Όχι πως οι Κινέζοι της Cosco δεν θα αντιδρούσαν. Η τοποθέτηση, εξάλλου, της πρέσβειρας των ΗΠΑ ήταν στην λογική του Τραμπ: σαφής σε σημείο ενόχλησης, διότι δεν κατέφυγε στους συνηθισμένους διπλωματικούς υπαινιγμούς και στα κλασσικά διπλωματικά μισόλογα. Το παιγνίδι είναι γεωπολιτικό. Μπορεί οι αντίπαλοι να συνομιλούν και να κάνουν κινήσεις τακτικής (π.χ., ανεβοκατέβασμα των δασμών) αλλά σε επίπεδο στρατηγικής η στάση είναι άκαμπτη. H Guilfoil φρόντισε να το ξεκαθαρίσει.

Γράφοντας στις 16/12/2024 («Η Κίμπερλι από άλλη πλευρά: την στρατηγική») η στήλη τόνιζε ότι «… με την Ελλάδα  η Αμερική δεν έχει ανοιχτά μέτωπα. Φρόντισε να τα κλείσει, ερμητικά, ολοκληρωμένα και τελεσίδικα ο προηγούμενος πρέσβης Geoffrey R. Pyatt…”. Η τοποθέτηση της Κας Guilfoil με αφορμή της Ελευσίνα απέδειξε ότι, παρά τις μεγάλες εσωτερικές διαφωνίες στην Αμερική, παρά τις σημαντικές διαφορές στην προσέγγιση, παρά τις εμφανείς διαφοροποιήσεις στο περιεχόμενο και στην εκφορά λόγου, ο στρατηγικός σχεδιασμός των ΗΠΑ παραμένει μακροχρόνιος, διακομματικός, αμετάβλητος.

ΟΙ εξελίξεις με την Ελευσίνα δεν θα όφειλαν να προξενούν κατάπληξη. Στο διοικητικό συμβούλιο της DFC μετέχουν οι υπουργοί εξωτερικών και οικονομικών των ΗΠΑ, η Τράπεζα επιβλέπεται από την εκτελεστική εξουσία και λογοδοτεί στο Κογκρέσο! Πίστεψε κανείς ότι πριν από τρία χρόνια η International Development Finance Corporation (DFC) που αποτελεί μέρος της κυβέρνησης των ΗΠΑ επένδυσε $125 εκατ. στην ONΕX χωρίς να υπάρχει στρατηγικό πλάνο; Τυχαίο δεν θα το έλεγες.

Επειδή συχνά επικρατεί σύγχυση, η Kimberly Guilfoil αποσαφήνισε ότι για τις ΗΠΑ η Κίνα παραμένει πρώτη γεωπολιτική προτεραιότητα. Η θερμή σύγκρουση δεν θεωρείται ούτε απαραίτητη ούτε αναπόφευκτη – με την προϋπόθεση ότι υπάρχει και η κατάλληλη προετοιμασία για το…ου μη γένοιτο.  Η σύγκρουση, όμως, σε όλους τους άλλους τομείς θεωρείται αναγκαία κι αυτή θα χαρακτηρίσει τις γεωπολιτικές εξελίξεις στα επόμενα χρόνια – όσο είναι ο Τραμπ στην εξουσία και στην συνέχεια είτε με τους Ρεπουμπλικάνους είτε με τους Δημοκρατικούς.

Η χώρα έχει δέσει το άρμα της στις ΗΠΑ – ίσως πιο γερά από την εποχή του Εμφυλίου και μετά. Είναι, όμως, και μέλος της Ε.Ε.— ας είναι καλά ο Κυριάκος Πιερρακάκης που μας θυμίζει ότι υπάρχουν και θετικά σημεία με την Ε.Ε.  Γράφοντας στις 12/3/2024 («Μερικά προβλήματα και με τον Τραμπ και με την Χάρις»)η στήλη είχε υποστηρίξει ότι « Είτε με τον Τραμπ, είτε με την Χάρις, η Ε.Ε. βρίσκεται ήδη σε σταυροδρόμι για το μέλλον της. Στην επόμενη τετραετία είτε θα εξελιχθεί είτε θα βυθιστεί.» Αντίθετα με πολλές απόψεις, φαίνεται ότι ο Τραμπ βλέπει την Ευρώπη όχι ως εχθρό αλλά ως ένα συνονθύλευμα που ψάχνει τον δρόμο του—οπότε αποφάσισε να το ωθήσει προς μία κατεύθυνση: την αντιμετώπιση της Ρωσίας. Το μήνυμα είναι σαφές και απλό: έχετε τα χρήματα, έχετε τις δυνατότητες, οπότε σταματήστε να βασίζεστε σ’ εμένα. Εγώ έχω άλλο πρόβλημα που λέγεται Κίνα. Η Ρωσία, εξάλλου, πρωταρχικά δικό σας πρόβλημα είναι, στην γειτονιά σας δρα».

Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα περιμένουμε από την κα Πρέσβειρα να τοποθετηθεί στο θέμα της Ε.Ε. παρά μόνο περιστασιακά και, ίσως, με πιο απαλούς τόνους σε σύγκριση με την Κίνα. Η πολιτική, όμως, δεν θα αλλάξει. Το ναι στην συνεργασία ΗΠΑ-Ε.Ε. είναι τόσο δεδομένο όσο η απαίτηση των ΗΠΑ να αναλάβει η Ευρώπη το κόστος της σύγκρουσης με την Ρωσία. Διότι, η σύγκρουση δεν είναι πλέον μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας όπου η Ευρώπη βοηθά την Ουκρανία. Είναι μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ – με την Αμερική  σε ρόλο …κομπάρσου. Όποιος αμφιβάλει ας ερμηνεύσει αλλιώς τον υβριδικό πόλεμο (ενίοτε και λίγο δοκιμαστικά προβοκατόρικα θερμό) που έχει ξεκινήσει η Ρωσία από την Βόρεια Θάλασσα και την Βαλτική μέχρι τα σύνορα με την πρώην Ανατολική Ευρώπη και το Η.Β.

Η παρέμβαση της Guilfoil δεν ήταν έξαρση διπλωματικής αυστηρότητας. Ήταν υπενθύμιση του νέου κανόνα του παιχνιδιού. Η Ελλάδα καλείται να κινηθεί σε ένα περιβάλλον όπου η Ουάσιγκτον δεν στέλνει μηνύματα αλλά οδηγίες πλεύσης. Και όσο η σύγκρουση Δύσης–Κίνας βαθαίνει, τόσο θα γίνεται σαφέστερο ότι η χώρα μας  και η Ε.Ε. (ας το ακούσει αυτό καλά η Γερμανία) δεν μπορεί να πατάει σε δύο βάρκες. Η εποχή των μισόλογων τελείωσε — και η πρέσβειρα φρόντισε να το καταλάβουμε.