Τις τελευταίες δεκαετίες της πολιτικής ιστορίας ξέρω τρεις με το όνομα Νίκος Παππάς. Ο πρώτος ήταν ο Νίκος Παππάς, ο ήρωας κυβερνήτης του αντιτορπιλικού «Βέλος» που πρωτοστάτησε στο Κίνημα του Ναυτικού κατά της Χούντας.

Αυτός δεν μπήκε ποτέ στη Βουλή, συμμετείχε μόνο ως υπουργός Ναυτιλίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Γρίβα και στην οικουμενική Ζολώτα.

Ο άλλος Νίκος Παππάς είναι ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και νυν βουλευτής, γνωστός τοις πάσι ως και «13-0» λόγω της καταδίκης του στο Ειδικό Δικαστήριο.

Αυτός μπήκε στη Βουλή με το «κύμα του ΣΥΡΙΖΑ» και συνεχίζει να είναι γιατί τον ψηφίζει ο λαός, αν και καταδικασμένο.

Ο τρίτος Νίκος Παππάς είναι ο πρώην μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού και της Εθνικής, που μπήκε στην Ευρωβουλή, διότι κάποιο τεράστιο μυαλό από τον ΣΥΡΙΖΑ τον έκανε υποψήφιο, ο κόσμος ψήφισε τον σελέμπριτι και τον έχουμε στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο να υπηρετεί τα συμφέροντα της Ελλάδας.

Ναι, είναι αυτός ο Νίκος Παππάς, ο εκλεκτός των ψηφοφόρων στις ευρωεκλογές που έδειρε δημοσιογράφο, τον χλεύασε και τον έβρισε με σκαιότατο τρόπο και όταν του έκανε αυτός μήνυση την… κοπάνησε το παλικάρι για να γλιτώσει το αυτόφωρο.

Κι όταν εμφανίστηκε… στα social σκέφτηκε να μας πει για την «κατάσταση» του δαρμένου δημοσιογράφου και ότι αντέδρασε λανθασμένα. Αντί να παραιτηθεί μόνος του…

Προς τιμήν του ο Φάμελλος τον διέγραψε από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον έθεσε εκτός ευρωομάδας του κόμματος. Μένει να φανεί αν θα παραδώσει την έδρα του… και τα 25 χιλιάρικα το μήνα.

Αλλά γιατί πέσαμε από τα σύννεφα από τη συμπεριφορά του Παππά; Μήπως δεν αναδείχθηκε στον μικρόκοσμο της ψευτοαριστεράς που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως το δήθεν… αγνό παιδί, που δεν χρειάζεται πτυχία για να βοηθήσει τους ανθρώπους; Ως τον ευαίσθητο «αριστερό» που πολεμάει το άδικο και αντιμάχεται τον φασισμό;

Όμως, αν δε με απατά η μνήμη μου, ο Νίκος Παππάς ως παίκτης του Παναθηναϊκού πρωτοστατούσε σε κάθε τσαμπουκά εντός του γηπέδου.

Ο ίδιος δεν είναι που έπαιζε σε ερασιτεχνικό και πέταξε τη μπάλα στο κεφάλι διαιτητή γιατί δεν του άρεσε μια απόφασή του. Σε… ερασιτεχνικό αν έχει το θεό του.

Ξέρετε, υπάρχει ένα σημείο όπου η πολιτική αντιπαράθεση τελειώνει και αρχίζει η ωμή συμπεριφορά. Εκεί που ο δημόσιος λόγος παύει να είναι σκληρός αλλά θεμιτός και μετατρέπεται σε επίδειξη θράσους, αλαζονείας και τελικά βίας. Σε αυτό ακριβώς το σημείο φαίνεται πως έχει εγκατασταθεί εδώ και καιρό ο ευρωβουλευτής Νίκος Παππάς.

Ο κ. Παππάς δεν είναι ένα τυχαίο πολιτικό πρόσωπο. Είναι εκλεγμένος εκπρόσωπος της χώρας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Υποτίθεται ότι εκεί στέλνουμε τους πιο σοβαρούς, τους πιο ψύχραιμους, εκείνους που μπορούν να σταθούν σε ένα διεθνές περιβάλλον και να υπερασπιστούν θέσεις χωρίς κραυγές, χωρίς τσαμπουκά, χωρίς συμπεριφορές καφενείου. Κι όμως, ο συγκεκριμένος πολιτικός φαίνεται να κουβαλά μαζί του όλα όσα υποτίθεται ότι η κοινωνία θέλει να αφήσει πίσω της.

