Ό,τι και να γίνει, ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζαμε τελείωσε

Το τρολάρισμα της «Ομπρέλας» με τους ηθικά απαράδεκτους, γεμάτους χολή και ειρωνεία όρους δεν εκπλήσσει. Είναι κι αυτό δείγμα του πολιτικού πολιτισμού που έχει φέρει ο αυταρχικός λαϊκισμός, καλυπτόμενος από τον μανδύα της δήθεν ελευθερία του λόγου.

Η γραμμή μεταξύ αυτής της ελευθερίας και της πολιτικής του μίσους (hate speech) είναι πλέον δυσδιάκριτη στην Ελλάδα – όπως είναι και στις ΗΠΑ. Στην βάση αυτή, ίσως να μην είναι μακριά και η εμφάνιση της cancel culture.

Εκπλήσσει, όμως, η στάση ομάδων του ΣΥΡΙΖΑ όπως του Τεμπονέρα και της Αχτσιόγλου. Φαίνεται ότι η σκιά του διχασμού του 2015 και η πολιτική αφάνεια στην οποία οδηγήθηκε η τότε ομάδα των 25 με επικεφαλής τους Κωνσταντοπούλου – Λαφαζάνη – Σπανούλη εξακολουθεί να είναι βαριά. 

Το κείμενο που κατέθεσε η ομάδα της Έφης Αχτσιόγλου είναι ιδιαίτερα σκληρό. Διαβάζοντας το, εύλογα αναρωτιέται κανείς πρώτο, γιατί δεν αντιδρά ο Κασσελάκης και, δεύτερο, τι προσδοκά και σε τι αποβλέπει η ομάδα αυτή;

Στο κείμενο της η Ομάδα Αχτσιόγλου αναφέρεται ευθέως σε παραβίαση του καταστατικού και των θεσμικών διαδικασιών, τονίζοντας ότι «δεν ένα τεχνικό ή διαδικαστικό ζήτημα. Είναι πολιτικό και ταυτόχρονα υπαρξιακό ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αφού για την αριστερά και για κάθε προοδευτικό άνθρωπο, ο σεβασμός σε δημοκρατικά δικαιώματα είναι θεμελιώδες στοιχείο ταυτότητας.»

Καμία αντίρρηση. Η εμμονή, όμως, παρά ταύτα στις διαδικασίες σημαίνει είτε ότι η ομάδα δεν έχει πολιτικό λόγο να αντιτάξει στον Στέφανο Κασσελάκη, είτε ότι κρύβεται πίσω από τις διαδικασίες για να μη χάσει θέσεις και – όποια—οφίκια. 

Δηλαδή, είτε αδυναμία προσδιορισμού της ιδεολογικής ταυτότητας, είτε καθαρός οπορτουνισμός.

Όπως παρατήρησα μόλις την Παρασκευή, με αυτά τα δεδομένα η ομάδα Αχτσιόγλου δεν έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμη. Είτε θα βρεθεί στην θέση μίας σιωπηλής αντιπολίτευσης που στην καλύτερη περίπτωση θα λειτουργεί και ως χειροκροτητής του Κασσελάκη είτε θα υποχρεωθεί να φύγει. Όσο αργεί να φύγει, όμως, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν πολιτικά.  

Για έναν τρίτο, τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ αρχίζουν να μην έχουν νόημα. Βεβαίως η διάσπαση είχε προβλεφθεί από ουκ ολίγους. Αλλά, οι θέσεις και οι χαρακτηρισμοί των φυλών του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον ξενίζουν.

Καταρχάς, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι φυλές προσδιορίζονται κυρίως με αναφορά στο όνομα του…φύλαρχου: Τσακαλώτου, Αχτσιόγλου, Τεμπονέρα.

Κατά δεύτερο λόγο, οι έννοιες έχουν αλλάξει: οι προεδρικοί είναι τώρα όσοι πρόσκεινται στο νέο πρόεδρο. Διατηρώντας την επωνυμία που είχε η ομάδα του Τσίπρα, επιχειρείται να δημιουργηθεί η εντύπωση μίας συνέχειας που δεν υπάρχει – καθώς πολλοί προεδρικοί δεν είναι πια εκεί. Μερικοί νυν και παλιοί προεδρικοί, δε, αρχίζουν να το ξανασκέπτονται κατά τα φαινόμενα – λέγεμε Παππά.

