ΣΕΒ: Αντιπαθής αν και απών

Καταδικαστέα η βομβιστική επίθεση στο ΣΕΒ – όπως και κάθε πράξη τρομοκρατίας.
Τα βαθύτερα αίτια για την πράξη και τον αποδέκτη της παραμένουν προς το παρόν άγνωστα. Τυφλό χτύπημα; Μπαχαλάκηδες; Συνεισφορά σε απόπειρα πολιτικής αποσταθεροποίησης; Από ποιο άκρο; αριστερό ή δεξί; Ίσως να φανεί.  Σε πρώτη ανάγνωση είναι απορίας άξιο, όμως, πως τα κατάφερε ξανά ο ΣΕΒ αν και απών να γίνει τόσο γρήγορα αντιπαθής.

Η απάντηση είναι αρκετά σαφής – με κριτήριο την πορεία του Συνδέσμου.
Οι με έντονο συντεχνιακό χαρακτήρα παρεμβάσεις ορθά ερμηνεύονται ως υπεράσπιση στενών συμφερόντων και προνομιακών κεκτημένων, ασύνδετη με τα ευρύτερα προβλήματα του τόπου. Η προσπάθεια του να γίνει απολίτικος χρησιμοποιώντας τεχνοκρατικό λόγο, τον έκανε έμμεσα κραυγαλέα ταξικό στα μάτια της κοινής γνώμης – χωρίς τα μέλη του να έχουν συνείδηση και λειτουργία πραγματικής τάξης.

Η στυγνή τεχνοκρατική τοποθέτηση του με αναφορά στα μνημόνια έκοψε τις διόδους επικοινωνίας με την κοινωνία και τον απομόνωσε. Η σπουδή του να προσεγγίσει την κυβέρνηση αμέσως μετά την υπογραφή του μνημονίου τον εξέθεσε ακόμη περισσότερο.

Η αδιαφορία του για τα κοινωνικά προβλήματα τον τοποθέτησε στη θέση του απόλυτου υπερασπιστή του κατεστημένου, σε χάσμα από τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.
Αυτή η διολίσθηση προς τα παλαιά στερεότυπα λέει πολλά για τη λεγόμενη αστική μεγάλο-επιχειρηματική τάξη. Για μία ακόμα φορά κλείστηκε στα τείχη της και, κρυβόμενη κατέστησε αυτήν ανύπαρκτη. Χωρίς λέξη για τα τεράστια διοικητικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος, μιλά μόνο για τις τράπεζες, την επιχειρηματική ανάπτυξη, τις μεταρρυθμίσεις. Μόνο.

Με αυτούς τους όρους η φιλοδοξία της να αποτελέσει το μοχλό ανάπτυξης του αύριο είναι φρούδες ελπίδες. Αλλά δεν θα είναι η πρώτη φορά, εξάλλου, που ο μεγάλο-επιχειρηματικός κόσμος θα έχει λειτουργήσει χωρίς να έχει πάντα κατά νου τα ευρύτερα συμφέροντα του τόπου μας. Για μία ακόμη φορά θα βρεθεί στο περιθώριο της κοινωνίας και στην οπισθοφυλακή των εξελίξεων.