ΣΥΡΙΖΑ μαχόμενος για το σήμερα αγνοώντας και το χθες και το αύριο

Έγραψα χθες για το τι να περιμένει (θεωρητικά) κανείς από μία νέα διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Επανέρχομαι, αναγνωρίζοντας ότι το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο με αναφορά στο μέλλον της χώρας μας. Διότι, δεν μπορεί κανείς μεν να γνωρίζει ποια θα ήταν η πορεία προόδου μας αν δεν είχε μεσολαβήσει το δημοσιονομικό ξεχαρβάλωμα της β΄ διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή και της σύντομης Γιώργου Παπανδρέου που τελικά οδήγησαν, με την βοήθεια άστοχων χειρισμών της κυβέρνησης Σαμαρά –Βενιζέλου, στην χαμένη δεκαετία, αλλά ακόμη και σήμερα το κόστος είναι αισθητό τουλάχιστον στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και στην ευάλωτη δημοσιονομική ισορροπία μας.

Το μέλλον κρίνεται και από το παρόν και από το παρελθόν. Αφήνοντας κατά μέρος τα μεγάλα προβλήματα που δημιούργησε η α΄ διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει σημασία να δει κανείς τις κατευθύνσεις διακυβέρνησης που ήδη διαφαίνονται από αυτήν την προεκλογική περίοδο.

Πρώτο βασικό χαρακτηριστικό, η απόλυτη έλλειψη ουσιαστικού ενδιαφέροντος για τα κοινά. Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως καλύπτεται επειδή μιλά για τα προβλήματα της καθημερινότητας του μέσου πολίτη, πλην όμως αυτό είναι ανεπαρκές και, επιπλέον, περνά στην αφάνεια σε όφελος του τακτικισμού. Η ευχέρεια με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε το… ενδιαφέρον του για τον πληθωρισμό προκειμένου να εκμεταλλευτεί το θέμα των υποκλοπών, και αντίστοιχα όταν το εγκατέλειψε κι αυτό για να εκμεταλλευτεί τα Τέμπη, δείχνει ακριβώς αυτό: κόμμα χωρίς ηθικούς φραγμούς και με τυπικό μόνο ενδιαφέρον για τον πολίτη.

Όποτε το βολεύει, αν το βολεύει, αν έχει κάτι να κερδίσει.

Δεύτερο χαρακτηριστικό, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ξεφύγει από τη νοοτροπία της υψηλής φορολογίας. Είναι η λύση… «δια πάσαν νόσο και πάσαν μαλακίαν» — χρησιμοποιώντας ακριβώς τον κατά Ματθαίο διαχωρισμό ανάμεσα στην φυσική και ψυχική-διανοητική ασθένεια. Υπήρξε ομοβροντία δηλώσεων από τα ανώτερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για αυξήσεις φόρων – γεγονός που δείχνει ότι η αυτοκριτική για υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης δεν ήταν παρά για το θεαθήναι. Η εξέλιξη αυτή ταιριάζει, εξάλλου, με την προηγούμενη περί τακτικισμού.

Τρίτο χαρακτηριστικό, το ψέμα. Αντιπροσωπευτικό είναι το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλει το θέμα της δήθεν ιδιωτικοποίησης του νερού. Παρά τις κατηγορηματικές διαψεύσεις εκ μέρους της κυβέρνησης, το κόμμα εμμένει να λέει ψέματα, επιχειρώντας μέσω της διαστρέβλωσης να χρησιμοποιήσει την παραπληροφόρηση ως μέσο προσέλκυσης ψήφων.

Προφανώς, οι τρεις αυτές επισημάνσεις δεν εξαντλούν το ρεπερτόριο του ΣΥΡΙΖΑ. Στις ημέρες που έρχονται, οι πολίτες θα εκτεθούν σε καταιγισμό ψεμάτων, διαστρεβλώσεων, αθέμιτων πρακτικών. Η τοξικότητα, όπως όλοι περιμένουμε, να κυριαρχήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ με την σημερινή του μορφή και ιδεολογία, δίνει μάχη για την επιβίωση του. Χάνοντας κι αυτές τις εκλογές, θα βρεθεί μπροστά σ’ ένα κυκεώνα ιδεολογικών αντιπαραθέσεων και προσωπικών συγκρούσεων, που μπορεί άνετα να φτάσουν μέχρι και σε νέα διάσπαση. Η μάχη ανάμεσα στις φράξιες θα ενταθεί, διότι το πραγματικό αντικείμενο θα αφορά ως ένα βαθμό μόνο το πρόσωπο του αρχηγού. Το ουσιαστικό θέμα θα είναι ιδεολογικό – θα συμπυκνώνεται στην επιλογή ανάμεσα στην στροφή προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και την ευρωπαϊκή αριστερά.

Ας μην βιαστούν πολλοί να ισχυριστούν ότι αυτή η επιλογή είναι ιστορικά ξεπερασμένη. Τα τεράστια προβλήματα που μας αναμένουν, από την κλιματική αλλαγή και τις παγκόσμιες μεταναστευτικές ροές μέχρι την διάχυση της τεχνητής νοημοσύνης και την έντονη γεωπολιτική σύγκρουση, αναπόφευκτα θα φέρουν την άνοδο των άκρων—είτε της δεξιάς είτε της αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποφύγει την εμπλοκή. Το πρόβλημα για την Ελλάδα είναι να βρει τον νέο εαυτό του ενώ είναι στην αντιπολίτευση – διότι διαφορετικά, αν κυβερνά, όλη η κοινωνία των Ελλήνων θα υποφέρει είτε από την αδυναμία του να κατανοήσει τα προβλήματα είτε από τις εσωκομματικές διαμάχες που θα προκύψουν αν τα κατανοήσει.

Διαβάστε επίσης

Τι θα σήμαινε μία νέα διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