Γιατί η Νέα Δημοκρατία παίζει σε γήπεδο χωρίς αντίπαλο

Από την μία πλευρά η συνέντευξη του Ζάχου Νικηφοράκη «Στη σύγκρουση του Δεκέμβρη ξέφυγε το Πράγμα» και από την άλλη το «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι» του Τάκη Λαζαρίδη (αμφότερα δημοσιευμένα στην Καθημερινή) φαίνεται να οριοθετούν μία προσπάθεια να συνεχιστεί η τάση για την αναθεώρηση πολιτικών πτυχών και γεγονότων του Εμφυλίου. 

Υπάρχει, ίσως, και μία άλλη ερμηνεία: οι σύντροφοι προειδοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ για τους μεγάλους κινδύνους που ενέχει η απουσία αυτοκριτικής.  

Σήμερα, η Νέα Δημοκρατία παίζει σε γήπεδο χωρίς αντίπαλο. 

Η απουσία της Αντιπολίτευσης είναι αισθητή. 

Ξεκινά με τις απίθανες ανοησίες κατά της επένδυσης της Microsoft στην Ελλάδα και καταλήγουν στην εθνικά επιζήμια και χρονικά ασυγχώρητη θέση του Αλέξη Τσίπρα για την επέκταση των χωρικών υδάτων μας στα 12 μίλια. 

Όταν η αντιπολίτευση ασκείται με όρους γελοιότητας, προφανώς δεν είναι πιστευτή. 

Κι όταν ως κόμμα η Αξιωματική Αντιπολίτευση υποφέρει από ιδεολογικά ρήγματα που την κατακερματίζουν και προσωπικές έχθρες που της στερούν την ενιαία φωνή, τότε δεν είναι αποτελεσματική.

Η κατάσταση αυτή δεν  συνάδει με το πολίτευμα της Δημοκρατίας. 

Όσο ικανή, όσο ισχυρή, όσο αποτελεσματική και να είναι μία κυβέρνηση, η έλλειψη ορθολογικού αντιπολιτευτικού λόγου την οδηγεί, αργά ή γρήγορα, σε φαινόμενα έπαρσης, εκδηλώσεις υπεροψίας, περιπτώσεις αδιαφάνειας, σε γεγονότα που αναδεικνύουν την αναποτελεσματικότητα πολιτικών και ατόμων. 

Η δημοκρατία απαιτεί την εποικοδομητική κριτική. 

Η χρόνια απουσία της από την ελληνική πολιτική σκηνή έχει αφήσει θλιβερά κατάλοιπα στην λειτουργία του πολιτεύματος. 

Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έφερε τον πήχη της ποιότητας πολύ χαμηλά.

Κι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίον, σήμερα, η κυβέρνηση χαίρει τόσης μεγάλης επιδοκιμασίας και ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει την δημοσκοπική εικόνα του στα τάρταρα. 

Επιπλέον στους 14 μήνες από την ήττα του ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να αρθρώσει έναν λόγο που να φέρει την κυβέρνηση σε δύσκολη θέση, δεν έχει καταθέσει μία πολιτική που να προσελκύσει την προσοχή και την αποδοχή των πολιτών. 

Η ανυπαρξία του ως αντιπολίτευση είναι εκκωφαντική. Ο πολίτης, που ζει σε περιβάλλον διαρκούς κρίσης, αναλογίζεται την θητεία του ΣΥΡΙΖΑ και αναφωνεί «φαντάσου τι θα γινόταν αν ήταν αυτοί κυβέρνηση» ή, σε εναλλαγή, «ευτυχώς που δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία». 

Ένας βασικός λόγος για την τραγική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία ως αντιπολίτευση εντοπίζεται στην ιδιαίτερα αποτελεσματική πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη να αλώσει το πολιτικό κέντρο. 

Πιο σημαντική, όμως,  είναι η άρνηση της ηγεσία του κόμματος να διερευνήσει και να αποδεχτεί τα αίτια της εκλογικής ήττας του. 

Αντίθετα, ως ηγεμών, ο Αλέξης Τσίπρας επεδίωξε τον μετασχηματισμό του κόμματος. 

Μετά την χωρίς πολιτικό κόστος επιτυχία του να διώξει από τις τάξεις του την λεγόμενη άκρα αριστερά του Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου κλπ. θεώρησε πως μπορούσε με το ένα χέρι και το έτσι θέλω, να στρέψει το τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ή, τουλάχιστον, αυτό θέλησε να πιστέψει ο κόσμος. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, ήταν και παρέμεινε πάντα το κόμμα του 3%-5%. 

Η είσοδος των ορφανών του ΠΑΣΟΚ δεν άλλαξε την ιδεολογία του: πρώτα την κατάκτηση της εξουσίας παίζοντας με τους κανόνες του συστήματος και μετά την αλλαγή του. 

Όπως αποκάλυψε η σύζυγος του αρχηγού «είχαμε την κυβέρνηση, όχι την εξουσία». 

Ακριβώς, για τον λόγο αυτό, της ιδεολογικής αγκύλωσης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε ποτέ να ακολουθήσει την κορυφαία Μαρξιστική διαδικασία της αυτοκριτικής. 

Παραμένει, έτσι, ένα αρχηγικό κόμμα, με κρυφή ιδεολογία, οπότε και πλήρη αδυναμία να μιλήσει στους πολίτες. 

Σπαράζεται από εσωτερικές διαμάχες και προσωπικές αντινομίες. Αναζητά πυξίδα αλλά πυξίδα δεν βρίσκει. 

Η εποχή των υποσχέσεων του τύπου «με ένα άρθρο και ένα νόμο» πέρασε ανεπιστρεπτί. 

Χωρίς την κάθαρση της αυτοκριτικής και την αποκρυστάλλωση του ιδεολογικού προσανατολισμού του, η αναποτελεσματικότητα του θα τον χαρακτηρίζει. 

Και το έδαφος θα είναι ανοιχτό για την Ν.Δ, του Κυριάκου Μητσοτάκη να στριμώχνει τον ΣΥΡΙΖΑ όλο και πιο «αριστερά».