Η πράξη είναι αδιανόητη: ένα κοριτσάκι πετιέται στη θάλασσα. Είναι πιθανό να το πέταξε η μητέρα του, ίσως μάλιστα πριν αφήσει την τελευταία πνοή. Το έγκλημα, εφόσον επιβεβαιωθεί από τις δικαστικές αρχές, προκαλεί θλίψη και πλήθος ερωτημάτων. Πριν αποσαφηνιστούν τα γεγονότα, πριν ακουστεί το πόρισμα των ειδικών ή της Δικαιοσύνης, η κοινή γνώμη έχει ήδη χωριστεί στα δύο, ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση του καθενός.

Όσοι τάσσονται υπέρ της υποδοχής μεταναστών, αποδίδουν την πράξη στην απελπισία και στον φόβο. Πού να πάει η μάνα, η αλγερινή χωρίς χαρτιά, σε ποιο νοσοκομείο να αποταθεί, όταν έχει απορριφθεί η αίτηση ασύλου; Δεν είναι έγκλημα, λένε, είναι κραυγή απόγνωσης. Είναι αποτέλεσμα του συστήματος που ωθεί ανθρώπους στα άκρα. Το δράμα γίνεται αφορμή για καταγγελία, εντάσσοντας την πράξη σε άλλο πλαίσιο, όχι στο πλαίσιο των παιδοκτονιών.

Από την άλλη, όσοι αντιδρούν στην «εισβολή μεταναστών» χωρίς χαρτιά στη χώρα, προσπαθούν να γενικεύσουν. Οι Αλγερινοί, οι Πακιστανοί, οι Νιγηριανοί ως ενότητα. Ο ένας λαός βιάζει, ο άλλος κλέβει και ούτω καθεξής. Το έγκλημα ερμηνεύεται ως επακόλουθο του πολυπολιτισμού, της ανοχής, των διάτρητων συνόρων. Δεν μιλούν για έγκλημα υπό διερεύνηση, μιλούν για «την Αλγερινή που σκότωσε το παιδί της» επειδή «είναι στην κουλτούρα τους να δέρνουν τα παιδιά τους εκείνη και το παράκανε».

Και στις δύο περιπτώσεις, η τραγωδία εξυπηρετεί ένα αφήγημα. Το παιδί χάνεται δύο φορές, πρώτα στη θάλασσα, ύστερα στην πολιτική αντιπαράθεση. Η μητέρα δεν αντιμετωπίζεται ως άτομο που ίσως πάσχει από κάποια διαταραχή, δεν αντιμετωπίζεται ως άτομο που ίσως τέλεσε άγριο έγκλημα. Το «γιατί» της πράξης δεν απασχολεί ως λογικό ερώτημα αλλά ως πεδίο επιβεβαίωσης προκαταλήψεων. Άραγε ενδιαφέρεται κανείς πραγματικά για το παιδί ή πιο πολύ τραβά την προσοχή αυτό που αντιπροσωπεύει το συμβάν; Διαλέχτε αναλόγως: είτε την καταπίεση της μετανάστριας ή την απειλή που η ίδια αποτελεί για τη δυτική κοινωνία.

Αν συνεχίσουμε να διαβάζουμε κάθε τραγωδία μέσα από το φίλτρο των πολιτικών μας βεβαιοτήτων, δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε ποτέ τίποτα. Ορισμένα γεγονότα απαιτούν σιωπή, αναμονή και επιφυλακτική στάση. Δεν γνωρίζουμε ακόμη τα κίνητρα της γυναίκας ούτε έχουμε όλα τα στοιχεία. Δεν ξέρουμε την ψυχική της κατάσταση, δεν ξέρουμε ποιος βρέθηκε στο σπίτι της, δεν ξέρουμε αν έχει η ίδια υποστεί βία, δεν ξέρουμε αν έχει μέσα της σαδισμό και εκδικείται τα παιδιά της για δικά της τραύματα. Το μόνο που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι ένα παιδάκι το πέταξαν στη θάλασσα. Αυτό από μόνο του αρκεί για να μας ταρακουνήσει τόσο ώστε οι παρωπίδες του καθενός να πέσουν στο πάτωμα.

Διαβάστε επίσης

«Τραμπ Στατίστικς»