελα.

    Η μουσική υπόκρουση νοσταλγική… Αναμοχλεύει συναισθήματα. Όπως και στη διαφήμιση, έτσι και στην πραγματική ζωή, κοινός παρονομαστής η προσμονή της συνάντησης. Πάντα. Σε όλους τους τόπους, σε όλους τους καιρούς…

    Δεύτερος κοινός παρονομαστής με τη διαφήμιση κάτι πιο πεζό: η… Jumbo-σακούλα. Και κάπου εκεί το παραμύθι τελειώνει. Βάρβαρα. Απρόσμενα. Μπροστά στα μάτια δεκάδων πελατών.

    Τα παιχνίδια χύνονται στο πάτωμα. Ο παππούς σκύβει να τα μαζέψει (τι να σκέφτεται άραγε;). Και όταν καταλαβαίνει ότι σκίστηκε, ζητά ευγενικά μια άλλη.

    Λίγο, ελάχιστα, πριν αναδειχθεί σε ήρωα, τον προλαβαίνει -ποια;- η ντροπή.

    Η ταμίας τού ζητά να πληρώσει. Περιβαλλοντικό τέλος, βλέπετε! Απαραίτητο, πράγματι, στους καιρούς που ζούμε (και υποχρεωτικό). Αλλά ας δούμε πάλι την εικόνα να αλλάζει ξανά…

    Ένας παππούς μετρά κάτι μικρούτσικα, τοσοδούλικα κέρματα. Απαραίτητο αντίτιμο για να μπορέσει και πάλι να ονειρευτεί ότι θα γίνει -έστω για μία στιγμή, για μία τόσο μικρή στιγμή- ήρωας στα μάτια των παιδιών του.

    Η ακολουθία των καρέ όμως ανελέητη. Πώς από τη χαρά και την περηφάνια έφτασε να μαζεύει από το πάτωμα δώρα και παιχνίδια; Πώς από τη χαρά και την περηφάνια του ανθρώπου που μπορεί ακόμη να αγοράζει δώρα, έφτασε να απολογείται, να ζητά και να μετρά και πάλι ψιλά για… τι ακριβώς; Για μια ελαττωματική, προφανέστατα, σακούλα;

    Δεν ήταν το κόστος… Όχι, δεν ήταν αυτό… Ήταν η αμηχανία, η ντροπή της στιγμής, η απότομη προσγείωση… Πραγματική ζωή, βλέπετε. Ποιος μπορεί να την προβλέψει;

    Παραμονές Χριστουγέννων. Αντίστροφη μέτρηση για να κλείσει το 2019. Περιβαλλοντικό τέλος. Ναι, ναι, όλα αυτά. Όμως, πέρα από το κόστος, το μηδαμινό, το ελάχιστο κόστος, μήπως μπορούμε να μετρήσουμε λίγο και την ανθρώπινη διάσταση;

    Πόσο κοστίζει κ. Βακάκη μία Jumbo-σακούλα; Σίγουρα πολύ λιγότερο από τη χαρά. Πολύ πολύ λιγότερο από την ντροπή ενός παππού. Και τίποτα μπροστά στη δύναμη μίας αυτοκρατορίας. Γιατί, σίγουρα, για τη «δημοκρατία της χαράς», μία Jumbo-σακούλα κοστίζει τίποτα και υπόσχεται το σύμπαν. Και η αξία που θα φέρει μέσα από μία τόσο δυνατή διαφήμιση, όπως η φετινή, είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει χιλιάδες Έλληνες και πάλι, όπως κάθε χρόνο, στα ταμεία των Jumbo, υπερκαλύπτοντας (ούτε καν μπορώ να φανταστώ πόσο) το κόστος μίας σκισμένης, ελαττωματικής πιθανώς σακούλας…

    Υ.Γ.: Η διαφήμιση όντως εξαιρετική. Και αυτό από μία γυναίκα που ως παιδί περίμενε κι αυτή τον μπαμπά να γυρίσει. Και να ξυπνήσει δίπλα σε ένα παιχνίδι που δεν σήμαινε τίποτα άλλο παρά την επιστροφή… Τη συνάντηση… Είμαι σίγουρη, λοιπόν, ότι καταλαβαίνετε πού και πότε μπορούν να γίνονται εξαιρέσεις στους κανόνες και τους κανονισμούς… Και εσείς, αν μη τι άλλο, μπορείτε να τις κάνετε…

     



    ΣΧΟΛΙΑ