Αναρωτιέμαι αν συνειδητοποιούμε που βρισκόμαστε; Όπως έγραφα πριν από δύο ημέρες επιζητούμε πάντα τις εύκολες λύσεις. Σήμερα θα προσθέσω ότι αναζητούμε πάντα και τις εύκολες ερμηνείες. Οπότε τα αδιέξοδα εύκολα προκύπτουν.
Πίσω στις εύκολες λύσεις. Σχεδόν καθημερινά διαβάζω για αναμορφώσεις νόμων και κωδίκων που πολύ πρόσφατα ψηφίστηκαν. Δεν λέω, το περιβάλλον αλλάζει ταχύτατα αλλά αυτό δεν δικαιολογεί αλλαγές σε κώδικα που μετρά τρεις-τέσσερις μήνες. Έχουμε πνιγεί σε νόμους, διατάξεις, αποφάσεις, ερμηνευτικές εγκυκλίους – η κυβέρνηση φέρει κυρίως ευθύνη, όπως για την σχεδόν ανύπαρκτη κωδικοποίηση των νόμων.
Δεν γνωρίζω αν φταίει η έλλειψη πληροφόρησης—πάντως έλλειψη φαντασίας και έλλειμμα προγραμματισμού μάλλον φαίνεται να προβάλουν στον ορίζοντα.
Άκοπα ερμηνεύονται τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Στη Ν.Δ. χαίρονται (ορθά δεν λέω) για την δική τους ανάκαμψη και τα χάλια όλων των άλλων κομμάτων. Το γεγονός ότι η μονοθεματική, ηγετικά απολυταρχική, προγραμματικά βαθιά ελλιπής Πλεύση Ελευθερίας εμφανίζεται με 16% δεν θα όφειλε να μας κάνει να κλαίμε—αντί να πανηγυρίζουμε πως δεν υπάρχει αντίπαλος; Η πτώση του Ανδρουλάκη ερμηνεύεται ως προσωπική ήττα, η αποτυχία όμως του ΠΑΣΟΚ να αντιμετωπιστεί από την κοινωνία ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν μας προβληματίζει; Ή θα πρέπει νίκες, ήττες, ισοπαλίες να έχουν πάντα προσωπική και σχεδόν ποτέ θεσμική διάσταση;
Είναι άραγε υπερευαισθησία και υπέρμετρη απαισιοδοξία η αίσθηση ότι το πολιτικό σκηνικό θα όφειλε να προβληματίσει; Τι μήνυμα στέλνει, δηλαδή, εκείνο το 16% των πολιτών που αναζητούν λύση εκεί που δεν υπάρχει;
Από τις εύκολες λύσεις και τις εύκολες ερμηνείες στα αδιέξοδα. Στην πανεπιστημιακή βία. Κάπου ανάμεσα στον κυβερνητικό δισταγμό, την φοβική πανεπιστημιακή ηγεσία και τον απίθανο ρόλο της αρχής διαφύλαξης προσωπικών δεδομένων που δεν δίνει άδεια να μπουν…τουρνικέ στις πανεπιστημιακές εισόδους, χάθηκε τελείως η μπάλα. Που βρίσκεται η ευθύνη; Το υπογράμμισα μόλις πριν δύο ημέρες: κυρίως στα πανεπιστήμια που αρνούνται με διάφορες προφάσεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους και προτιμούν να περνούν τα μπαλάκι στην κυβέρνηση. Δευτερευόντως στην κυβέρνηση που ανέχεται να αναλαμβάνει ευθύνες που δεν της αναλογούν.
Θα επαναλάβω ότι έγραψα προχθές. Ή τα πανεπιστήμια καταθέτουν και εφαρμόζουν σχέδιο ασφάλειας (η κυβέρνηση ας φροντίσει να αρθούν τα γραφειοκρατικά εμπόδια) ή υποχρεώνονται να εφαρμόσουν προεγκεκριμένο κυβερνητικό σχέδιο (η κυβέρνηση ας φροντίσει να υπάρχει). Αν υπάρξει άρνηση κατάθεσης και εφαρμογής τότε δεν υπάρχει κρατική χρηματοδότηση. Η βία στα πανεπιστήμια έχει φτάσει στο όριο του γελοίου – με την έννοια ότι η ύπαρξη της και η ανοχή προς αυτήν γελοιοποιεί τις αρχές – κυβερνητικές και πανεπιστημιακές.
Αναρωτήθηκε κανείς μήπως αυτό ακριβώς εκφράζει το 16% της Πλεύσης Ελευθερίας; Ότι, δηλαδή, κτυπά το καμπανάκι της γελοιοποίησης; Και ότι αυτό είναι πολιτικά χειρότερο από την καμπάνα της απόρριψης;
Διαβάστε επίσης
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
