Αφορμή για το σημερινό σχόλιο είναι o χαρακτηρισμός του AfD ως εξτρεμιστικής οργάνωσης, που θύμισε ως ένα σημείο την ιστορία της Χρυσής Αυγής.
Ανέτρεξα στο παρελθόν προκειμένου να ανακαλύψω την εξαίρεση αλλά η διαδικασία ήταν ατελέσφορη. Ήθελα να βρω ένα παράδειγμα όπου η απαγόρευση ως μέσο (ή όπλο, με την έννοια της βίαιης καταστολής) είχε τελικά σε μόνιμη βάση το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν βρήκα κανένα, που να είναι σημαντικό. Ακόμα και οι δίαιτες, φορτισμένες με το βάρος του θρησκευτικού φόβου δεν κατάφεραν να επιβληθούν — παρά μόνο σε περιπτώσεις εθνικό-ιδεολογικής προκατάληψης, που συνεχίζει να ισχύει δια μέσου των αιώνων χωρίς να υπάρχει πραγματικός λόγος – και πάντα με πάμπολες εξαιρέσεις.
Οι απαγορεύσεις έχουν κατά κανόνα μόνο προσωρινή επιτυχία. Παράδειγμα η ποτοαπαγόρευση. Κατέρρευσε από την άρνηση της κοινωνίας να την αποδεχθεί. Ταυτόχρονα, μέχρι να αφουγκραστεί η κυβέρνηση το θέλω των πολιτών, είχε δημιουργηθεί μία καθ’ όλα επικερδής μαύρη αγορά. Αυτό ήθελε η κοινωνία, αυτό συνέβη.
Δεν θα αναφερθώ στις απαγορεύσεις σχετικά με το σεξ — υπήρχαν, επίσημα ίσχυαν, στην ουσία η καταστρατήγηση ήταν εκτεταμένη. Στα άκρα έφτασε η εξουσία – παράδειγμα ο χημικός ευνουχισμός—χωρίς αποτέλεσμα, μέχρι που οι απαγορεύσεις εξαφανίστηκαν. Στην ουσία μιλάμε για τον έλεγχο της συμπεριφοράς, οπότε οι απαγορεύσεις εγγενώς ενέχουν μία αντινομία: από την μία πλευρά θεωρούν ότι τα άτομα λειτουργούν με βάση την λογική και θα κατανοήσουν την ανάγκη της απαγόρευσης από την άλλη αναγνωρίζουν πως αυτό δεν ισχύει πάντα – ή καθόλου– οπότε και η ανάγκη της απαγόρευσης.
Θεωρώ ότι οι θεωρίες αλλαγής (διότι αυτό επιδιώκουν οι απαγορεύσεις) κατ’ ανάγκη δεν ισχύουν όταν πρόκειται για πολιτικά κινήματα. Αν το πολιτικό κίνημα δεν ανταποκρίνεται στις επιθυμίες και απαιτήσεις της κοινωνίας δεν μπορεί να επιβιώσει. Ακόμη και στις δημοκρατίες, η απαγόρευση μάλλον αντανακλά τον φόβο της εξουσίας για την ισχύ των δημοκρατικών θεσμών, παρά την επιθυμία να διασφαλιστεί η πολύτιμη πολιτική σταθερότητα.
Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, πέρα από την βία και την φασιστική οργάνωση, το κόμμα είχε κάποια κοινωνικά ερείσματα. Αν δεν είχε, δεν θα είχαν ξεφυτρώσει στην θέση της, τρία-τέσσερα άλλα… πολιτικά μανιτάρια, περισσότερο ή λιγότερο γελοία από την ίδια.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου συγκεντρώνει το 16% των προτιμήσεων των πολιτών όχι επειδή εμφάνισε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο διακυβέρνησης αλλά επειδή δείχνει μία σθεναρή στάση απέναντι σε χρονίζοντα προβλήματα. Η έμφαση είναι στην λέξη «χρονίζοντα», που δείχνει ότι η κοινωνία στέλνει στον πολιτικό κόσμο το μήνυμα «φτάνει πια η αδιαφορία, η εθελοτυφλία, ο φόβος του κομματικού κόστους.»
Σκέφτηκε η κυβέρνηση πως η Πλεύση Ελευθερίας εκφράζει θεμιτό φόβο-επιθυμία της κοινωνίας; Τι σκέφτεται, για παράδειγμα, ένας γονιός όταν βλέπει στην τηλεόραση σκηνές άγριας παιδικής και εφηβικής βίας, ακούει από την μητέρα ενός θύματος για τριετή Γολγοθά φυσικής και ψυχολογικής αποκατάστασης και στο τέλος το ρεπορτάζ δηλώνει –με αγανάκτηση—ότι η υπόθεση δεν έχει καν φτάσει στα δικαστήρια;
Θα απαντήσω και ως γονιός: απελπισία, αγανάκτηση, ανιμπορεσιά.
Η Πλεύση Ελευθερίας φυσικά και δεν θα κυβερνήσει. Αυτό δεν κάνει το μήνυμα των πολιτών λιγότερο σοβαρό.
Διαβάστε επίσης
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
- Μυλωνάς (Εθνική): Το σχέδιο για χρηματοδότηση μεγάλων project, η διανομή του 60% των κερδών και οι ελπίδες για τα στεγαστικά
- Φωτιά ηλεκτρικού οχήματος σε υπόγειο χώρο
- Snappi: Είσοδος σε πάνω από τρεις ευρωπαϊκές χώρες μέχρι το 2029
- Αναστάσιος Ροζολής (ΣΕΚΠΥ): Χρειάζεται ένα σχέδιο για την ενίσχυση της αμυντικής βιομηχανίας
