Άλλος θέλει να μην πληρώσει φόρους. Ούτε και δάνεια. Ούτε και ασφαλιστικές εισφορές.

Άλλος να του πληρώνουν το ενοίκιο. Άλλος επιπλέον επίδομα για κάθε παιδί (;). Άλλοι ζητούν αναδρομικά. Άλλος ενοχλείται που πρέπει να τηρούνται αποστάσεις 1,5 μέτρου στις εκδηλώσεις.

Κάποιοι αρνούνται να κάνουν παραστάσεις, συναυλίες κ.λ.π, γιατί δεν τους συμφέρει. Κάποιοι άλλοι δέχονται μεν, με την προϋπόθεση όμως, ότι θα τις πληρώνει το κράτος.

Όλοι θέλουν τους χώρους τσάμπα. Άλλοι θέλουν και τα πνευματικά δικαιώματα να τους τα πληρώνει το κράτος. Κι όλοι μαζί φυσικά, θέλουν λεφτά. Κι άλλα λεφτά.

Διαβάζοντας τα αιτήματα των απασχολούμενων στο χώρο του πολιτισμού αναρωτιέται κανείς αν ζουν σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Εκεί όπου υπάρχουν κάτι μαγικές μηχανές, που πατάς ένα κουμπί και βγαίνουν εκατόευρα… Πολλά εκατόευρα. Έχει τόσα το ελληνικό κράτος να τα μοιράζει σε όλους; Μακάρι να είχε. Δεν θα γινόταν αυτή η συζήτηση τώρα. Πολύ αμφίβολο όμως. Αλλά ποιος νοιάζεται γι΄αυτό… Γιατί λογική και σοβαρότητα σ΄αυτή την αντίδραση δεν υπάρχει.

Ανακοινώνονται μέτρα για τον πολιτισμό, στοχευμένα και ειδικά μελετημένα για να ανακουφίσουν τους πληττόμενους από την λαίλαπα της επιδημίας ανθρώπους, αλλά την επόμενη μέρα βγαίνουν σωματεία και «πατερούληδες» να τα αναιρέσουν. Με όποιο τρόπο, αρκεί να κάνει ντόρο. Με επιχειρήματα ανυπόστατα, με στρεψοδικίες, ενίοτε και με ψεύδη.

Συνεντεύξεις, δηλώσεις , ανακοινώσεις, βαρύγδουποι λόγοι και χαρακτηρισμοί και …μια χρυσή ευκαιρία για αντιπολίτευση. Δεν είναι μυστικό άλλωστε ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν επενδύσει πολλά σε όλη αυτή την ιστορία.

Αντιλαμβάνεται κανείς την απόγνωση, την ανησυχία και τη σύγχυση που επικρατούν στο χώρο του πολιτισμού, καθώς πράγματι από τη μία στιγμή στην άλλη όλα βρέθηκαν στον αέρα και μετά στα τάρταρα…

Και χωρίς αμφιβολία, όπως πάντα, αυτοί που βρέθηκαν στη δυσκολότερη θέση είναι οι «μικροί». Γιατί οι άλλοι, κι αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους δεν αγωνίζονται για το ψωμί τους, αλλά για το παντεσπάνι τους.

Πρόκειται ασφαλώς για τους λιγότερους αλλά τι περίεργο, είναι αυτοί που κάνουν τη μεγαλύτερη φασαρία… Χώρια που καθώς η πολιτεία αποφάσισε να μην ζητήσει πίσω τις προκαταβολές από τις επιχορηγήσεις που έχουν δοθεί, πλήρης η αδιαφορία ορισμένων, να ανταποκριθούν στο κάλεσμα για να προσφέρουν έργο. Ενδεχομένως είναι κι αυτή μία μέθοδος αντίστασης…

Επιπλέον, παθογένειες πολλών ετών, από τη δόμηση της λειτουργίας του πολιτισμού στην Ελλάδα, χωρίς μηχανισμούς που να εξασφαλίζουν διαφάνεια και νομιμότητα -η αδήλωτη εργασία και η έλλειψη ασφάλισης είναι εδώ το μέγα πρόβλημα- οδήγησαν, με το ξέσπασμα της κρίσης, σε κατάσταση χαοτική. Η ευθύνη όμως είναι συνολική και διαχρονική.

Αν εργοδότες και εργαζόμενοι πληρώνουν και πληρώνονται «μαύρα», αν δεν ξέρουν καν πόσοι και ποιοι είναι, αν δεν είχαν φροντίσει για τα πνευματικά τους δικαιώματα -άλλη θλιβερή ιστορία αυτή- πώς να βγάλουν τώρα άκρη το υπουργείο Πολιτισμού και το υπουργείο Εργασίας. Ποιος φταίει αν υπάρχουν άνθρωποι του πολιτισμού που είναι «αόρατοι» όπως λέγεται;

Φυσικά αυτό δεν σημαίνει, ότι έστω και τώρα -ή μάλλον τώρα ειδικά- δεν θα πρέπει να αναζητηθούν και να βοηθηθούν. Όπως όλοι όμως, και όχι μόνον του καλλιτεχνικού κλάδου, που έχουν υποστεί οικονομική καταστροφή.

Μόλις ανακοινώθηκε, ότι ο δήμος Αθηναίων διαθέτει όλους τους χώρους του δωρεάν για πολιτιστικές εκδηλώσεις -το ίδιο αναμένεται να γίνει και σ΄όλη τη χώρα- μαζί και τον τεχνικό εξοπλισμό, ενώ προγραμματίζει αναθέσεις συνθέσεων από τον Αθήνα 9.84.

Μόλις επίσης έγινε γνωστό, ότι το Φεστιβάλ Αθηνών θα δώσει προκαταβολές σε όσους δεν θα παίξουν φέτος, αλλά θα μεταφερθούν για του χρόνου.

Επιπλέον μέτρα ενίσχυσης του πολιτισμού, δηλαδή, με όποιο τρόπο, ενώ σύντομα θα ακολουθήσουν κι άλλα.

Παρ΄όλα αυτά νέες κινητοποιήσεις προαναγγέλλονται για «κλιμάκωση του κοινού αγώνα». Εν τέλει, τι θέλουμε; Να γίνει μήπως όλος ο πολιτισμός κρατικός; Ας σοβαρευτούμε.