Οι πομφόλυγες του ΣΥΡΙΖΑ για την ρύθμιση χρεών

Με… φόρα μπήκε το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα της προστασίας πρώτης (ή κύριας όπως λέει) κατοικίας.

Με εντυπωσιακά, κατά την άποψη του, στοιχεία ο Αλέξης Τσίπρας λειτούργησε ως παρουσιαστής με την κα Έφη Αχτσιόγλου και τον κ. Αλέξη Χαρίτση ((o κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος απουσίαζε λόγω covid) ως παρακαθήμενους κομπάρσους  και ανέφερε ότι «στα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ το ιδιωτικό χρέος έχει αυξηθεί κατά περίπου 40 δισ., τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια στην ελληνική οικονομία ανέρχονται πλέον σε 111 δισ. ευρώ., συνολικά, 4.200.000 πολίτες έχουν μη εξυπηρετούμενες οφειλές σε τράπεζες, funds, εφορία και ΕΦΚΑ, ενώ 1 εκατ. τραπεζικοί λογαριασμοί είναι κατασχεμένοι…». Και συνέχισε παρουσιάζοντας την κατά ΣΥΡΙΖΑ …λύση του προβλήματος.

Κι εδώ, ακριβώς, είναι το πρόβλημα.

Δεν θα αναφερθώ στα μεγέθη που έδωσε παρά μόνο για να παρατηρήσω ότι, για να είναι πειστικός, όφειλε να δώσει τα αντίστοιχα μεγέθη π.χ., για τον αριθμό πολιτών που το 2016 δεν εξυπηρετούσαν δάνεια και άλλες οφειλές ποικίλων μορφών. Για δε τα ποσά, τα αντίστοιχα, κατάλληλα προσαρμοσμένα σε πραγματικά μεγέθη – δηλαδή λαμβάνοντας υπόψη τον πληθωρισμό.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, απεχθάνονται τις συγκρίσεις.

Η βασική πρόταση-λύση που δίνει με το μαγικό ραβδί του το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ έχει ουσιαστικά τρία σκέλη:

• Την δημιουργία τριών νέων οργανισμών για την διαχείριση του ιδιωτικού χρέους
• Την επέκταση της υποχρέωσης συμμετοχής στις διαδικασίες διευθέτησης
• Την επιδότηση—υπό προϋποθέσεις — της δόσης που προκύπτει από την ρύθμιση μέσω του ενός από τους τρεις οργανισμούς.

Καταρχάς δεν είναι διόλου σαφές γιατί απαιτείται η δημιουργία τριών νέων οργανισμών και δεν περιορίζεται μόνο στο Ταμείο Αναδιαρθρώσεων που υπάγεται στην Αναπτυξιακή Τράπεζα. Φαντάζομαι ότι θέλει να δημιουργήσει θέσεις για παρατρεχάμενους.

Δεύτερο, η εμπλοκή του δημοσίου στις διαδικασίες κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα την ΑΑΔΕ. Φαντάζομαι ότι η ανεξαρτησία της αρχής και του διοικητή της, περιορίζει την εμβέλεια των ρουσφετιών που έχει κατά νου ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τρίτο, οι διαδικασίες που περιγράφει δεν αντιμετωπίζουν την απλή περίπτωση όπου ο δανειστής συμμετέχει μεν στις συζητήσεις αλλά δεν ικανοποιείται με την όποια λύση που προτείνεται. Η δε λύση με τον αλγόριθμο (ΕΓΔΙΧ) – όπου ο δανειστής υποχρεωτικά αποδέχεται την πρόταση —  είναι αυτή που αποθαρρύνει διότι κατά κανόνα καταλήγει σε λύσεις που δεν εξυπηρετούν τον οφειλέτη. Εκτός κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να αλλάξει τον αλγόριθμο.

Τέταρτο, η όλη διαδικασία οφείλει να συνάδει με το υπάρχων ελληνικό και κοινοτικό  νομικό πλαίσιο—πράγμα διόλου σαφές, οπότε σίγουρα θα οδηγήσει σε δικαστικές διαμάχες με τα funds και τις τράπεζες.

Πέμπτο, η εμπλοκή της Αναπτυξιακής Τράπεζας την απομακρύνει από τον σκοπό της και δημιουργεί σίγουρες προϋποθέσεις για την οικονομική κατακρήμνιση της. Υπολόγισε κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ το κόστος της επιδότησης; Την επίπτωση στα εποπτικά και άλλα κεφάλαια της τράπεζας; Στην κερδοφορία της;

Έκτο, και συναφές, πουθενά δεν υπάρχει η παραμικρή εκτίμηση των επιπτώσεων όλων αυτών των προτάσεων, αφενός στα ίδια τα μεγέθη που έχουν αναφερθεί ως προς το μέγεθος του ιδιωτικού χρέους κλπ., αφετέρου δε στα δημοσιονομικά μεγέθη.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε πραγματικά να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και ταυτόχρονα να πείσει, όφειλε να θέσει συγκεκριμένους στόχους και να ταχθεί στην επίτευξη τους. Για παράδειγμα, να δηλώσει ότι «με τις προτάσεις μας εκτιμούμε ότι στον πρώτο χρόνο το ιδιωτικό χρέος θα αυξηθεί με ρυθμό 50% μικρότερο από το παρελθόν» ή ότι «με τις διευθετήσεις που προτείνουμε ο αριθμός των κατασχεμένων λογαριασμών θα μειωθεί από το 1 εκατ. στις 900.000» ή, ακόμη, ότι «ο αριθμός των Ελλήνων που χρωστάνε θα μειωθεί από 4,2 εκατ. σε 4 εκατ.» — όλα αυτά ως παράδειγμα ρεαλισμού και ειλικρίνειας προθέσεων.

Αυτό θα σήμαινε σωστός προγραμματισμός, ανάληψη ευθύνης και λογοδοσία. Δυστυχώς, οι τρεις αυτές λέξεις δεν υπάρχουν στο πολιτικό ρεπερτόριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Το κόμμα, ο αρχηγός του, το οικονομικό επιτελείο, δεν ενδιαφέρονται ουσιαστικά για την λύση. Ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν την προσδοκία ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ θα ρυθμιστούν τα χρέη χωρίς κόπο και κόστος – μήπως και έτσι, απευθυνόμενοι με πομφόλυγες στο άγχος του Έλληνα κερδίσουν ψήφους.

Όσο κι αν επενδύει τις δήθεν προτάσεις με απλότητα, αμεσότητα, καθολικότητα, το γεγονός της απουσίας ρεαλισμού παραμένει. Όποιος παρασυρθεί, πιστέψει και ψηφίσει ανάλογα, κι αν η ψήφος του φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, μετά τις εκλογές θα ανακαλύψει ποια είναι η πικρή πραγματικότητα.

Αλλά, τότε, οι του ΣΥΡΙΖΑ θα περνούν καλύτερα και εμείς… χειρότερα.

Διαβάστε επίσης

ΣΥΡΙΖΑ μαχόμενος για το σήμερα αγνοώντας και το χθες και το αύριο