Η Ομπρέλα, που τώρα ταυτίζεται με τον Τσακαλώτο, ορίζεται ως αριστερά. Οπότε τίθεται το ερώτημα, ο Πολάκης είναι ή δεν είναι αριστερός; 

Στο παρελθόν, ο Πολάκης κατηγορείτο ότι αποτελούσε την αριστερή συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ που δεν ήθελε το άνοιγμα προς το κέντρο. Σήμερα, εγκαλείται στα τρολ η Ομπρέλα πως κατέστρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν ήθελε την δεξιόστροφη πορεία και ο Πολάκης εμφανίζεται να στηρίζει το νέο πρόεδρο, ως ένα alter ego, που βοηθά να γίνει αυτό που η αριστερά είχε ουσιαστικά αρνηθεί στον Τσίπρα. 

Μύλος. 

Ως ένα βαθμό άδηλες οι εξελίξεις. Υπάρχουν όμως σχεδόν νομοτελειακές προοπτικές  κι σ’ αυτές θα αναφερθώ εν συντομία.

Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει ήδη χάσει το παιγνίδι. Κάτι ο αυταρχικός λαϊκισμός που μάλλον φαίνεται να έχει επιβάλει ο Πολάκης, κάτι η άτακτη υπαναχώρηση με το θέμα του δημοψηφίσματος (αφού δεν σας πάει παιδιά γιατί επιμένετε, δεν μάθατε τίποτα από το 2015;) κάτι η απειρία, η άγνοια, η έλλειψη πολιτικής κουλτούρας, ο Κασσελάκης ως πρόσωπο δεν μπορεί πλέον να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόμματος αλλά και μεγάλης μερίδας των οπαδών του. 

Η Ομπρέλα, έφυγε. Μάλλον θα καταδικαστεί στο μίζερο 3%-4%, για να πάρει τον δρόμο που χαράχτηκε το καλοκαίρι του 2015 με την τότε διάσπαση. Άντε να ελπίζει σε μία μορφή αναβίωσης αλά Πλεύση Ελευθερίας. 

Η ομάδα Αχτσιόγλου δεν θα έχει στον ήλιο μοίρα όσο κάθετε στον φράχτη. Αν είχε συνασπιστεί με την Ομπρέλα θα μπορούσε να αποτελέσει εναλλακτική πρόταση απέναντι στον Κασσελάκη. Τώρα είναι πολύ αργά. Μάλλον για σιωπηλό, μουτρωμένο κλακαδόρο την βλέπω. 

Κακά τα ψέματα. Ο Αλέξης ήταν πράγματι η μοναδική συγκολλητική ουσία. Η θρυλούμενη επιστροφή του αφού το κόμμα θα έχει καταρρεύσει, θυμίζει χριστιανικό μεσσιανισμό – μακριά από την απτή πολιτική και γεωπολιτική πραγματικότητα του σήμερα. 

Ποιος λαός θα του συγχωρέσει ποτέ, ή θα ξεχάσει ποτέ, το απόλυτο μπάχαλο που άφησε πίσω του; Τον σταυρό του θα κάνει ο πολίτης που ψήφισε Μητσοτάκη και θα παρακαλεί να μην κάνει κι αυτός κανένα χοντρό λάθος.  

Διαβάστε επίσης: 

Κασσελάκης: Κανένας λόγος πια για δημοψήφισμα – Να επιστραφούν οι έδρες από Τσακαλώτο-Πέρκα-Κούλογλου

Ομάδα Αχτσιόγλου: Βαθιά προσβλητική και διχαστική η παρουσία Κασσελάκη στην ΚΕ

ΣΥΡΙΖΑ: Με δύο βουλευτές λιγότερους το κόμμα – Εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας Τσακαλώτος – Πέρκα