Αποδείχτηκε ότι η Ν.Δ. κινδυνεύει μόνο από τον εαυτό της

Στον απόηχο της τριήμερης συζήτησης για την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, πολλά γράφτηκαν και ακόμη περισσότερα ακούστηκαν για ενωμένη αντιπολίτευση που μπορεί να τα βάλει με την συμπολίτευση και μάλιστα να της κάνει την ζωή δύσκολη. Οι δε παραιτήσεις Παπασταύρου – Μπρατάκου χρεώνονται ως επιτυχία στον Ανδρουλάκη, ο οποίος μάλιστα θεωρείται πως είναι ο μεγάλος κερδισμένος της υπόθεσης.

Αυτή είναι η κρατούσα άποψη, που πολλοί συνυπογράφουν. Όπως πολλά, αν όχι όλα, πράγματα στην Ελλάδα είναι άποψη κοντόφθαλμη και επιφανειακή.

Το πρώτο ερώτημα είναι αν τα τέσσερα κόμματα που υπέγραψαν την πρόταση μομφής μπορούν να συμφωνούν σε μία σειρά από θέματα και να παρουσιάζουν κάθε φορά ένα ενωμένο μέτωπο κατά της κυβέρνησης; Πολύ θα ήθελα να δω τον κατάλογο αυτών των θεμάτων, όπου επικρατεί αντιπολιτευτική σύμπνοια. Είναι εξαιρετικά, μα εξαιρετικά, βραχύς. Σχεδόν ανύπαρκτος.

Το δεύτερο ερώτημα είναι ποιος θα τίθεται επικεφαλής; Ορθά, με την γνωστό του κυνισμό, ο Νίκος Παππάς παραδέχτηκε ότι υπήρξαν ζυμώσεις – δηλαδή διαπραγματεύσεις—προκειμένου να υλοποιηθεί το σχέδιο κατάθεσης πρότασης μομφής. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είχε την εύνοια, ίσως λόγω σχέσεων με το γνωστό εκδοτικό συγκρότημα. Σε άλλες περιπτώσεις τι θα γίνει; Η μάχη για την πρωτοκαθεδρία θα είναι συνεχής και σκληρή. Μεγάλη σύμπνοια δεν προβλέπεται ούτε εδώ.

Τρίτο ερώτημα, αν τα τέσσερα κόμματα διαρκώς συμπράττουν, τότε τι θα τα ξεχωρίζει στο μυαλό του πολίτη; Μάλλον σύγχυση θα δημιουργεί η αντιπολιτευτική σύμπνοια, παρά καθαρή εικόνα συγκροτημένης αντιπολίτευσης.

Ερώτημα τέταρτο, θεωρεί κανείς πως η αντιπολίτευση ασκείται με αποκλειστική έμφαση στην λογική του μόνιμου «όχι»; Αν κάτι μας δίδαξαν οι εκλογικές αναμετρήσεις του 2019 και 2023 (δύο φορές μάλιστα) είναι ότι ο πολίτης δεν παρασύρεται από παχυλές υποσχέσεις, δεν «ακούει» τις ακρότητες, έχει κρίση και πείρα που τις χρησιμοποιεί για να λαμβάνει αποφάσεις.

Ερώτημα πέμπτο, προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ τους Ανδρουλάκη και Κασσελάκη να ανταλλάσσουν…ευχές και δώρα; Μπορείτε εσείς, οι αναγνώστες;

Η περίπτωση Παπασταύρου-Μπρατάκου δεν έχει καμία σχέση με τον κ. Ανδρουλάκη. Άμεση σχέση έχει την τερατώδη πολιτική αφέλεια δύο εξαιρετικά έμπειρων και ικανών πολιτικών. Κι εδώ ακριβώς είναι το θέμα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν κινδυνεύει από την αντιπολίτευση. Κινδυνεύει από τον εαυτό της.

Η κατάθεση της πρότασης μομφής ήταν μία καθαρά περιστασιακή εκδήλωση λυκοφιλίας. Ακόμη κι αν ξανασυμβεί δεν θα έχει πολιτικό αποτέλεσμα. Τουλάχιστον όχι όσο το μόνο που θα τους ενώνει είναι το μίσος τους για τη Ν.Δ. Τουλάχιστον όχι, όσο δεν θα μπορούν να αρθρώσουν εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Η…ενωμένη αντιπολίτευση σύντομα θα δοκιμαστεί από τις προσωπικές αρχηγικές φιλοδοξίες, την μονομέρεια του κ. Ανδρουλάκη, την φαιδρότητα του κ. Κασσελάκη, την αδυναμία της Νέας Αριστεράς να αποκτήσει διακριτή ταυτότητα, τον τραμπουκισμό της Κας Κωνσταντοπούλου, τις ακρότητες του κ. Βελόπουλου.

Στη Ν.Δ. και στην κυβέρνηση εναπόκειται αποκλειστικά η πορεία προς το μέλλον, της ίδιας και της χώρας.

Διαβάστε επίσης 

Οι κραυγαλέοι στόχοι για τις προτεραιότητες της κυβέρνησης