Όταν μια ομάδα λέγεται «Κύμα» και το λόγκο της θυμίζει ψαροταβέρνα, ξέρουμε εκ των προτέρων ότι η πολιτική δεν θα είναι το δυνατό της σημείο.

Με ερασιτεχνικό μάρκετινγκ και εμπόρευμα τη διαμαρτυρία, έχει πρωτεργάτες από τις παρυφές της δεξιάς, από το κίνημα αντιεμβολιαστών, από τα συλλαλητήρια των μακεδονομάχων. Ωραία παρέα, σαν Hellenic Horror Story, έτοιμη να ηχογραφήσει τη δική της Λάνα-Μπανάνα.

Ο Νίκος Καραχάλιος, παλαιό δεξί χέρι δεξιών ηγεσιών, ανέλαβε να μετατρέψει την οργή σε αφήγημα. Ο Δημήτρης Κούβελας, φαρμακολόγος με διαζύγιο από τα φάρμακα, δίνει θεωρητικό βάθος στη δυσπιστία. Ο Μιχάλης Πατσίκας, που φορούσε αληθινή περικεφαλαία, φέρνει στο τραπέζι πολλά κιλά πατρίδας που μυρίζουν φέτα. Η Μαρία Γρατσία είναι δικηγόρος θυμάτων σιδηροδρόμου, και μπράβο της.

Δεν απέκτησαν τώρα πολιτική άποψη, είχαν πάντα ενδιαφέρον «για τα κοινά». Η επικεφαλής Μαρία Καρυστιανού ήταν, λέει, πάντα νεοδημοκράτισσα μέχρι που ανακάλυψε τι εστί Νέα Δημοκρατία. Ο Κούβελας είναι πρόεδρος του πολιτικού κινήματος «Πνοή Δημοκρατίας», που διακηρύσσει ως βασικές αρχές τα εξής πρωτότυπα: «πίστη στον άνθρωπο και εμπιστοσύνη στο συνάνθρωπο». Ο Πατσίκας ήταν ιδρυτικό μέλος της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη. Βγάλτε συμπεράσματα.

Σε κάτι τέτοια η αφετηρία είναι πάντοτε ίδια: προδοσία του λαού, αποξένωση της εξουσίας, ανάγκη για «κάθαρση». Αυτή τη φορά το σκηνικό στήνεται γύρω από το τραύμα των Τεμπών, γιατί κάθε λαϊκό αφήγημα χρειάζεται το δικό του δράμα για να αποκτήσει ηθικό βάρος. Το Κύμα υπόσχεται να δώσει φωνή στους ανώνυμους, στους προδομένους, στους αγανακτισμένους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική δεξιά επιχειρεί να ξαναβρεί την ψυχή της μέσα από κινήματα σωτήρων. Από τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» ως τα «Πατριωτικά Μέτωπα», το σενάριο επαναλαμβάνεται: λίγο εθνικό συναίσθημα, λίγο θυμός για τα εμβόλια, λίγη αντισυστημική γλώσσα που πάντα βρίσκει βολικά τον τρόπο να παραμένει εντός συστήματος. Είναι η πολιτική εκδοχή του κύματος που σκάει και ξανασκάει στην ακτή, με το νερό να ξαναπέφτει στη θάλασσα.

Το Κύμα προς το παρόν δεν έχει μορφή κόμματος ούτε συγκροτημένης ομάδας, κι ας υπάρχει κύκλος που συναντιέται, που επικοινωνεί, που οργανώνει, που ξεσηκώνει. Το Κύμα είναι το σύμπτωμα μιας κοινωνίας κουρασμένης, που δεν εμπιστεύεται τίποτε και ψάχνει να πιστέψει σε κάτι, έστω και με περικεφαλαία. Ο μεγάλος κίνδυνος λοιπόν, ειδικά μετά τα ιδρυτικά μαλλιοτραβήγματα, είναι να καταντήσουν γραφικοί όλοι τους.

Η ευγένεια επιβάλλει να ευχηθούμε καλή επιτυχία, όπως θα ευχόμασταν σε γνωστούς που εκτός εποχής ανοίγουν ψαροταβέρνα σε νησί. Έχουν τη θέα, έχουν την επίπλωση αλλά δεν βρέθηκε ακόμα τράτα να φέρει ψάρια.