Μόδα στην Ακρόπολη; Υπάρχει και η άλλη άποψη

Ποιος ευγνωμονεί ποιον

Χρειάζεται η Ακρόπολη διαφήμιση; Και ποιος την χρειάζεται περισσότερο; Η Ακρόπολη ή ο Dior (Gucci, Chanel, Dolce & Gabbana κλπ. κλπ.); Αρχίζοντας λίγο ανορθόδοξα την τοποθέτησή μου για την παραχώρηση του ιερού βράχου στον Dior, προκειμένου να παρουσιάσει τις δημιουργίες του, θα πω εκ προοιμίου, ότι αν δεν είμαι εντελώς αρνητική, σίγουρα όμως, είμαι πολύ σκεπτική.

Μέσα στο γενικό κλίμα της χαρμόσυνης επικρότησης της εν λόγω δράσης _πλην της αντιπολίτευσης βεβαίως, που έριξε κάτι άστοχα και χωρίς την στοιχειώδη λογική, βέλη _ και της απόφασης που επικυρώθηκε με την θετική, και μάλιστα ομόφωνη γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, ας ακουστεί και η άλλη άποψη.

Γιατί, όχι, η Ακρόπολη δεν χρειάζεται διαφήμιση. Έχουν φροντίσει γι΄αυτό, εδώ και 200 χρόνια οι μπαρουτοκαπνισμένοι επαναστάτες, που μέσα στη δίνη του Αγώνα νοιάζονταν για την προστασία της και οι φιλέλληνες, που την έκαναν γνωστή σε όλο τον κόσμο.

Που το μεγαλείο της έγινε μάθημα στα σχολεία, ταυτόσημο με αυτό του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, που όλοι μπορούν να «αναγνωρίσουν» τον Παρθενώνα σε δικά τους, σπουδαία δημόσια κτήρια που κτίσθηκαν με τα βασικά χαρακτηριστικά του νεοκλασικισμού, του μεγάλου ρεύματος στα πρότυπα της αρχαίας τέχνης και αρχιτεκτονικής, και που μπορούν εύκολα να διακρίνουν σήμερα την απεικόνισή του, ακόμη και στο οικουμενικό σήμα της UNESCO.

Να το πω και πιο και σε πιο τρέχουσα ορολογία: Καρτ ποστάλ, φωτογραφίες, ακόμη κι αυτά τα παλιά, άθλιας αισθητικής σουβενίρ, βίντεο και τώρα πια τα κινητά τηλέφωνα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την ταξιδεύουν σ΄όλα τα μέρη του κόσμου, διατηρώντας τη φήμη της.

Για την οποία γενιές ελλήνων επιστημόνων έχουν εργασθεί, στο παρελθόν και σήμερα με αφοσίωση, ώστε να επιβεβαιώνεται στο διηνεκές η αλήθεια του μύθου της. Κανένας Dior ή όποιος άλλος δεν έχει να της προσφέρει τίποτε περισσότερο. Δεν μπορεί να είμαστε εμείς λοιπόν, οι ευγνώμονες _όπως άκουσα από κάποιους _ που μας προτίμησαν οι ξένοι (χώρια, ότι αυτό μου δίνει και μια αίσθηση εξάρτησης και υποτέλειας) αλλά εκείνοι, θα πρέπει να μας ευγνωμονούν. Γιατί …

Και ποιος έχει ανάγκη την Ακρόπολη

…Γιατί αντίθετα, διαφήμιση χρειάζεται κάθε διεθνής οίκος, είτε Dior λέγεται είτε ό,τι άλλο. Θεμιτό είναι, μια επιχείρηση είναι, που αναζητεί τρόπους προβολής ώστε να βρίσκεται στο προσκήνιο. Και η Ελλάδα, αν εξαιρέσει κανείς εκείνη την αλήστου μνήμης περίοδο, πριν από μερικά χρόνια, που η Ευρώπη και όχι μόνον, μας αντιμετώπιζε ως αποπαίδι, έχει πάντα τον τρόπο της να μαγεύει. Και τα μνημεία είναι μέσα. Για την ακρίβεια πρωτοστατούν. Γιατί όταν μιλάει κανείς για κάλλος, στην ελληνική αρχαιότητα αναφέρεται…

Θα ήταν περιττό ίσως να πω, πόσο εύθραυστο όμως είναι αυτό το κάλλος, πόσοι κίνδυνοι καραδοκούν και τι προσπάθειες καταβάλλονται ώστε αυτή η κληρονομιά να μένει αλώβητη ως χρέος στους προγόνους και ως υποθήκη στους νεότερους. Πόσος κόπος, πόσα χρήματα, πόσες ώρες, πόσοι άνθρωποι χρειάζεται να δουλεύουν γι΄αυτό το σκοπό. Γιατί για τα μνημεία υπάρχει η χρήση και η κατάχρηση. Όπως υπάρχει η ηθική βλάβη και η πρακτική, όταν ευτελίζονται και προσβάλλονται με χρήσεις, που δεν συνάδουν με την ιστορική και πολιτιστική τους αξία.

Δεν μπορώ να πω βέβαια, ότι κάποιες φωτογραφίες μοντέλων, μπορεί να βεβηλώσουν το χώρο, θα ήταν άδικο. Η εποχή όμως, πριν από έναν αιώνα, όταν η Nelly’s φωτογράφιζε την Μόνα Πάεβα ημίγυμνη στον Παρθενώνα ή πριν από εβδομήντα χρόνια, όταν οι αραχνοΰφαντες και καταστόλιστες τουαλέτες του Ντιορ έκαναν ένα μάλλον άβολο κοντράστ στα αρχαία μάρμαρα έχει περάσει. Η προστασία των μνημείων και όχι μόνον στην Ελλάδα υπόκειται σε αυστηρούς κανόνες, η χρήση τους σε περιορισμούς που βάζουν οι νόμοι και οι διεθνείς συμβάσεις ενώ η διαφύλαξή τους το πρώτιστο καθήκον της πολιτείας. Κι αυτά είναι που μετρούν, όταν φθάνουν αιτήματα σαν αυτό του Dior, που επιθυμούν να πάρουν λάμψη από την λάμψη της.

Αλλά σήμερα είναι αυτός, αύριο κάποιος άλλος, εξίσου διάσημος και «καλοπροαίρετος» _ να υφάνει τα υφάσματά του και να φτιάξει τα στολίδια του στην Ελλάδα, όπως πληροφορούμαστε αρμοδίως ή κάτι άλλο_ και ποιος θα πει «όχι» και στους έλληνες δημιουργούς; Και με ποια κριτήρια; Ποιος κάνει τα καλύτερα φορέματα ώστε να μπορεί να τα δείξει στην Ακρόπολη; Δεν θα πρέπει να υπάρχει η αρχή της ισονομίας;

Πιστεύω εν τέλει, ότι η Ακρόπολη θα πρέπει να μείνει μακριά απ΄ όλα αυτά, να μην είναι διαπραγματεύσιμη, υπάρχει πλήθος εκπληκτικών μνημείων σε όλη την Ελλάδα που θα ήταν σπουδαίο να γίνουν ευρύτερα γνωστά. Αρκεί η διαχείριση να γίνεται πάντα με μέτρο.

Διαβάστε επίσης

Έγκριση από το ΚΑΣ: «Ναι» στη φωτογράφηση του οίκου Dior στην Ακρόπολη