Ο ασταμάτητος κατήφορος του κ. Ανδρουλάκη

Δεν είναι η πρώτη φορά που το γράφω, και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Αλλά, μόνο τεράστια έκπληξη μπορεί να προξενεί η εμμονή του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να μιλά μόνο για τις υποκλοπές. Το θέμα δεν είναι πλέον αυστηρά πολιτικό – ανάγεται και στην ψυχολογία. Δεν μπορώ βέβαια να γνωρίζω σε ποιο βαθμό ενοχλήθηκε ο κ. Ανδρουλάκης με την υποκλοπή, αλλά ένας κακόπιστος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι έχει πάθει ψύχωση με το θέμα.

ΟΙ δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι στην πλειοψηφία της, η κοινωνία δεν βάζει το θέμα των υποκλοπών τόσο υψηλά όσο η αντιπολίτευση. Και καλά, από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν περίμενε κανείς κάτι το διαφορετικό. Έχοντας παταγωδώς αποτύχει σε όλες τις προσπάθειες του να πλήξει την κυβέρνηση, βλέπει τώρα τις υποκλοπές ως τον μοχλό που θα τον φέρει και πάλι στην κυβέρνηση. Έχει τόσο παρασυρθεί στον γλιστερό κατήφορο ώστε να κατασκευάζει ιστορίες επιστημονικής φαντασίας – από το εξωτερικό ο Πιερρακάκης μέσω του predator έσωσε την σύζυγο του, τα τρία παιδιά του και την πεθερά του από την φωτιά στο Μάτι.

Ο κ. Ανδρουλάκης, όμως; Τα γεγονότα γύρω μας είναι πυκνά και οι επιπτώσεις τους σοβαρές για την οικονομία, την ποιότητα ζωής, την κοινωνική συνοχή. Διανύουμε την «δεκαετία του διαβόλου», κυριολεκτικά δεν γνωρίζουμε την κατάληξη της, αλλά η αντιπολίτευση στην Ελλάδα ασχολείται μόνο με τις υποκλοπές. Διότι, κατά την άποψη της, οι υποκλοπές κρύβουν χούντα που επιβουλεύεται την δημοκρατία.

Η χώρα έχει ανάγκη από μία υπεύθυνη αντιπολίτευση. Δηλαδή, από μία αντιπολίτευση με αρχές. Όπως έγραψα μόλις χθες η διαφωνία με τα πεπραγμένα του αντιπάλου μπορεί να είναι κάθετη αλλά « οι αντίπαλοι δεν περπατάνε σε λασπωμένο δρόμο, δεν υποτιμούν, δεν σπείρουν αμφιβολίες για την ηθική υπόσταση ο ένας του άλλου. Διαφωνούν με τις απόψεις, χωρίς να διαφωνούν, χωρίς να υποβαθμίσουν, χωρίς να επιτίθενται στις προθέσεις του αντιπάλου, στην τιμιότητά του και στην αξιοπρέπεια του.»

Στο σημείο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά ο Αλέξης Τσίπρας απέτυχε τραγικά. Η είσοδος του Ανδρουλάκη στην ελληνική πολιτική σκηνή, του έδινε μία πρώτης τάξης ευκαιρία να ξεπεράσει με βλέμμα περιφρονητικό τον βούρκο του ΣΥΡΙΖΑ και να δείξει ότι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έχει συναίσθηση των κινδύνων που αντιμετωπίζει η χώρα, διαφωνεί  κάθετα με τη Ν.Δ. αλλά έχει θεμελιωμένες προτάσεις να ακούσει η κοινωνία.

Η εικόνα αυτή ανήκει πλέον στην σφαίρα της φαντασίας. Αφού ο κ. Ανδρουλάκης άφησε το αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ να του πάρει την πρωτοβουλία στο συγκεκριμένο θέμα, βρίσκεται τώρα σε αδιέξοδο. Από την μία πλευρά θέλει να δείξει ότι δεν σέρνεται πίσω από τον Τσίπρα και από την άλλη δεν θέλει να ξεφύγει από τον μονοθεματική αντιπολίτευση. Υποχρεώνεται, έτσι, για να αναδείξει ότι τα δύο κόμματα δεν ταυτίζονται να ανεβάζει διαρκώς τους τόνους. Δίνει έτσι την εντύπωση ότι στο μυαλό του κυριαρχεί μίας τιτανομαχία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όπου ο πρωθυπουργός στέκεται τρέμοντας μπροστά στο ευρωπαϊκό δικαστήριο αλλά και στο δικαστήριο της κοινωνίας, και ο Ανδρουλάκης ως εισαγγελέας, τον κατακεραυνώνει για τα ατοπήματα του.

Η κοινωνία είναι στα κάγκελα. Η προοπτική είναι πως θα παραμείνει εκεί – ομαδικά με όλη την Δύση. Έχει ανάγκη να ακούσει ήρεμες φωνές που θα την ανακουφίσουν από την κακοφωνία των εξελίξεων. Να αισθανθεί ότι υπάρχουν ταγοί που βλέπουν πέρα από την μύτη τους και το σήμερα. να νιώσει ότι η ελπίδα είναι ζωντανή.

Προερχόμενος από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κατά τεκμήριο ο κ. Ανδρουλάκης θα ήταν καλά ενημερωμένος για το ανορθόδοξο παγκόσμιο περιβάλλον, τους κινδύνους που ενέχει για την χώρα μας, τον ρόλο που μπορεί να ορίσει.

Μάταια περιμένει κανείς. Δεν έχω τίποτα με τον κ. Κατρίνη. Επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας είναι, εντολές παίρνει, την δουλειά του κάνει. Η κοινωνία, όμως, είδε τον κ. Ανδρουλάκη να γυρνά μετά βαΐων και κλάδων από το εξωτερικό, ως ο νέος Μεσσίας που θα ανάσταινε το ΠΑΣΟΚ – όχι έναν αρχηγό κόμματος της αντιπολίτευσης που με βία φαίνεται ότι θα ξεπεράσει τελικά τα ποσοστά της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά, και που μιλά, φωνάζει, διαμαρτύρεται μόνο για τις υποκλοπές.

Ας μιλάει για τις υποκλοπές ο Ανδρουλάκης. Και καλά θα κάνει. Αλλά δεν γίνεται να μιλά μόνο γι’ αυτές. Η κοινωνία περιμένει κάτι περισσότερο από ένα νέο αρχηγό σ’ ένα ιστορικό κόμμα. Γιατί με τα σημερινά δεδομένα κατά μία έννοια δεν διαφέρει από τον Αλέξη Τσίπρα. Οπότε ο κατήφορος γίνεται επικίνδυνος.

Διαβάστε επίσης

Πώς ο Σταϊκούρας κόντυνε την κόμη της Αχτσιόγλου