Μετά την χώρα της εξαίρεσης η χώρα του παραλόγου

Έγγραφα χθες για την Ελλάδα—την χώρα της εξαίρεσης. Σήμερα, είναι η σειρά της Ελλάδας του παραλογισμού.

Διαβάζω σε επικεφαλίδα ότι γίνεται με τ’ εμποδίων η αποστολή φαρμάκων υψηλού κόστους. Βιάζομαι να ενημερωθώ – στην σημερινή εποχή το θέμα της υγείας συνταράζει και συναρπάζει ταυτόχρονα. Ανακαλύπτω ότι το πρόβλημα έχει να κάνει με καθυστερήσεις στην μεταφορά. Περίπλοκη η διαδικασία: ο ασθενής πηγαίνει την συνταγή στο φαρμακείο που λειτουργεί ως τοπικό κατάστημα του ΕΟΠΥΥ, αυτό την στέλνει στο ειδικό φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ σε κάποιο αστικό κέντρο, οπότε με την εκτέλεση τη συνταγής φεύγει το φάρμακο για το τοπικό φαρμακείο και πηγαίνει ξανά ο ασθενής να το πάρει.

Αυτά, επειδή το κόστος των συγκεκριμένων φαρμάκων είναι υψηλό. Έλα, όμως, που για αυτά τα φάρμακα είναι «υψηλή» και η ασθένεια. Έλα που απαιτείται ανελλιπής λήψη των φαρμάκων. Έλα που οι καθυστερήσεις μπορούν να επιβαρύνουν την υγεία του ασθενή.

Είναι προφανές ότι ο φόρτος εργασίας των εταιρειών μεταφορών έχει δημιουργήσει το πρόβλημα. Δεν όφειλε, όμως, το κράτος για έχει προβλέψει για αυτές τις περιπτώσεις; Δεν ήταν σκόπιμο να υπάρχει plan B; Δεν έπρεπε ο ΕΟΠΥΥ να επέμβει και να σταλούν τα φάρμακα πιο γρήγορα έστω και με μεγαλύτερο κόστος;

Αλλά, η λογική σταματά εκεί που αρχίζει το ελληνικό κράτος – όπως έλεγαν οι παλιοί σοφοί.

Διαβάζω ότι ξεσπά εμφύλιος φαρμακοποιών με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να λειτουργήσουν τα φαρμακεία στις επόμενες δύο Κυριακές. Το επαγγελματικό όργανο των φαρμακοποιών – ναι, αυτό που φοβέριζε παλαιότερα τη Ν.Δ. για το διευρυμένο ωράριο των φαρμακείων, ναι αυτό που ως πελάτης αλλάζει το κόμμα-αφεντικό όπως τα πουκάμισα—διαφωνεί. Και προειδοποιεί ότι θα επιβάλλει πειθαρχικές ποινές σε όσους συμμορφωθούν με την υπουργική απόφαση.

Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε ένα επαγγελματικό σωματείο να θεωρήσει ότι είναι υπεράνω του νόμου. Ότι ο δικός του κανονισμός είναι υπεράνω της υπουργικής απόφασης. Ότι μπορεί να αψηφά το κράτος. Στο κάτω-κάτω, θα λένε στα γραφεία του σωματείου, ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο.

Σύγκρουση προβλέπεται ανάμεσα στην κυβέρνηση και στα επιμελητήρια με αφορμή την υπουργική απόφαση για υποχρεωτική εγγραφή των αποφοίτων κολεγίων—εντός μηνός μάλιστα.  Ορθά έπραξε η υπουργός: τα επιμελητήρια (ΤΕΕ, οικονομολόγων κλπ.) έχουν αναθέσει στον εαυτό τους τον ρόλο του αστυνόμου προκειμένου για να εμποδιστεί η επαγγελματική και κοινωνική εξέλιξη όσων Ελλήνων έχουν το θράσος να φοιτήσουν στα ιδιωτικά παραρτήματα ξένων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που λειτουργούν στην Ελλάδα.

Προς Θεού. Που τα βρήκαν αυτοί όλοι τα επαγγελματικά προσόντα, λένε οι ηγεσίες των επιμελητηρίων; Στο πυρ το εξώτερο. Τι κι αν η κυβέρνηση λέει άλλα. Εμείς τι λέμε!

Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ευρύτερο.

Από την εποχή των μνημονίων είχε τεθεί με επίταση το θέμα των κλειστών επαγγελμάτων. Καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να το αγγίξει. Σήμερα, επανέρχεται με εκδικητικότητα.

Οι αντιδράσεις είναι και θα είναι βίαιες. Αλλά, ποιος θυμάται σήμερα τον τεράστιο καυγά που είχε ξεσπάσει με τις πεζοδρομήσεις; Της Ερμού και της Βουκουρεστίου, για παράδειγμα; Κανένας.

Ποιος θυμάται τις ακραίες αντιδράσεις όταν απελευθερώθηκε η τιμή του ψωμιού; Διαδηλώσεις έγιναν. Οι φούρνοι θα πεινάσουν ισχυρίζονταν. Κανένας.

Με μεγάλη καθυστέρηση και μεγάλη πίεση έχουμε καταφέρει να προχωρήσουμε στην απελευθέρωση των αγορών. Πολλά υπολείπεται να γίνουν αλλά πρόοδος υπάρχει.

Δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για το άνοιγμα των επαγγελμάτων. Γιατί εδώ ακουμπάμε το μαλακό υπογάστριο των πελατειακών σχέσεων.

Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει πολλά: τρεις μεγάλες κρίσεις, σχεδιασμό για ένα καλύτερο αύριο, άκριτη τυφλή αντιπολίτευση, ανεπαρκή κρατικό μηχανισμό. Η λύση δεν είναι να υποχωρήσει.

Πριν από αρκετά χρόνια ένας υπουργός οικονομικών που μόλις ανελάμβανε τα ηνία, μου εμπιστεύτηκε ότι δεν θα άνοιγε όλα τα μέτωπα μαζί, αλλά ένα-ένα και με ιεράρχηση. Ανέφερε μάλιστα, συγκεκριμένα ποιο θα ήταν το πρώτο. Το αποτέλεσμα δεν με εξέπληξε. Δεν άνοιξε κανένα.

Η σημερινή εποχή με την ψηφιοποίηση και την τεχνητή νοημοσύνη δεν αφήνει άλλα περιθώρια για καθυστερήσεις. Ούτε για εκβιασμούς από τους παραδοσιακούς πελάτες του παλαιοκομματισμού. Ούτε για παραλογισμούς στην οργάνωση και λειτουργία – είτε πρόκειται για μία μικρή επιχείρηση είτε για μία μεγάλη όπως το κράτος.

Ας τελειώνουμε, επιτέλους. Εδώ και 30 χρόνια περίπου μιλάμε για μεταρρυθμίσεις. Ήρθε η ώρα να γίνουν, όλες. Εδώ και τώρα—για να θυμηθούμε ένα παλιό σύνθημα.

Η κλεψύδρα γύρισε και η άμμος κυλά σταδιακά αλλά με απόλυτη σιγουριά για το τέλος.