Μεσημέρι καλοκαιριού-του περασμένου- και μέσα στη γλυκιά ραστώνη μια δυνατή φωνή ακούγεται από την τηλεόραση: Πεν (η)! Τι είναι αυτό, ξαφνιάζομαι, αλλά η απάντηση έρχεται γρήγορα δια του προσώπου -στην TV πάντα- της εξαίρετης ηθοποιού Ελισάβετ Κωνσταντινίδου. Ή αλλιώς Πένης Νταλαούρα, φέρουσα το βαρύ και ένδοξο όνομα της νεόπλουτης, πληθωρικής και εκρηκτικής περσόνας του ιστορικού Κουδουναρίου!
Πολύ μακριά από την πραγματική ζωή βεβαίως αυτά και κυρίως από το τρολ, που της έκλεψε το όνομα τουιτάροντας πολιτικά και συμβάλλοντας τα μέγιστα στην αυτοδιάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, επιτελώντας έτσι, θεάρεστο έργο ομολογώ, κι ας μην (;) το παραδέχεται η ίδια. Με αρκετές ομοιότητες μάλιστα: Σίριαλ το ένα, σίριαλ και το άλλο. Ξεκαρδιστική κωμωδία το ένα, όπερα μπούφα το άλλο. Στα κανάλια το ένα, στα social media καριέρα, το δεύτερο και το κοινό εξασφαλισμένο. Τραγικωμωδία έπαιζε ο Τσίπρας τόσα χρόνια, ιλαροτραγωδία ο Κασσελάκης. Γιατί όταν είσαι πρόεδρος αριστερού κόμματος (λέμε τώρα) και σε ρωτάνε αν είσαι …αριστερός (η καλύτερη ατάκα που διατυπώθηκε αυθόρμητα στον Κασσελάκη από μία απλή γυναίκα) σε ποια κατηγορία να κατατάξεις το όλο θέαμα-ακρόαμα.
Πώς είναι δυνατόν όμως, αυτή η κυρία Πεν Νταλαούρα (@ntalaoura) να αμείβεται, όπως μαθαίνω η γυναίκα, μόνον με 60 λεπτά, για ένα τουίτ. Από εκείνα μάλιστα, που τσακίζουν κόκαλα και εκπαραθυρώνουν αντιπάλους…
Αδικία μεγάλη, εκμετάλλευση εργαζομένου, υποτίμηση της δουλειάς του. Διότι το λάδι πήγε 15 το κιλό η σπαλομπριζόλα 20 και τα απορρυπαντικά πλυντηρίου αφήνουν σκέψεις για επιστροφή στη σκάφη… Είναι δυνατόν λοιπόν, ενώ αυτά συμβαίνουν στην κοινωνία να μην εκτιμούν οι εργοδότες το μέγα έργο που επιτελεί ώστε να σπεύσουν τάχιστα για αναπροσαρμογή…
Εξάλλου είναι και θέμα απήχησης Όταν μπορεί να ανεβοκατεβάζει προέδρους -φύγε εσύ, έλα εσύ- λίγος σεβασμός δεν βλάπτει για τη δύναμη του ατόμου.
Το εν λόγω τρολ βέβαια, μπροστά στον ορυμαγδό καταγγελιών από πρώην αγαπητούς συντρόφους αλλά νυν άσπονδους εχθρούς – βλέπε Φίλη, Σκουρλέτη, Αχτσιόγλου, Βίτσα κλπ- διαρρηγνύει, πάντα τουιτάροντας, τα ιμάτιά του, ότι προσφέρει τις υπηρεσίες του «αφιλοκερδώς». Κατανοητό όμως, με τόσο μικρή αμοιβή να ντρέπονται να ομολογήσουν την αλήθεια…
Από την άλλη αναρωτιέμαι, ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν τόσο χρόνο ώστε να κάνουν νυχθημερόν αναρτήσεις με ταχύτητα πολυβόλου αλλά και τέτοια οικονομική άνεση ώστε να σνομπάρουν τα δεδουλευμένα τους.
Απάντηση δεν περιμένω, άλλωστε είτε είναι ένας, είτε μία ή πολλοί πίσω από τον εν λόγω λογαριασμό – και άλλους σχετικούς φυσικά- αλλού είναι η ουσία.
Γιατί πέρα από τα χρήματα είναι η άσκηση εξουσίας και η κατάχρηση εξουσίας, είναι η ικανοποίηση του διαίρει και βασίλευε, είναι η δίψα για τον έλεγχο πάνω σε τρίτους, είναι η επίδειξη δύναμης εκ του ασφαλούς. Κι όπως είναι γνωστό όσο πιο λίγος είναι κάποιος τόσο μεγαλύτερο το κόμπλεξ.
Ας βρει λοιπόν τη λύση ο μισός ΣΥΡΙΖΑ, που είναι στα χαρακώματα με τον άλλο μισό. Τώρα που χωρίστηκαν δηλαδή, στα δύο (τέσσερα, έξι, οκτώ, όσα προκύψουν τελικά) κομμάτια και βγάζουν απροκάλυπτα και χωρίς καμιά ντροπή τ΄ άπλυτά τους στη φόρα. Σαν κυράτσες άλλων εποχών, που αντί να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να αλληλοβρίζονται πετώντας τα μπουγαδόνερα η μία στην άλλη, με διευρυμένους πλέον ορίζοντες ξεκατινιάζονται ολημερίς από τις τηλεοράσεις και τα social. Πρόοδος λέγεται αυτό, αν και παραμένει ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τοξικά σχόλια και κατηγορίες και ύπουλα χτυπήματα κάτω απ΄ τη μέση. Όσο για εκείνο το ηθικό πλεονέκτημα, που υποτίθεται ότι κατείχαν ως έπαθλο –πού το θυμήθηκα κι εγώ τώρα- έχει χαθεί προ πολλού στα απόνερα της λασπολογίας ένθεν κακείθεν.
Αλλά ες αύριον -σε μερικές μέρες για την ακρίβεια- τα σπουδαία. Στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, εχθροί αντιμέτωποι, με τα όπλα απασφαλισμένα. Ποιος θα διαγράψει ποιον, ποιοι θα προβούν σε αποκαλυπτήρια και τι θα καταγραφεί στην Ιστορία. Υπό το άγρυπνο βλέμμα του Αλέξη Τσίπρα, που τα πάνθ΄ορά αλλά δεν μιλά.
Διαβάστε επίσης
Αϊμάντ Ζέιν: Η ζωή και το άδοξο τέλος ενός πραγματικού πρίγκιπα
Οργή στο Μαξίμου για το σοβαρό επεισόδιο Κικίλια – Παπαδημητρίου
