Καταλήψεις και αγρότες: δεν πρέπει να είναι ούτε καν δοκιμασία για την κυβέρνηση

Ο διάλογος και η μετριοπάθεια αποτελούν στοιχείο πολιτισμού – όπως τον εννοούμε στην Δύση. Ή, με άλλα λόγια, η δημοκρατία είναι θέμα  κουλτούρας – και στο σημείο αυτό δεν υπάρχει ελαστικότητα ως προς την ερμηνεία και την εφαρμογή. Αποκλίσεις υπάρχουν –και θα υπάρχουν. Αν δεν αντιμετωπιστούν, όμως, τότε μετατρέπονται σε καρκίνωμα που θέτει σε κίνδυνο την δημοκρατία.

Οι καταλήψεις στις σχολές υποκινούνται κατά κανόνα –αν όχι πάντα – από συγκεκριμένες μειοψηφίες, που εκμεταλλεύονται αυτά ακριβώς τα στοιχεία της δημοκρατίας—τον διάλογο και την μετριοπάθεια. Όταν, όμως, η εκμετάλλευση φτάνει να ισοδυναμεί με κατάλυση αυτών των εννοιών, τότε ακόμη κι αν θεωρήσουμε πως η δημοκρατία δεν κινδυνεύει, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι συνταράσσεται η έννοια της ισοτιμίας και υποβαθμίζεται η κοινωνική συνοχή.

Έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι αυτές οι καταλήψεις που δήθεν γίνονται στο όνομα της δημοκρατίας, στην ουσία αντιστρατεύονται την δημοκρατία. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, μάλιστα, δεν τηρούνται καν τα προσχήματα: τι ενδιαφέρει τον καταληψία αν θα υπάρχουν ή όχι μη κρατικά πανεπιστήμια; Δεν έχει ούτε το έννομο ούτε το ηθικό δικαίωμα να εμποδίζει με την βία. Με την συζήτηση, με την τεκμηριωμένη άποψη, ναι. Με βία, φωνές και συνθήματα όχι. Και ούτε μπορεί να καταλύει την κυβέρνηση και να αποφασίζει αντ’ αυτής.

Το θέμα είναι απλό: η κυβέρνηση οφείλει να δώσει ένα οριστικό τέλος στις ιστορίες των καταλήψεων και να διασφαλίσει την ασφάλεια και την ελεύθερη λειτουργία στα πανεπιστήμια. Είναι, βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτό θέλει.

Το αγροτικό έχει και κοινά χαρακτηριστικά και διαφέρει από τις καταλήψεις. Φαίνεται ότι, ζηλεύοντας την… δόξα των ευρωπαίων αγροτών, οι δικοί μας εκφράζουν μετά από χρόνια σιωπής την διαχρονική αδυναμία των κυβερνήσεων να θέσουν τα θεμέλια για μία στέρεη μακρόχρονη πολιτική για την γεωργία. Η κυβέρνηση πληρώνει μαζί με τα δικά της και τα σπασμένα όλων των προηγούμενων. Τα βάσιμα αιτήματα συνδυάζονται με τον κομματισμό και τον μιμητισμό.

Είναι, όμως, γεγονός ότι σήμερα υπάρχει η πραγματικότητα της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της κοινής αγροτικής πολιτικής. Η χώρα πλήρωσε πανάκριβα τον εκτροχιασμό της πρώτης δεκαετίας του 21^ου αιώνα.

Αυτή η κυβέρνηση οφείλει αφενός να σφίξει τα δόντια και απλά να φροντίσει να μην φτάσουν τα πράγματα στο επίπεδο της ευρωπαϊκής βίας και τηλεθέασης. Αφετέρου, να είναι η πρώτη μετά από 50 χρόνια που θα φτιάξει πρόγραμμα για την γεωργία ανταποκρινόμενο στις απαιτήσεις της κλιματικής κρίσης και στις ανάγκες των ανθρώπων που μοχθούν στην πρωτογενή παραγωγή. Τουλάχιστον για όσους έχουν απομείνει και δεν λιάζονται στα καφενεία ελέω ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και ατασθαλιών.

Όσο για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, Μάνα εξ΄ Ουρανού τα δύο θέματα.  Αντικείμενο δεν είχαν τα κόμματα, αντικείμενο επίθεσης βρήκαν. Οι θέσεις τους και αντιδράσεις τους προβλεπόμενες – σχεδόν με απόλυτη ακρίβεια. Τα όσα λέγουν επίσης αναμενόμενα, σχεδόν με απόλυτη διορατικότητα. Και βέβαια οφείλει να υπάρξει κυβερνητική θέση, απάντηση και δράση. Αλλά, πάντως, με απόλυτη ψυχραιμία – διότι σύσσωμη η αντιπολίτευση δεν έχει τίποτα να προτείνει. Μόνο να διαφωνεί. Και μάλιστα με αντιφάσεις.

Διαβάστε επίσης

Τα πραγματικά εμπόδια στις μεταρρυθμίσεις

Πολύ πιο σημαντική απ’ ότι θεωρήθηκε η απόφαση Πάουελ

Η ώρα της κολασμένης σύγκρουσης