• Άρθρα

    Ο δρόμος για μία νέα πολεμική βιομηχανία

    Αντώνης Κεφαλἀς

    Αντώνης Κεφαλἀς. Δημοσιογράφος


    Ένα νέο παιγνίδι με πολλαπλούς άξονες έχει ξεκινήσει με αφορμή τα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας.

    Η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία αποτελεί ένα από τα κέντρα που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον Ελλήνων και ξένων επενδυτών. Οι ΗΠΑ έχουν ήδη κάνει τις κινήσεις τους με τα Ναυπηγεία Σύρου και Ελευσίνας, με το πρώτο να είναι ήδη στα χέρια της ΟΝΕΧ. Η περίπτωση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά είναι πιο περίπλοκη, καθώς η πώλησή τους έχει περιορισμούς, που έχει θέσει η Ε.Ε. – οι Σάφα και Thyssen δεν μπορούν να συμμετάσχουν και ο αγοραστής πρέπει να είναι μέλος του ΝΑΤΟ.

    Το γεγονός αυτό αποκλείει την Κίνα, γεγονός που φέρνει την κυβέρνηση σε δύσκολη θέση αναφορικά με το σχέδιο του ΟΛΠ να αναπτύξει κυρίως επισκευαστική δραστηριότητα. Η προσφορά έχει θεωρητικά τουλάχιστον αρχίσει να ξεπερνά την εκτιμώμενη ζήτηση. Το γεωπολιτικό παιγνίδι ζεσταίνεται.

    Η παρουσία της νέο-οθωμανικής Τουρκίας και η πετυχημένη ανάπτυξη της δικής της πολεμικής βιομηχανίας, κάνει το παιγνίδι κρίσιμο για την Ελλάδα. Η απραξία των τελευταίων 10 ετών και οι συχνά λαθεμένες επιλογές στην περίοδο της μεταπολίτευσης έχουν αφήσει την χώρα πιο ευάλωτη στη διάρκεια των κρίσεων της Ν.Α. Μεσογείου απ’
    ότι στο παρελθόν.

    Αναπόφευκτα, έχει αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για την πάλαι ποτέ ελληνική πολεμική βιομηχανία. Η πορεία της συνθέτει μία θλιβερή ιστορία περίπου 70 ετών – αν πάρουμε ως αφετηρία το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι ιστορία όπου κυριαρχούν οι πελατειακές σχέσεις, τα στενά συνδικαλιστικά συμφέροντα, συχνά η άγνοια και ενίοτε η διαφθορά.

    Από την ΠΥΡΚΑΛ και την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ) στην ΕΒΟ (Ελληνική Βιομηχανία Όπλων) και τα ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα), για να αναφέρουμε μερικά από τα πιο σημαντικά εταιρικά οχήματα. Σήμερα, όπου η COSCO συγκρούεται με την DFC (Development Finance Corporation), ζούμε σε παχιές αγελάδες και το ενδιαφέρον να αποκτηθεί κομμάτι από την πίτα είναι έντονο.

    Από την οπτική γωνία της κυβέρνησης, αυτό ορθά αποτελεί έναν πρόσθετο μοχλό ανάπτυξης, εισαγωγής τεχνολογίας, απόκτησης δεξιοτήτων, αναβάθμισης ικανοτήτων, εισροής κεφαλαίων. Η ιστορική μνήμη θα όφειλε, όμως, να μας κάνει προσεκτικούς. Και στο παρελθόν είχαμε ξεκινήσει με τις καλύτερες προθέσεις και σχέδια. Στο δρόμο αυτά χάθηκαν.

    Ένας λόγος για την αποτυχία ήταν η αδυναμία του ελληνικού κράτους να συνειδητοποιήσει ότι όλες οι πολεμικές βιομηχανίες είναι εκ των πραγμάτων ζημιογόνες εκτός αν:

    (α) έχουν εξασφαλισμένη την κρατική αρωγή, και,

    (β) είναι τόσο προηγμένες τεχνολογικά και αποδοτικές οικονομικά, ώστε να μπορούν να είναι ανταγωνιστικές σε διεθνές επίπεδο.

    Η παγκόσμια πολεμική βιομηχανία τα έχει όλα αυτά. Και ο ανταγωνισμός είναι ανελέητος. Δύσκολα, αν όχι αδύνατο, να σταθεί ένας νέος παίκτης. Η Ελλάδα, πάντως, δεν έχει τις προϋποθέσεις – αν κρίνουμε από το παρελθόν.

    Για να αναπτυχθεί και πάλι ένα κέντρο πολεμικής βιομηχανίας στην Ελλάδα, θα πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία που μας διακατέχει. Πρώτον, οφείλουμε να δεχτούμε ότι η προσπάθεια θα έχει ως κίνητρο και το κέρδος – κι ας είναι ο ιδιωτικός τομέας αναμεμιγμένος. Δεύτερον, η βιωσιμότητα του εγχειρήματος θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό από τις κρατικές προμήθειες – οπότε το στήσιμο πρέπει από την πρώτη στιγμή να αποβλέπει στην υψηλή παραγωγικότητα. Τρίτον, αν η προσπάθεια συνδεθεί μόνο με το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα, τότε η μεσοπρόθεσμη αποτυχία θα είναι εγγυημένη.

    Αν η Ελλάδα θέλει πραγματικά να αποκτήσει πολεμική βιομηχανία, που αληθινά θα αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης για την χώρα, τότε η οργανική σύνδεσή της με τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό (γιατί όχι και με τον Αμερικάνικο) τομέα είναι απαραίτητη προϋπόθεση.

    Ο στόχος δεν πρέπει να είναι μόνο η συμμετοχή στα εξοπλιστικά προγράμματα. Αυτό θα είναι κοστοβόρο και πολιτικά επικίνδυνο. Η μακροχρόνια προοπτική απαιτεί η νέα ελληνική πολεμική βιομηχανία να στηθεί από την αρχή ως επιχειρηματικό σχήμα, ώστε να απαλλαγεί από τις αντιπαραγωγικές διαδικασίες του παρελθόντος, τις συνδικαλιστικές πρακτικές και τις μικροπολιτικές συνήθειές της. Να αποκτήσει σύγχρονη τεχνογνωσία και εξοπλισμό. Και να αποτελέσει έναν κρίκο στην παγκόσμια αλυσίδα αξίας για πολεμικό εξοπλισμό.

    Κάθε άλλος δρόμος θα είναι δρόμος προς την τελική αποτυχία—ακόμα κι αν η επιτυχία εμφανιστεί πρώτη.

    Ακολουθήστε το mononews.gr στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση



    ΣΧΟΛΙΑ