Με λίγες εκπλήξεις ξεκίνησε η συζήτηση των προγραμματικών στη Βουλή

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η παρουσίαση των θέσεων των κομμάτων στη Βουλή συνεχίζεται, σε μία φιέστα που θα κρατήσει για δυο ακόμη ημέρες. Όλοι αναζητούν τη στιγμή τους στο φως της δημοσιότητας που προσφέρουν τα κανάλια και όλοι επιδιώκουν να αφήσουν με τα λόγια αποτύπωμα πολιτικής και ιδεολογικής θέσης.

Μέχρι στιγμής, οι ομιλίες δεν έχουν διαψεύσει τις προσδοκίες. Μία πλήρης ανάλυση θα περιμένει να γίνει σε άλλη ημέρα. Σύντομες παρατηρήσεις και επισημάνσεις είναι, όμως, εφικτές.

Από την πλευρά της Ν.Δ. ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίστηκε άνετος, με τον αέρα της νίκης και τη σιγουριά της εξουσίας.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις κράτησε χαμηλούς τόνους. Δεν αναλώθηκε σε παρελθοντολογία, δεν παρασύρθηκε σε υποσχέσεις.

Επικεντρώθηκε στο πρόγραμμα της κυβέρνησης του με έμφαση στην εκπλήρωση των προεκλογικών υποσχέσεων του.

Ήταν σαφής η έμφαση στα μακροοικονομικά μεγέθη που παρουσιάζουν αρκετά ευνοϊκή εικόνα για την Ελλάδα, αλλά και η αοριστία σε ορισμένα κρίσιμα θέματα – όπως η αναφορά στην «αναβάθμιση – επέκταση αστικών συγκοινωνιών».

Βέβαια προγραμματικές είναι αυτές και δικαιολογείται η γενικότητα, αλλά η αντίθεση με τις αναγγελία πολύ συγκεκριμένων μέτρων σε άλλους τομείς ήταν εμφανής.

Στον άχαρο ρόλο του, ο Σωκράτης Φαμέλλος, δεν απέφυγε ορισμένες κορώνες τόσο στις υπερβολικές ευχαριστίες του προς τον Αλέξη Τσίπρα όσο και στις προειδοποιήσεις για «αυθεντία» του πρωθυπουργού και την κατηγορία για «κομματικούς εγωισμούς».

Η αναγνώριση της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε με την αναφορά του στο καθήκον του κόμματος να «συγκροτήσει μια συνεκτική προγραμματική αντιπρόταση προοδευτικής διεξόδου και να την καταστήσει πλειοψηφική μέσα από μία νέα κοινωνική συμφωνία ενεργών πολιτών».

Ήταν σαφές, πάντως, ότι ο επικεφαλής της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ είχε μισό μάτι στραμμένο προς την κυβέρνηση και ένα μάτι και μισό καρφωμένο στο ΠΑΣΟΚ.

Ο τόνος ήταν μετριοπαθής, το περιεχόμενο αγχωμένο να προκαταβάλει θέσεις που είχε εκτιμηθεί (από τα συλλογικά όργανα) που θα υιοθετούσε το τρίτο κόμμα.

Δυστυχώς, το μέγεθος της ήττας, η αναντιστοιχία ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις, η τοξικότητα που κυριαρχούσε μόλις πριν από λίγες ημέρες, δεν του άφησαν πολλά περιθώρια να είναι πειστικός.

Βασικά πετυχημένη πρέπει να θεωρείται η παρθενική εμφάνιση του Νίκου Ανδρουλάκη στη Βουλή.

Ο στόχος να πάρει τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση ήταν σαφής.

Κρατήθηκε, όμως, μακριά από την τοξικότητα που αποτελούσε σήμα κατατεθέν του Αλέξη Τσίπρα – ακόμη κι όταν αναφέρθηκε στις υποκλοπές.

Ουσιαστικά, η προσέγγιση του απέναντι στη Ν.Δ. – με πλήρη επίγνωση ότι οι πολίτες «ακούνε» – ήταν μία στο καρφί και μία στο πέταλο.

Καταδίκασε την οικονομική διαχείριση της κυβέρνησης, την εγκάλεσε που μετά από τέσσερα χρόνια τώρα ανακάλυψε τα χάλια του ΕΣΥ, πρότεινε συνεργασία – π.χ. με αιχμή τους διορισμούς των επικεφαλής των νοσοκομείων και των εποπτικών αρχών — έθεσε όρια σ’ αυτήν (π.χ. με αναφορά στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και την αξιολόγηση) και  δήλωσε ότι θα ασκήσει αντιπολίτευση φέρνοντας στη Βουλή θετικές προτάσεις.

Περισσότερο από σαφής ήταν η προσπάθεια του να αναβιώσει τις μνήμες από τις καλύτερες ημέρες του ΠΑΣΟΚ (εμείς ιδρύσαμε το ΕΣΥ), επιδιώκοντας έτσι να αναβιώσει συγκινήσεις και να διασφαλίσει ιστορικές ρίζες.

Δεν απέφυγε, όμως, τις υπερβολές, όπως με τη μαύρη εικόνα που ζωγράφισε για το μέλλον της οικονομίας, τη χρήση λέξεων όπως «αναξιοπιστία» και την παραπλανημένη σύγκριση μεταξύ των προεκλογικών ανακοινώσεων και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Ανάπτυξης και Σταθερότητας.

Ο χρόνος δεν επιτρέπει περαιτέρω επέκταση, υπάρχει ανοχή όμως για δύο παρατηρήσεις. Σε αντίθεση με τον Κυριάκο Βελόπουλο που υπέφερε από αδικαιολόγητη έπαρση, μίλησε σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους και αποδείχθηκε μαιτρ της παραπληροφόρησης, ο Βασίλης Στίγκας πρόβαλε μία εξαιρετικά μετριοπαθή εικόνα. Ο χρόνος θα δείξει, βέβαια.

Η εικόνα, όμως, της μισό-αδειανής Βουλής όταν μίλησαν ο Φαμέλλος και ο Ανδρουλάκης ήταν απαράδεκτη

Ακόμη χειρότερα όταν ανέβηκε στο βήμα ο Στίγκας.

Η δημοκρατία απαιτεί να γνωρίζεις τον αντίπαλο σου. Και να του δώσεις το όφελος της αμφιβολίας ώστε να διασφαλίζεις τη δική σου ελευθερία λόγου και πράξης.

Οι μάχες δίνονται σε γεμάτα και ενημερωμένα κοινοβούλια, όχι σε νομικά τερτίπια – όπως αποδείχθηκε.

Διαβάστε επίσης:

Αντιπολίτευση: Τρικυμία εν κρανίω

Κυριάκος Μητσοτάκης: Θα μειώσουμε εισαγωγές αερίου- στο 80% οι ΑΠΕ στην ηλεκτροπαραγωγή το 2030

Συνάντηση Χριστοδουλίδη με το Κυπριακό Ναυτιλιακό Επιμελητήριο