Κατά καιρούς, ο Νίκος Παππάς έχει απασχολήσει τη δημόσια συζήτηση όχι για τις πολιτικές του θέσεις ή τις παρεμβάσεις του στις Βρυξέλλες, αλλά για επεισόδια έντασης, προκλητικές εκφράσεις, ύβρεις και μια γενικότερη εικόνα ανθρώπου που θεωρεί ότι η επιθετικότητα είναι πολιτικό προσόν. Ότι όσο πιο χοντρά μιλάς, όσο πιο απειλητικός δείχνεις, τόσο πιο «αγωνιστής» φαίνεσαι στο κομματικό ακροατήριο.

Ποιος θα ξεχάσει τη φωτογραφία από το γραφείο του μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο χωρίς παπούτσια, ξυπόλυτο γιατί είναι… αντισυστημικός και αντιστάρ… έστω και με το 25άρι να πέφτει μήνα με το μήνα;

Ο ίδιος είναι που βρίζεται χυδαία με πολιτικούς του αντιπάλους, τους λέει «καλό ψόφο σε ό,τι αγαπάς», «θα σε τελειώσω σκουπίδι» και άλλα τέτοια όμορφα.

Το αποκορύφωμα αυτής της νοοτροπίας με τον ξυλοδαρμό δημοσιογράφου.

Και με μάρτυρες άλλους δημοσιογράφους.

Ανεξαρτήτως της τελικής νομικής κατάληξης, μιλάμε για μια βαριά καταγγελία, που από μόνη της θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό σε κάθε κόμμα που σέβεται τον εαυτό του και τους θεσμούς.

Αντί γι’ αυτό, παρακολουθούμε το γνώριμο έργο: Σχετικοποίηση, συμψηφισμούς, «κι εσείς τα ίδια κάνετε», μετατόπιση της συζήτησης αλλού. Λες και το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η συμπεριφορά, αλλά το ποιος τη σχολιάζει. Λες και το να σηκώνεις χέρι ή να λειτουργείς απειλητικά απέναντι σε δημοσιογράφο μπορεί να δικαιολογηθεί στο όνομα της πολιτικής έντασης.

Όμως εδώ δεν μιλάμε απλώς για έναν «θερμόαιμο». Μιλάμε για μια κουλτούρα. Για μια αντίληψη που λέει ότι ο πολιτικός δεν χρειάζεται αυτοέλεγχο, δεν χρειάζεται όρια, δεν χρειάζεται σεβασμό. Ότι μπορεί να φωνάζει, να βρίζει, να εκφοβίζει και μετά να κουνά το δάχτυλο μιλώντας για δημοκρατία και δικαιώματα.

Και κάπου εδώ μπαίνει και ο καθρέφτης της κοινωνίας. Γιατί ο Νίκος Παππάς δεν έπεσε από τον ουρανό. Ψηφίστηκε. Σταυρώθηκε. Εστάλη να μας εκπροσωπήσει. Κάποιοι είδαν αυτή τη συμπεριφορά, και είπαν «ναι, αυτός μας κάνει». Κάποιοι μπέρδεψαν τον τσαμπουκά με τη μαγκιά, την αγένεια με την αντίσταση, τη φασαρία με την πολιτική ουσία.

Το ερώτημα λοιπόν δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Αφορά όλους μας. Τι ακριβώς επιβραβεύουμε στην κάλπη; Τον πολιτικό που επιχειρηματολογεί ή εκείνον που ουρλιάζει; Αυτόν που πείθει ή αυτόν που απειλεί; Αυτόν που σέβεται τους θεσμούς ή αυτόν που τους αντιμετωπίζει σαν σκηνικό για προσωπικό σόου;

Η Βουλή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν είναι χώροι εκτόνωσης προσωπικών συμπλεγμάτων. Είναι θεσμοί. Και οι θεσμοί απαιτούν ανθρώπους που μπορούν να συγκρατήσουν τον θυμό τους, να αντέξουν την κριτική και κυρίως να μην θεωρούν τη βία, λεκτική ή σωματική, αποδεκτό εργαλείο.

Αν κάτι δείχνει η περίπτωση Παππά, είναι ότι η δημοκρατία δεν κινδυνεύει μόνο από τους «ακραίους». Κινδυνεύει και από τη χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε ποιον στέλνουμε να μας εκπροσωπήσει. Από την ευκολία με την οποία λέμε «έλα μωρέ, έτσι είναι ο χαρακτήρας του».

Όχι. Δεν είναι έτσι. Και δεν πρέπει να είναι έτσι.

Ο ελληνικός λαός οφείλει αν θέλει να περνιέται για σοβαρός, να προσέχει πολύ περισσότερο τις επιλογές του.

Γιατί στο τέλος της ημέρας, οι πολιτικοί είναι ο καθρέφτης μας. Και αν δεν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε, ίσως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε όχι μόνο πρόσωπα, αλλά και κριτήρια.

Επομένως, ο σχεδόν 2μετρος Νίκος Παππάς δεν φταίει… τόσος ήτανε. Εμείς φταίμε που τον ψηφίσαμε…